Alle inzendingen over verschrikt

Ik merk het Het blijkt me blijkt me nu al te zijn ontglipt alle werkelijkheid, wezenlijkheid Mijn geest die vreest verschrikt dat ik de wereld straks nog nipt kan onderscheiden van de aan elkaar gebreide beelden daar beneden ben boven de realiteit aan het zweven zelfs boven mijn lichaam, er verwijderd van en tevergeefs trachtend meer vast…

Hoe vaak heb ik niet uw handen geraakt, of gleden mijn leden langs uw warme huid en vluchtte ik verschrikt door de woeste beweging van uw wapperende hand als ik mij te dicht bij u waagde, omdat de kruimels die uit uw gretige mond op uw schoot gleden mij telkens weer lokten Ik weet het, mevrouw vaak noemt u mij irritant maar voor…

Een rood gewaad heeft mijn bestaan verschrikt. Verbleekt heb ik de chaos ingeblikt. Boven de oergrond hang ik ijl te bloeien.…

Verschrikt door het donker verstikt in zijn heg. Naar boven! Naar boven! Al vliegend voorbij zichzelf in het heden en scheerlings langs mij. Gevleugeld gefladder, geruisloos gezoem. De stilte doorbrekende Echo die koen De slag der gedonder voorafgaand verlicht met stervende flitsen en dood bliksemlicht.…

jij hebt vogels verschrikt die reeds lang zaten te slapen ze wakker gemaakt uit verstilde rust door hun veren te strelen warmte en voedsel gegeven vleugels gespreid klaar voor de vlucht nog hokken ze rond in onwennig gekwetter schrijven vrijheid met andere letters proeven de lucht van hartstocht en vuur vliegen uit voor…

Hij rende niet weg maar werd wel getroffen en viel over de meningen van 18 miljoen Nederlanders Zijn oproep zegt van alles maar vanaf het beeldscherm kijkt een bedrukt en verschrikt gezicht te vroeg nog?…

De groene jungle en roepende vogels branden vlees op de vlammen van napalm Terwijl beneden hen het landschap helder openbreekt druipen wonden en een kind loopt in vellen van vlees de weg af De mitrailleurpost waakt het is de hele dag te stil geweest geratel verschrikt slangen en de tropenregen sist over verschroeide aarde.…

hoe donker is de nacht als ogen zijn gesloten woorden zijn gestopt en leven niets meer geeft hoe donker is de ziel als harten zijn gebroken woede opgekropt en geven niet meer leeft hoe donker is de geest als liefde lijkt te dwalen denken steeds verstikt en huilen niet verlicht hoe donker is de dag als wolken samen pakken bliksem niet verschrikt…

ik heb je onverwacht weer teruggebracht uit de chaos van de tijd je opende verschrikt je ogen in een eerst paniek herkende de omgeving niet pas later vloeiden beelden uit je droom ineen tot werkelijkheid je zag mijn lach wilde nog even dwalen maar ik wist je terug te halen samen op de bank hebben wij de tijd weer helemaal in…

Ik ken jou, klonk het naast haar terwijl voeten zich eindelijk weer thuis voelden keek ze verschrikt opzij donkere ogen glimlachten en in een flits zag zij een hel blauw zonnescherm en een ijsje met vier bolletjes en slagroom, ja slagroom ik meende jou ook te kennen sprak ze zacht, maar het ijsje smolt samen met de herinnering…

een verre donderslag terwijl thee onverklaarbaar uit de glaasjes spat verschrikte kindergezichten die angstig kijken bij het volgende weerlichten een kleine scene in een handomdraai geschapen vlak voor het gaan slapen pas veel later keert de rust weer terug als de emoties zijn gesust toch blijft die donderslag een leven lang verbonden…

de nacht sloot met een steen het graf waar hij gewassen en gebalsemd lag een lichaam op de witte lakens verlaten door de ziel die zich in handen van de vader gaf de vroege morgen zag de steen verrold het doodsbed leeg verschrikte vrouwen in geween maar hij verscheen aan volgelingen en getrouwen vroeg hen zijn boodschap van naastenliefde…

Ik weet, het nodigt uit, verschrikt het kleine wild of roept : “dit is van mij”. Dat weet ik best, maar toch, in de winter-nachtelijke stilte hier, het doet me wat, het raakt me telkens weer.…

een tocht die als van ver langs koude beenderen strijkt de toeschouwer ongewild met verschrikte blik verrijkt de leuning kraakt gespannen benen uitgestrekt in rust een rilling neemt gedachten mee kleine haartjes panieken onbewust een bijna leeg vertrek verhaalt niets meer dan een half woord van binnen schreeuwt de angst maar niemand die…

De aarde stort in zee de zee bespoelt de aarde zekerheden storten in onrust, chaos, alles weg westers Japan verschrikt bang. Plaatsloze emotie gevoel geruïneerd hoe te redden wat te redden verstoorde wereld opgeschrikt. Watervloed na watervloed Tsunami ongekend. Niemand weet wat deze stroom nog later doet.…

in jouw verhalen hoorde ik je hart kloppen zag ik hoe jij verschrikt je ogen opsloeg ging je stem door spanning omhoog en donkerde droefheid je spanningsboog vingers en handen hadden lucht als decorum zij namen ons mee alsof we daar gewoon hoorden jij raakte ons altijd in het diepst van de ziel omdat jouw warme…

