Alle inzendingen over verlept

in het aardse speuren de wandel in een gesluimerde middagzon waarin het ijs zich tot bloemen vormt een verlept boeket op een schuurraam de merel op het tuinhek een poging doet iets lieflijks de stille hof in te zingen daar, waar de kale winterbomen mij links en rechts treurende omringen in die kou zoek ik naar iets waaraan ik mij…

Aan elk begin komt een eind Iets wat ooit mooi was verlept in de loop van de tijd Iets wat begint heeft ook een einde Niets is voor eeuwig, aan alles komt een stop Soms duurt het jaren, soms gaat het heel snel, soms gebeurt het gelijk Maar hoe we het wenden of keren, aan ieder begin zit een einde, het leven, liefde een verhaal Alles…

het vertrouwen Is als de onbehouwen wateren van des mens’ oppervlak waarover woeste winden stromen als in dromen van ritmisch ruisend gras Het tekort is de vergankelijkheid onzerzijds bekeken Het tekort is slechts de eindstreep voor de dood waar we ons ontkleden… waar we ontspringen aan andermans oog en tong Ik kijk naar de verlepte…

elkeen je onafgebroken na joelt geloof mij maar dat voelt niet best Besef je wel hoe ontzettend het is als je almaar buitengesloten wordt Nou dat is waarlijk geen kattenpis dan lijkt ‘t of er iets aan jou schort Snap je hoe eenzaam je dan bent als je absoluut geen vrienden hebt Als géén je ontzettende pijn kent weet dat je dan geleidelijk verlept…

Luister naar het gemor van de rozen, tel de verlepte knoppen erbij op, zie hoe de leugens de tuin doen blozen, onthoofd de tuinman met zijn groene kop. Het ijzeren beeld zat vastgeroest in de weelderig bloeiende tuin. De boom heeft het geheim opgehoest onder de zwaarbemeste kruin.…

De zomer sterft – de bloemen treuren in verlepte harten treur ik nu om jou je hoeft mijn bloemen niet meer, om je op te beuren mijn tuin ligt onder een wade van verdriet en rouw.…

strand: een withete woestijn aan een walgelijk water een vijandige vlakte van te bruin en van baklucht van schreeuwende kinderen en zand in je zwembroek vol vadsige buiken en verlepte borsten van geroosterde rimpels en ranzig rood vel en het zout en de zon en het zand: alles brandt sinds gisteren weet ik kan het ook anders de zee geen…

Ooit was het oude landschap ongerept, elke voetstap een schreeuw om leven, de sprookjesbloemen hangen nu verlept: zinloos om ze nog water te geven.…

stuipen op het lijf tonen inborst van Jan Hagel neem nou een woord zoals klopgeest of zelfbeeldcastratiemes om te huilen zo intriest van klank of vet en gesjeesd het horen alleen al veroorzaakt builen op mijn lichaam dat verstoord reageert op termen als ellebooggestoot joepie klaverbladfilecomplicatiegids etterend als zere vinger van verlepte…

troosteloos diepgezonken tranendallen vervallend in Uitzichtloos blijven klampen aan het idee van haat op alle fransen bepaalt het hangen in overbodig voelen in deze stervende stad zegt een toevallige passant of infiltrant sloffend nagalmend Lange rijen koud-wit-licht rondstrooiende lantaarnpalen bepalen het achteraf pad richting hotel-verlept-vier-sterren-en-een…

Even, heel even Vreemd leven Mochten ze ruiken Aan de zoet en zwoele bruidsruiker Voordat de bruidsbloem in een boeket Weggesmeten en aan de kant werd gezet Verlepte de jasmijn Die wondermooie vrouw zong heel fijn Diep in mij De sterke zwoele jasmijn verwelkte door verdriet En verbloemde haar alleenzijn door haar lied Met een wondermooie…

die verlepten als verdroogde madelieven. Van het dagsucces tot wat ontspoort. Van wat vandaag is maar niet per definitie tot morgen behoort. Soms leeft men het leven voor de doelen van de korte termijn. En lijkt het gevangen in zijn eigen dromen te zijn. Speelt het een spel na een onverbiddelijk kortstondig verpozen.…

Verlept, gestorven zijn de rozen van weleer Hun stelen en doornen zijn slechts gebleven Herinnering rest mij uit hun jonge leven Hun geuren zo aromatisch en zo teer Hoe schoon waren hun vormen en hun kleuren Hoe lief’lijk charmant hun dansen in de wind Hun glimlach in stralende zon als van een kind ‘t Verdorren van hun schoonheid laat mij treuren…

verlaten die je breekt met `n dreigende fluistering Verduistering kerft als ik je omtrek zie gaten vallen in -de gedachten die me haten omdat jij ze wild naar buiten mept- vergaan kermend als ik naar binnen staar Ik bedaar in de hoop dat je van me wijkt `t geweld even stopt om me terug te laten maar dit keer ben je woest en in alle staten Verlept…

Zij die 'k met de uitverkoren namen noem Stond naast u, toen een doodvermoeide vrouw, En uit de plooien van haar kleed van rouw Hing haar hand neer als een verlepte bloem. Hoe bang, hoe hopeloos is dit gebaar: Zij vreest zichzelf verlaten en vervloekt. Maar gij gaat verder, god weet wat ge zoekt.…

