Alle inzendingen over verschroeiend

Waar en wanneer zal ik aan de eenzaamheid ontkomen Het heldere brein zal verschroeien, het ongenoegen zal groeien. Alleen ikzelf heb het in handen Alleen ikzelf leg het aan banden. Misschien wordt alles weer goed, verdomd nog aan toe… het moet.…

Ik weet niet hoe ik je kan benaderen en als ik je benader, dan zul je me verschroeien met je inhete zonlicht, je eeuwige sexappeal! Je bent gewoon teveel Godin! Was je maar tijdelijk schoon onweerstaanbaar, dan had ik je wellicht wel kunnen beminnen!~ Maar je eeuwigheid beneemt me de levensadem.…

ik heb het oplaaien van de branden in je ogen gezien de verschroeiende hitte van het immense vuur in je ziel gevoeld lucht waarde rond met dood vermomd als rook en gloeiende as zacht brak de hemel in flitsend ontladen rolde donder uit gerafelde gaten er was geen tijd en plaats voor angst het zintuiglijk bereik herkende…

Achter mijn rug raast het stadsgekerm maar in het water zwemt rustig een eendje zoekend naar voedsel gooi ik vast een steentje: banden van gekken verschroeien de berm. Achter mijn rug schreeuwt het mensengeweld maar in het groen rijpt weer langzaam wat leven bloeiende bomen met blaadjes die beven: tijd wordt daar vredig en vrijer geteld.…

Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud, dat natuurlijk zelfbeeld is en weinig. Dan een- man, zonder naam, jong, ongeschikt voor een verhaal, maar met ogen gericht op luwe lippen die vrucht en welbewaard zijn. Die hoop.…

vijandige vlakte van te bruin en van baklucht van schreeuwende kinderen en zand in je zwembroek vol vadsige buiken en verlepte borsten van geroosterde rimpels en ranzig rood vel en het zout en de zon en het zand: alles brandt sinds gisteren weet ik kan het ook anders de zee geen geselend zoutvat het zand geen gloeiende glasplaat geen verschroeiende…

Dan breekt de dag die eindelijk zijn verschroeiende adem laat gaan.…

voor de een is het makkelijk voor een ander juist weer niet van dag tot dag te leven zoals het komt en gaat waarom weten wij mensen het leven te verrommelen door telkens weer te kiezen voor net die verkeerde weg als blinden gedragen wij ons voor de gevolgen van het doen dat de grond onder onze voeten langzaam zeker doet verschroeien…

Vlammen verschroeien mijn hongerige schedel. Rond mijn graf woekert alleen nog maar brandnetel. Een walm propt zich vol met verstikkend zwart geween. Letters zinken voor eeuwig weg onder mijn zware kleed. Geen rivier kan het razende vuur tot eindeloos schreien dwingen.…

Verschroeiende muskieten, Haatlarven van doldrieste wezens, Verblijven blind in hun Verborgen kokers. Hun opzichtig met sterren Bezaaide lijven verbergen Het apocalyptische gif. Eén druk verder wacht het Onbeschermde leven, Hoopvol in zijn wenkend noodlot, Op een onbezoedeld bestaan.…

Een teisterende luchtstroom schaaft poolkoud Langs zijn gezicht, waarin de ogen branden En gierend verschroeien de autobanden. Zijn wild bevel wordt blindelings vertrouwd. De tralies van de cel kunnen nooit krachtig Genoeg zijn voor de greep, die eenmaal lag En eeuwig ligt om 't stuurwiel.…

Maar als de goudgele korenvelden verdorren door een verschroeiende hitte en ik loom en bezweet verkoeling zoek op een bankje onder een naar water snakkende eik, dan dagdroom ik over stille vergezichten, waarboven een milde februarizon in een strakblauwe omlijsting flonkerende diamantjes tovert op een maagdelijk, wit sneeuwtapijt.…

De Dogon verdreven hen en deze akkerbouwers legden tuintjes aan op die verschroeiende hoogten. Ze geloofden in de geesten van de voorouders en natuurkrachten, tovenaars en heksen en Ama was hun oppergod. Nu zijn ze afgezakt naar beneden, waar ik met hen van gierstbier heb genoten, een filmploeg bekeken, die naar de toppen wilde.…

zij hebben alles al gehad kale rotsen uit het rif langs wiens uitlopers duinen wandelen gedragen door een verschroeiende wind onder een heldere maan uit de duizend en een nachten in het emotie volle verwachten van de fata morganes in de groene rust van de koele binnenplaats waar het geroezemoes van de bazaar niet meer te horen…

verhalen die je meenam vanuit het verre dwalen, mijn wachtend oor zal open luisteren Geest van het water beroer mij zacht laat je ziel door mijn lichaam stromen geef me de diepte waaruit jij geboren bent zodat mijn hart zichzelf weer herkent en mooier dan ooit zal kunnen dromen Geest van het vuur temper je pracht laat je gloed mij niet verschroeien…

en soms daarin de grootste mensen er leven mensen tussen mensen mensen als het spiegelbeeld van hun waarheid mensen die hun evenbeeld evenaren mensen als leemten sterker dan een muur er zijn mensen die bunkers van mensen verbreiden en mensen die grenzen dwars door mensen snijden; woorden die mensen baren en groeien en woorden die de taal verschroeien…

Een verschroeiende vlam verweesde Notre-Dame. Nog slechts nat verkoold hout, gesmolten klokspijs, en zwart en roze gebrande stenen. Echt fout! Zo 'n droevig Parijs... Een drieste stamp tegen de schenen. 't Was die dansende vlam die er grapte, en met de rapte, al d' aloude balken weghapte. Komt er dan nu een robotvieringstoren?…

- Is het een gaarde, Waar bloemen, die bloeien, Daar 't felle steken der zon bezweken, Van dorst verschroeien? - Is het een bloemperk, Waar goudgele bijen, De geuren stelen der paarsfluwelen Violen-reien? - Is het de boekweit, Waar hommelhorden, Wit bestoven van 't bloemenroven, Gonzende snorden?…

Je dronk de wodka uit een limonadeglas, je keel verschroeiend, je vervloekte je vader door je tranen en kilterillingen heen, te dronken om nog iemand te bellen, je viel met een harde knal op de stenen vloer, boos spoot je nog meer bruine suiker naar binnen, boze wezens overmeesterden je niet van zwart naar zwart een onverwachtse engel…