Alle inzendingen over verontschuldiging

paars begint met onregelmatige tekens volgt bekende regels Bij liefhebben aarzelt het violet het cadmium schaamt zich rosse Vederlichte lippen op elkaar handen die onrustig, willen strelen tot alle pijn en ongerief de wereld uit, zich oplossen schuilen gaan in het donker In het blauw van de nacht maken sterren en maan hun opwachting verontschuldigen…

Weet je nog hoe hij toen even met zijn hoofd knikte, bijna ootmoedig, bijna verlegen, bijna verontschuldigend. We hadden verloren voor we het wisten. Abe.…

het geroezemoes verstomde toen jij stilte bracht in een lach die alle blikken zag en een welkom voor ieder had geen nederige verontschuldiging voor het onderbreken van gezelligheid maar een verwachtingsvol nieuwsgierig zijn geen woorden wel een massaal mantraal bewegen waarin wij elkaar de zegen geven in vluchtig raken om…

van de wind En iedere avond moest ik de trap op mijn angst tegemoet ik probeerde niet te kijken naar die wirwar van armen gehuld in een diepzwart gewaad ik rende tot ik trillend het lichtknopje vond En iedere morgen als ik langs het raam de trap af ging keek ik schichtig om en schaamde me een beetje, zacht mompelde ik een verontschuldiging…

vouwen van lucht een kleine aandachtvlucht die jou ontgaat en een lichte schaduw op stilte en rust achterlaat onopzettelijk of juist gemaakt ik zie je vingers stillen tussen restanten die langzaam uiteenvallend dansen en hun kleuren verliezen in het shinen van hoogwaardig politoer in hernemen verdiept zich je lach verontschuldigend…

Waarbij ze beide ogen sluit Ze maakt er mooie beelden buit Die ze het liefste vast zou pinnen Op leeftijd keert ze zich naar binnen De tijd sneed vouwen in haar huid Ze ziet een rimpelloze bruid Het feest van het gesteven linnen Dan roept haar schel de telefoon Ze schokt het heden in en schrikt Verkeerd verbonden zegt een stem Op verontschuldigende…

Dan komen de tranen en de verontschuldiging, en ik sus je weer eens stil, je kijkt, en wacht op m'n bevestiging, en volgt dan gewoon weer je eigen wil.…

wanneer ik me verontschuldig en tranen mij plachten te ontwrichten van hetgeen van wat ik doe, zijn mijn woorden de halte dewelke ik aandoe en spreek met zachte stem : tranen zijn de waarheid van de ziel en ik voer mijn bescheiden betoog alsof er geen eb en vloed bestaat, slechts een komen en gaan van alle lot - ervaringen die ik als…

een raadselachtig zacht spreken hoofdschuddend haar dampende theewater en hij droogde op in stilstand ongewapend en kneedbaar tot in zijn omzichtigheid wachtend op een doorbraak tot hij niets meer zeggen kon in het zinnebeeld van leegte dat uit zijn voetstappen brak alsof alles wat te zeggen valt zichtbaar in zijn gezicht ligt de verontschuldiging…

Je lieve gemeende excuses werden dik aanvaard Pik je mijn verontschuldigingen wel, echt even totaal van de kaart. Geen beeld of klank, eng ook beangstigend zielig, ledigheid Tal van jaren waren we net een paar handschoenen, twee-eenheid.…

ontglipt zo verdwijn jij meer en meer in de grijze mist die jou omhult hoe stevig ik ook jouw hand in de mijne houd, voel ik hoe jij opgaat in een wereld die niet de mijne is ook al wil jij overal opheldering over kan ik je daar niet begeleiden, omdat de kleuren mij vreemd zijn evenals de wegwijzers die ondersteboven hangen blijf jij jezelf verontschuldigen…

soms een bon voor te hard rijen Geef gewoon de schuld aan van der Steur Wil je meisje niet meer met je vrijen Komt natuurlijk ook door van der Steur Heeft je baas je gisteren ontslagen Kun je zelf je boodschappen niet dragen Krijg je om de haverklap een kleur Wat er fout gaat ligt aan van der Steur Pappelepomdiedomdom ‘Excuus, Oprechte verontschuldigingen…