Je fladderde tot in het zomerse late donker van de nacht, verschrikkend en verschrikt. Toen werd het stil. Zachtmoedig streelde tijd de troost van ondergang over je veren. Tot over de horizon hing rust van je slappe vleugels, monotoon dood.…

lopend door je gedachten kom ik op plaatsen waar zelfs jij niet bent geweest je slaat een arm om me heen voelt je veilig en laat je helemaal gaan je gevoel smeekt ja toe zeg ja voor altijd geluk in je leven verschrikt kom je terug op aarde verstand neemt het weer over en sluit je af je denkt aan?…

zij wisten de deur op een kier maar het goed volk hier had in geen jaren geklonken het werd te vroeg donker gestommel beneden gekraak van de trap de deurknop bewoog maar gaf geen entree aan wie er ook was verschrikt in stilte keken zij elkaar aan onbeweeglijk lieten zij de minuten gaan in hun angstig verblijven de gast was verdwenen…

menselijk zou zijn gevoelloos in elke vezel het ego bijna te barsten of je hier de liefde ook maar één seconde mee kan bedrijven een loze vraag hier zijn zaken te doen en contant wil iedereen tegen eender welke rente er staat ergens geschreven dat en dit en zus en zo bestaat ook dit lijf met slang en krokodil soms 's ochtends bij jouw verschrikt…

ik ben gek maar heb alles in de hand weer klant in de snelle trein van borderline heb geen haast maar ik wil sneller dan licht verdwijnen in het zwarte gat van jouw gezicht in je lijf rondspoken ziel en zaligheden bij opbod verkopen een spiegel duikt plotseling op wij breken ik stop mijn ogen schichten verschrikt…

verschrikt kijk je op als er glas breekt en schoonheid verscherft in het raken van de grond je ziet in een flits transparantheid verdwijnen voelt meteen de pijnen van het dramatisch gemis het was kunst in zijn fragielste vormen suggestief massief vulde de ruimte met bijna niets ook de basis is gespleten toch vormen zij een nieuw…

Verschrikt door mijzelf keek ik angstig om mij heen. Gelukkig, er was niemand, die mij gesnapt had, want ik kneep hem behoorlijk. Totdat ik op de stoep een kindertekening zag in allerlei kleuren en met heel veel stralende zonnen, waarna ik hardop Fransje's song zong.…

En als je dan denkt Het gaat niet meer Dan daalt er zomaar Een engeltje neer Die knijpt je even In je billen Heel hard, dat wel Dus je moet even gillen Maar je bent wel Weer wakker meteen En kijkt verschrikt Om je heen Het bengeltje lacht Steekt haar tongetje uit En weg is ze Vliegt richting zuid Je zwaait haar na Vleugeltjes klapperen…

uit schijnbaar klare lucht rolt wind ineens omlaag maakt herfstig stemmingen met donderklap en regenvlaag de oogst nog warm van lange zomerzon verschrikt en schikt zich beurzig op de grond gelijkmatigheid verliest in mist de strijd van donker licht in aanloop naar de wintertijd nog warmt de zon met zomersheet terwijl in het open…

bestegen door koraalridders verheffen zeepaarden zich uit het water en begeven zich schuimbekkend richting land walvissen zuigen tranend de branding naar eb en spuiten zich golfbrekend een weg naar volle zee oceaanstomers vliegen verschrikt op en verdwijnen in V-vorm aan den einder op m’ n roze strandslippers sta ik met grote ogen te…

De bomen worden omgehakt, verschrikte vogels vliegen weg. Het huis ziet nu grijs en grauw. Gestapelde stenen. Na een aderlating. Het lijkt in rouw. De bomen, immer goedschiks, tonen medelijden met het huis. Zij nestelen er zich als meubels in, schenken comfort en warmte. Vergeefs, het huis blijft in de rouw.…

Geen huisman, die hij niet verschrikt, Wanneer hij, moe van weer en wegen, Bij 't ruisen van de najaarsregen, Om herberg tegen 't venster tikt. En toch, hoe stovend zwelt de druif, Hoe schijnt zich loof en ooft te drenken In 't glanzen van zijn gastgeschenken: Een korenhalm, een witte duif.…

voel de honger in muziek ijle tonen huilen eenzaamheid zie in stroboscopisch licht verschrikte ogen in een wit gezicht rap tranen in een eindeloze dreun verdriet vindt in herhaling steun dans een streep muziek met enkel pijn die vervreemding voelen is er niet meer willen zijn zweef leger mee duik in de laserstraal verdwijn…

ik zag je ogen klein verschrikt de dag bekijken je wilde liever dat het voortaan nacht zou blijven slapen tot je niet meer wakker wordt het gefluister in het duister heeft je niet gestoord ze wilden dat je weer ging praten zeggen dat je leeft niemand had nog in de gaten dat het leven niet meer om je geeft je bent vannacht…