Ik weet hoe regen smaakt en bitter kruid in mijn tong snijdt – alles wat eetbaar is geproefd en vernietigend verwerkt tot een hof van herinneringen met paden liefde naar perken vriendschap en bedden ondeugd staken boosheid, vijvers verdriet en een stinkende composthoop van mislukkingen en verlepte idealen het klinkt ordelijker dan de doolhof…

Bij Van der Pas staan nieuwe passend bij ’t behang die je voor weinig hebben mag’ Met goede moed naar Van der Pas Keus zat want het is nog vroeg dag Al duurt dat nooit heel erg lang Voor je uit weinig kiezen mag uit bloemen van een wat verlept ras Mooie meegenomen, thuis aangekomen zie ik ze staan in de grote oude vaas Met een sluier…

ruim baan voor z'n benarde geest en peutert daarbij uitputtend in zijn neus wijl hij aandachtig hectometerpaaltjes leest voelt hij stilstaand zich meer beet genomen dan bevreesd voor al teveel razend verkeer en weet verveelt voor zich de bouwreus de hoogwerker die ook kilometers vreet en hem als gister weer rechts passeert ook het verlept…

Toch legde ik de verlepte bloemen op je graf, dat zo statig werd bewaakt door vier cypressen, op elke hoek één, in droom barste een waterkaraf, zodat die arme bloemen hun dorst konden lessen.…

brandend zand van de woestijn zal ons met zijn thermiek naar de hemel dragen onder ons bergen en de oude stad waar het eonen geleden goed toeven was beelden met mannen op de achtergrond vrouwen met scherpe neuzen en dunne mond de ogen pathetisch speurend in het rond hun heerszucht deed bloemen verwelken zelfs de zo statige aronskelken verlepten…

glanzende koppen draaien om en om, wijde neusgaten, sierlijk krullende snorren onder en boven donkere ogen, onrustig rustig rustend, neergevleid op het zand, onrustig, nu de ijzeren garnalenkotter de bank nadert, dichter, luider en nog dichterbij gromt de dieselmotor, stampend, stinkend, snijdend, diep in het wad schroevend, teerlauwe zeesla verlept…

Er staat geschreven dat zijn leven niet veel waard zal zijn als de nacht valt en hij waakt als een verlepte paladijn. Hij zag storm over de oever razen en ging meteen weer liggen.…

Ze hadden er beter de verlepte accountmanager bovenop gedaan het tweedehands atelier kreeg onder zijn bewind wat malafide trekjes of twee Welgezind lokte het alle wild uit de Oostakkerse akkers alwaar mijn haard brandt en wel des winters sakkerdju Claus zou dichten dat zijn geboortegrond naar de kloten gekeund is Het straatbeeld werd…

of zal zij met de tover van haar stralen de gedane schade vlug inhalen… of doet de grote Tuinman zelf ‘t laatste werk wordt met ochtendnevel het verlepte bijgewerkt. dan hoor ik de koekoek ‘s morgens roepen kom sta op, ga vlug de lente groeten het lentekleed staat heerlijk groen en fris maar ik denk eraan: dat het bijna juni is.…

zoekt vergeefse steun voor zijn slappe benen Een oude fiets hangt troosteloos en verroest met één wiel vastgeklemd aan de oude brug bleek lantaarn licht wint aan kracht door schemer ‘n Druipende zwarte hond met een blafhoest pist over mijn molières, schurft op zijn rug een depressie hangt over de stad en mijn gemoed de bos bloemen voor jou zijn verlept…

eeuwen zorgden voor de fijne kweek roemrijk appetijt’lijk de kroppen sla bloemen bollen tomaten van de Inca gebed om zegen oogst liefst elke week Thans is ’n licht in ons midden opgestaan dacht ‘de wee van m’n wiet dat allitereert enkele Poel’kerds waren geverbaliseerd' 'Lekker gedicht daar val ik me mooi geen buil aan tomaten rot roos verlept…

gaan stroomt door jouw bloed je geeft het nog niet op al zit er heel veel tegen lopen er beren op de wegen je houdt je vast aan de kleine dingen waagt het zelfs een lied te zingen over hoe je tracht te overleven op 't kruispunt van het leven je weet dat je nog vrienden hebt anderen je stiekem toch bewonderen soms als een bloem die is verlept…

gaan stroomt door jouw bloed je geeft het nog niet op al zit er heel veel tegen lopen er beren op de wegen je houdt je vast aan de kleine dingen waagt het zelfs een lied te zingen over hoe je tracht te overleven op 't kruispunt van het leven je weet dat je nog vrienden hebt anderen je stiekem toch bewonderen soms als een bloem die is verlept…

verknipt gebaar een taartpunt snijdt een halve cirkel vijf gemaskerde hoeren staren me aan gekruiste armen achter het hoofd omlijsten de scherven van een gelaat ze kijken verdoofd naar de matroos die het bordeel verlaat met een lege buidel ze lijken uit Ivoorkust overgewaaid koperen slavinnen van de begeerte de klaproos in hun schoot is verlept…

Weer gaat de herfstklok met traagheid tikken nu wij d' eerste blaren harken op het gazon verlepte bloemenharten en stengels knippen met heimwee naar hoe mooi het eens begon.…