Is het voor jou dan zo moeilijk of te pijnlijk .... jouw verontschuldigingen aan te bieden.....…

wees dan zo beleefd je schoenen uit te doen of op z’n minst goed af te vegen maar nee, wanneer ondergetekende ’s morgens – ook al veelal geplaagd door de wekker – wakker wordt en honderden misschien duizenden voetafdrukjes op zijn schone lakens vindt mag hij toch minstens een duidelijk geschreven brief vinden waarin welgemeende verontschuldigingen…

Ergenissen hangen aan de lippen Die vrolijk omhoog hadden kunnen wijzen Zorgen genoeg Je bent niet als enige aan het reizen Rap raast de tijd Die eigenlijk niet bestaat Zo rap Het is al voorbij als je denkt hoe laat Hoe laat is het al weer Je moet nog zoveel haasten Je moet nog zoveel op een rijtje zetten Je moet je nog verontschuldigen…

mijn hart schrijnt, wanneer zie ik hoe je langzamerhand schuilgaat en verdwijnt, onder watten, onder wollen dekens van te zachte woorden, je stamelt nog een verontschuldiging, je stapt voorzichtig achteruit, je stem wordt stom en stil, ik voel je aarzeling, je angst nu je op dit moment volkomen woordeloos vertrekt, je hebt geen lef meer…

Gezamenlijk stonden zij te staren Naar een kist gevuld met dood Geen idee wat men moest voelen De sfeer was raar en de verwarring groot "Wij zullen hem missen", sprak een man Pogend tot een soort verhaal "Zijn leven was, eh, dood denk ik en zijn liefdesleven schraal" En toen een vrouw haar neus leegde In een doek van wit katoen Sprak zij verontschuldigend…

wakker van hoefgetrappel, galopperende paarden, wild gehinnik die je benauwd naar adem doen happen en blijken sommige vriendschappen al bestaan ze nog maar veertig jaar tegen alle natuurwetten in toch niet om zeep te kunnen worden gebracht, omdat een vriend die mij van karaktermoord beticht nog net op tijd ’t licht van de waarheid ziet, mij verontschuldigend…

Ze Zeggen nog net niet: "Wir haben es nicht gewust" verontschuldigen zich plechtig, gaan zogenaamd door het stof slijmen, denken te lijmen met giften aan het Rode Kruis de Koning, de Keizer, de Admiraal de Koning: Willem Alexander en zijn Maxima, met vluchtvakantie in het buitenland: Griekenland lappen na het goed smaken de afstand aan hun…

als een lammetje Een manisch lekker lullig lammetje Wat zich ter slachting laat lijden Oh wat kan ik verbaasd zijn Wat een invoelbaarheid heb ik Wat vind ik mensen leuk, aantrekkelijk Aandoenlijk, aangrijpend, lekker zelfs Zonder ophouden hou ik van ze Dat tij zal ik keren, omkeren Ik laat nu m'n tanden zien en ziel Ik geef ook mijn verontschuldigingen…

mensenplicht liefde is van brandhout eenzaamheid maakt gelukkig ik ben mijn mooiste woorden kwijt we lopen in wankel evenwicht consumerend gaan we met een leugen ten onder vrezende roepende 'een mens moet landloos balanceren' kapot, milieu,traploos geregelde armoede ozon, hongersnood, plastic-geluk we glimlachen naar elkaar verontschuldigend…

Zoek jij net als ik de lokken Die je kilometersver van het papier verloren hebt Zijn de brieven die jij gestuurd hebt Lang genoeg voor je verontschuldigingen?…

Je zegt dat je het mooiste kind van de wereld hebt gekregen je lacht er niet eens verontschuldigend bij je vindt hem schandalig mooi: moeder- liefde is nergens mee te vergelijken je legt je zoon in de wieg naast de kolenkachel die weer terug is in het nieuwe huis je vertelt hoe onbegrijpelijk je het vond toen een zuster jouw kind wegdroeg twee…