Alle inzendingen over versluierd

Versluierend hangt het nachtelijke gordijn beschermend veilig als een schemerige voile rond het Zielen samenzijn.…

Haar versluierd zicht laat ongezien lentekruid de dans ontspringen…

Ik durf niet meer te luisteren naar de stilte want in elk gefluister hoor ik haar stem en worden mijn ogen door ijsgang versluierd.…

Versluierd zet hij zich in de verf. Kunst is zijn enig bindmiddel met geluk.…

ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht…

leven laat zich niet berijmen vangen in ritme woorden gedachten versluierd intenties onderhuids eervol uitvoering mankeert daden moeten spreken zonder verantwoording…

Toen zag ik hoe droefheid haar blik versluierde toen ze dacht dat ik niet meer keek. Hoe kan ik ooit begrijpen?…

Er komt een school voor meisjes met een hijab Zo´n school lijkt mij een vreemd soort segregatie Ik vrees voor een hernieuwde isolatie Nu ik de ophef rond die draperie snap Want is dit geen triomf voor hen die morden Sinds hoofddoekjes tot halszaak zijn verworden?…

mooier dan een blues klinkt haar hese stem na langdurig gefluister nog iets versluierd doch steeds lichtblauwer wordt het uitzicht op het meer haar lach beslaat het glas en in de wasem lees ik al de noten op haar zang nevelweersprekend zal zij degene zijn met de langste adem…

bij het meer die ene keer een zwaan dobberde kalm het water zo glad als een spiegel de volle maan scheen de wolken versluierden de maan de wereld was stilletjes aan het vergaan maar die zwaan die blijft eeuwig in mijn herinnering bestaan…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

De ochtendmist glinstert over versluierde velden. De herinnering aan de lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht.…

de lentebloesem lucht die de koude ontvlucht mijn neus verlucht mijn trilhaar bevrucht zonnestralen dansen door ontluikende takken de ochtend mist glinstert over versluierde velden de herinnering aan die lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht…

Verdwijnen in de mist van fantasie Ingebeelde, zorgvuldig geboetseerde werkelijkheid van wat zoet is Die zachtjes angst bedekt en verdriet versluierd Vaak is het daar zoveel beter vertoeven, boven de waas Overlevend in ontvluchten Wat je weerhoudt van leven, dat ongenadig wreed kan zijn..…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

letters kromden zich om te kunnen raken geen wit, geen fractie werd onberoerd gelaten zinnen werden verzacht om geloof hard te maken compassie ontfutseld uit goedgelovigheid versluierde regels waaierden vol aantrekkingskracht richting naïef opengesperde ogen die alles wilden geloven wat de harde waarheid ook maar enigszins zou kunnen…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

Moe als het is van de last rust het verleden toch niet het mogelijke is versluierd door al het onvermogen De vraag om te vergeven kan wel worden bevestigd vergeten zal men zelden je wist wel niet wat je deed maar je deed ook niet wat je had moeten weten Zoeken en verdwalen tussen ver en dichtbij vergeven…

Te kort mocht je in mijn leven zijn met versluierd verdriet verstopte pijn Nooit echte bloei of heel nabij nooit totaal aanwezig bij mij Emoties aan banden Aarzelende handen Soms op weg snel terug deur op een kier weer die rug Zo weinig nodig of het is gedaan jezelf en mij verloren laten gaan…

De stad is versluierd in een nevel van mist waanzinnig getoeter rijden door plassen ademen longen uitlaatgassen fietsen met een rinkelende bel door een kermis in de hel waar de ziel wordt gepeinigd het hart verbleekt vlucht ik naar de oase van rust door het wiegelied van mozart in slaap gesust ontwaken in hemelse - sferen met hándel…

Versluierd in saffierblauwe zijde dwalend in schijnsel van halve maan spelen broze vingers met licht rapen droomgedachten bij elkaar Een stilzwijgend eeuwig verlangen brandt diep binnenin haar getergde ziel Zilveren tranen verdwijnen in het maanmeer dat al haar geheimen kent Zij knielt in dit stil gevallen landschap strooit rozenblaadjes…

ik heb alle zonnen aan jouw hemel zien schijnen waar ze ook plotseling verdwijnen in een opkomende bui nog lach je maar de eerste schaduw is verschenen licht bewolkt is je blik in een nog onvoorspelbaar gezicht dat nu langzaam donkert in een stemming van afwezig zijn versluierd voelen wij de levenspijn steeds nader komen…

zij hebben stilte langdradig gemaakt uit hun gespreksstof was al lang geen goed garen meer te spinnen handen schikten bloemen zonder hart in vaal licht dat de kleuren versluierde en vorm geen schaduw gaf het mooie patina van liefdevol gebruik verdofte en straalde nog amper zijn warme toegenegenheid uit nog zien zij elkaar maar…

je versluierde blik maakte dat ik even de zon in je ogen niet zag daardoor belandde ik in een andere stroming een kille emotie deed mijn ogen regenen in een woordloos snikken mijn wezen te fragiel om te relativeren te aanvaarden jouw boomsterkte je stalen veerkracht even te hard voor mijn tere zijn als je merkt dat mijn verdriet…

zijn paard kwam dampend zwart te groot zo heftig warm de blik verwildert rust hels van pure kracht en schoppend naar opzij dichtbij steeds dichterbij geen plaats meer om te staan zijn ruimte is versluierd is naar haar prins gegaan en hij is afgestegen het paard verdampt in rust haar lichaam nog slechts ogen met blik die onrust sust…

je ogen wolken licht schaduwen wisselen op je gezicht dat in een ondefinieerbare stemming is jij straalt niet voluit hebt versluierde momenten van afwezigheid die ik niet helemaal begrijp toch zie ik de zon doorbreken in het goudgerand gedeelte van je nog licht betrokken blik met klarend blauw in zicht je lach verheldert snel…

podium van vergeten goden coulissen van versluierde mist hemel van bewegende sterren weten dat jij alles wist wachters van geketende vrouwen wespen in de avondlucht waarop kan ik nog vertrouwen mijn leven zweeft in vogelvlucht de tijd is niet te vangen eeuwen zijn voorbijgegaan wolken aan een zwarte hemel drijven nu voorbij de maan…

in de aarde onder mijn voeten in de natuur om me heen liggen versluierd antwoorden op hoe, wie, waarom der schepping alles wat er is, ligt aan de streng die heden verbindt met de oerknal de oeroude navel der schepping waar de onderzoekers in afdalen zolang niet alle vragen beantwoord is er ruimte voor dogmatisch geloof voor het paranormale…

Laat je zweven op de vele leugens De waarheid altijd versluierde.. Je sluit voorgoed mijn deur Woorden die geen inhoud meer hebben Je begraaft je in je eigen leugens De deur sluit vandaag voorgoed Ik laat je gaan in vergetelheid...…

gisteren heeft een beminnelijk mens de wereld veel te vroeg verlaten vandaag veeg ik de eerste bladeren wat trager bij elkaar in ‘t besef dat het leven breekbaar is haar geheimen diep versluierd houdt aan alle seizoenen onderhevig blijft waarin vogels naar verre oorden trekken, het kleurend blad verwaait stilaan verweert waarom…