Alle inzendingen over vers

dit is een zinloos vers het biedt geen troost of verlichting van je pijn slechts trieste woorden die niet rijmen op door tranen bevlekt papier…

mijmerend staren diep in de verste verte dromen van vrede een hemel op de aarde de einder lijkt nog… ver weg…

In vers gras vrijen om later veel later in de dood nog even na te geuren als hooi ------------------------------------------ uit: 'Werkboek, bloemlezing 1983-2010'.…

hij is de steen in de vijver die het kind in hem wakker kust ver weg van het rumoer waait de stilte in hem aan hij is een beetje bang nog om te verdwijnen…

Het vertrouwen dat de ander Me graag helpt als Het nodig is Is ver te zoeken Ik voel me daarom heel kwetsbaar Als ik hulp nodig heb…

Van ver af gezien toont die bomenrij kleurig herfstaanzicht in de lente.…

een man leerde zijn veren gebruiken in de echo weerklinkt zacht zijn huilen hij herinnert zich hoe het vroeger was toen hij vloog en vogeltaal sprak…

langs water licht schaduw ver ster water licht geen richting recht ster ver recht richting water ster geen water langs licht richting een licht schijnt op dit water zilver glimt langs water in een schaduw schaduw licht water lang geen ster ver weg val richting recht richting het schrift sterft kus deze geest weg vooruit onderweg…

Die nacht, zo donker ver weg gestopt, te gesloten om open te scheuren, leek net een onpasselijke alinea, van jouw gezicht dichtbij mij, maar mijlen ver weg...…

was nog boers en plat in 't land één dorpsstraat: ‘t Lage End de smid de wagenmaker één vleeshouwer één spekslager boerinnen lang in ’t zwart klederdracht met gouden spelden zon op oneindig groene velden hollandsch oude pronk en pracht ’s zondags na de kerk d’herberg met ’t biljart Oh Oh Oudsoetermeer gehucht van boeren in hoeven verse…

Dichter des Vaderlands! Naam: Driek van Wissen. Ofschoon geen onaardige rijmelarij, dat zijn campagne, vol zelfingenomenheid, tot zoveel stemmen leidt: domkopperij!…

In mijn tienerjaren droeg ik een T-shirt met Bo Derek erop in volle glorie een scene uit de film Ten met die kleurrijke dreadlocks en die grote meloenen van haar ik denk dat ik menige medeleerling en leraar uit balans heb gebracht en de directeur zal zijn strafmaat hebben beperkt het is mij nu ook duidelijk waarom de leraar godsdienst…

hoog in de lucht leeg verbergt hij zijn lot dromen zijn aan hem verschoten er vallen veren neer tot witte rouw.…

weg nog heel ver weg nog alsof ik dood ben en het leven hoor…

's avonds raast de wind langs krimpende daken kaarsen weren duisternis en ver open ramen ik dompel me onder in onzegbare woorden verzamel letters en assen en oude paragrafen ik veer op uit de sluimer het tikken sterft weg herinneringen en liefde ooit samen oprecht de kamer blijft rustig, verwonderd kijk ik rond maar zelfs…

De wind waait mij ver weg van hier over uitgestrekte vlaktes van onbestemd verlangen ik wacht waar de wind mij waait aan de oplichtende horizon is de dageraad slechts een manestraal ver weg ze waait over onbereikbare bergtoppen laat sporen na in de bedding van de rivier er waait zomaar ineens een andere wind geeft een…

priemend loslopende mensen oude en verse ogen uit de boom…

Man's geschreeuw hoog van de toren Was ver in de omtrek te horen Hij wilde zich daar Als van Schaffelaar Diep in de keiharde grond boren. De pastoor kwam van ver aangesneld In grote haast door iemand gebeld Waarom doet U dat Bent U ladderzat Onze Heer verbiedt dit soort geweld.…

Dit land is ver weg, oneindig ver van waar ik kom of heenga. Weerloos verlangen naar wat eens mijn bloed en Ithaca was bruist zeeschuimend in het uur van de storm.…

Ik zou willen vliegen ver hier vandaan op zoek naar rust en vrede heel ver vliegen Ik zou willen dromen over een wereld zonder geweld het zal nooit gebeuren alleen in dromen Ik zou willen vluchten weg van mezelf mijn problemen achter me laten steeds maar vluchten Ik zou willen genieten van muziek, boeken en schilderijen…

als een rots in de woestijn met een huid van leer leest hij blad na blad het jaaroverzicht een plicht vers na vers snijdt hij gedreven uit het stramme gewricht duivelstoorn kent geen eindigheid wanneer het helle licht zijn hielen likt hij die tussen draken slaapt zal nachtenlang waken hemelvuren zullen spugen op zijn blauw gezicht…

het weten van een nieuw begin doet alles verzachten in gedachten kruip ik nog even bij je weg heel dicht tegen je aan en voel mij zo nooit ècht ver bij je vandaan.…

hoe ver gaat nog de reis als hier de zoute zeelucht net als overal de vissersboot doet dansen mijn nacht zich op vergeten dromen drijven laat hoe dichtbij is het licht dat lijkt van ver te komen over het plein daar waar de vrome menigte de dag ervoor en nu mijn schaduw nog de zegen krijgt hoe vrij lijkt hier het ademen het leven in…

Nieuwe maan schijnt stralend sterk door flarden zwerk o nieuwe maan, zie jij me staan tastbaar, zo dichtbij maar ver van mij vandaan jouw licht maakt me vrij geeft het sein: ruim baan van eerste kwartier naar vol van laatste kwartier naar hol jij staat daar, zonneklaar, zie ik je staan voor mij hier sta ik nieuwe maan hier, ver…

hier op de plas mijn scheepje dobbert barende kapitein Ahab zou tevreden geweest zijn midden op de plas geen spiegel, dat niet maar wel strijkbaar de beeltenissen van zielen onder alleen op de plas de zee en ik hoe zij spreekt tegen mij troost biedt de schuimkoppen ver houdt ver van op de plas bereik ik de kim nooit…

Ik sprakeloos en stom geslagen verbeten richting lief De woor den zijn ver waaid, niet ver der kom. BULDEREN BLIJFT Je binnen blijft wachten in stilte.…

Een vers is als een schurend laken De doorligwond niet te vermijden Tegen de afschuw helpt geen Protesteren Tot stof zal immers alles wederkeren…

Zo heel ver weg, onmetelijk zeg. Te ver en onbereikbaar. Een veel te grote stap. Totdat je beter kijkt, veel dichterbij. Je handen legt in het gat in Zijn zij, en gelooft.…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen, laaiende lichten de nacht versjteren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren met…

En je slingert tussen zwijgen en spreken zwijgen mythische tranen komen van ver. Alles is ver en verhalen nog verder men moet ze overdragen Verdriet leert men schragen vaak op papier soms in het echt…