Alle inzendingen over verlossing

Met beide handen Op het gras Met beide benen Op de grond Ik grijp de kans Van vrijheid De zon der verlossing Binnen handbereik In hevige drukte Op het gras In diepe rust In het zand Ik kus het water Van vrijheid De zon der verlossing Binnen handbereik De zwoele momenten In de winter De koele momenten In de zomer Ik voel…

Of vlucht met een eenzame echo van verlossingen. Want hij is het antwoord en de belofte van de warmte die alles vermengt en haar mond kleurt met een eenzaam verlangen naar een koud weerzien met de volgzame dood die haar dromen nog minder verlossend maakt.…

waar maanlicht mij laat dromen sterren zacht bekoren het duister niet laat schrikken de nacht verlossing brengt ligt er angst in het ontwaken schenkt de morgen weinig hoop kan de zon dit hart niet raken bloeien wensen langzaam dood van een wereld zonder pijn dageraad in dromen waar ontwaken uit de nacht verlossing naar mij bracht…

Zou de dood dan een bevrijding zijn, de enige verlossing van de pijn? Dood gaan wat betekent dan dat, voor een dier dat nooit een leven heeft gehad.…

aan het water staat de stramme reiger een grijs en heilbegerig quiëtist ademloos te wachten wat ik weiger op wat verschijnt en altijd wordt gewist ik wil verlossing ik wil licht en lucht ik sla de strak gespannen trommelwand dwars door het water heen maar geen gerucht geen zucht wordt hoorbaar in omringend land een rabbi dwingt mij uit…

Zacht geruis de wind onder mijn vleugels glijdend naar de horizon Kijk nog een keer om duistere vormen vervagen als ik me een weg baan naar de zon…

Zie de gekleurde tinten van mijn ziel Hoor de muziek in mijn lach Ruik de bloemen rond mijn hart Voel de vreugde van de dag Ik geef jou mijn mooiste bloem En zing mijn mooiste lied Ik laat jou schijnen van geluk En droog jouw tranen bij verdriet Want op een dag ben jij een regenboog En op jouw muziek zal men zweven…

de tijd baart de dood in een schemering van eenzame letters en staart als een vrucht langs me heen weliswaar met gesloten ogen ik ken geen limiet wanneer de warmte me droogt van het zweet dat de nacht in me braakte en ik angstig me toiletteer in de uithoek van de kleinste kamer het kompas kent geen noorden meer…

alleen in verzet sta je daar of vergis je je doorgedraaid in zelfbeklag klaag je aan vastgeketend in een donkere wereld schreeuw je woordeloos alsof niemand je horen wil je legt je waardigheid af ontdoet je van je zelfrespect kaal en naakt sta je staart de wereld aan met grote ogen strek je je handen uit en voel je hoe de regen…

Ach, dat wij op dezelfde tijd Verweesde zijn en deelgenoot, Horen aan leven en aan dood, Verlossing en verlorenheid.…

vlucht in mijn langste adem - ooit alles raakt doorzichtig in de grijze wolken die als vruchtwater kleven aan haar ziel, wat ik wil is haar berijden haar nemen met al mijn zinnen doch zij is het weke vlees dat in haar charme mijn stalen diep geïnkte huid weerstaat, wat mij rest is als een asceet de ascese te ondergaan om het lijden te verlossen…

Hij is begraven, is er nu meer licht, de lucht -- is zoveel ruimer.…

regendruppels verzachten haar last die nu gedragen wordt door een ieder die haar raakt gedreven zoekt zij naar een licht dat haar leiden zal men spreekt van verlossing…

Met een kreet van verlossing dooft het vuur van het gevecht. De laatste stuiptrekking is door het kalmerende nat geslecht.…

bel verlossing van al zijn vervelen…

Om een tweeling te verlossen van hun lijden werd getracht hun hoofden te scheiden Maar ondanks hun gezamelijke gebeden was de tweeling te gehecht aan elkaar .......en uiteindelijk overleden…

De dood, jouw dood, verlossing, maar de pijn, we zullen je onthouden, denken aan en houden van, voor altijd tot aan de dag, de dag dat ik je weer zie.…

Hij zat onschuldig in de dodencel een simpele ziel met een gave z'n genezende kracht bracht herstel hij doodde niet, hij was een brave. Hij was groot, sterk en zwart hij móest wel 'n moordenaar zijn door superieure bewakers gesard voelde de grote man zich klein. Al bleek hij onschuldig te zijn liet hij zijn executie doorgaan lijden onder…

vermaledijde hoop die in flitsende schitteringen door geopende handen schiet en hen leeg gelopen machteloos achterlaat op weg van hier naar nergens de anders zo krachtige handen moeiteloos pijn wegnemend beheersen de kunst niet tot uiteindelijke verlossing van snijdende smart der eigen dolende geest momenten van gelukzaligheid geschonken…

Tijden en woorden volgen elkaar naar de rand van twijfel en vragen. Waar iedereen angstig kijkt naar de diepte die niet meer verlaten lijkt en waaruit naamloze schaduwen omhoog klimmen als in een voorstelling die geen droom meer kan worden. Waar alles slapeloos wacht op boodschappers. Van de verloren tijd en rampspoed die een stilte…

Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door de dierenriem…

Eén wens heb ik slechts: Sprak ik nog alleen maar mensentaal Om voorgoed verlost te zijn Van deze vreselijke digitaal…

Geleerd van het ijs dat hardheid breekt en je wint er enkel de angst mee dat smelten te veel wit van de oogbol omhoog starend verlossing doet smeken…

Kunst is de essentie van een nieuwsgierige geest, Kunst is een verlossing van het hart, kunst is een gave van het Universum, Kunst zonder Liefde voor Jehovah God is onvolmaakte expressie.…

Eenzaam ben ik onderweg naar een gevonden bestaan van nieuwe schaduwen en een geboren licht waar ik weet dat de verlossende slaap en de vragende tijd alleen op mij zullen wachten…

Een koude schreeuw in hard beton De noordenwind schraalt mijn ziel De pijn is geen verlossing Ik ben daar waar ik begon En rood is de kleur van mijn traan Ik weet, 't is gedaan…

geen winterslaap gij koningsaap wiens bestaan wordt behoed wiens leven nog groeien moet met een reinheid als een vuur in het brandend uur van verlossing nabij hoor je mij? 1974.…

Drie maal klonken Paulus’ beden om verlossing van de doorn maar Zijn genade sprak de Heer was hem genoeg die ene doorn licht op in ‘t schemerdonker van een door bloed gekleurde doornenkroon.…

Zwak met de benen die de tijd vermijden staat ze in de stilte met haar breekbare blik en is het lachen dat ze hoort van de schaduwen die haar geen verlossing beloven. Sterven is een droom en leven een droom die haar vergeten is.…

In het wetend licht zou ik mezelf niet ontdekken of een schaduw kunnen geven die elke leugen bedekt en mij weer laat zien waarom ik mijn ogen wel dromen maar geen verlossing gun.…