Alle inzendingen over verstomd

Mijn vader zit in mijn overhemd hij heeft zich in de kraag vermomd zodat als ik wil spreken hij zich strak trekt en ik word verstomd hij wil graag dat ik er het zwijgen toe doe maar hij kan mij niet meer breken hij zit in mijn overhemd en dat doet er lang niet meer toe.…

Kent u ze nog die duiven op de dam Ze namen snel een ongekende vlucht Er was geen vuiltje aan de blauwe lucht Totdat er bliksem en gedonder kwam Hun zwanenzang verstomde met de jaren Net als de eerbied voor hun grijze haren…

zij proeft de wrange smaak wanneer ze spreken wil in onverholen woorden hoe jij uiteenbarst en bijtende letters braakt met voeten in vuile aarde verstomd dicht zij het gat met loze zinnen voor eigen rekenschap…

Twinkelende ogen mooie lieve lach Dat was het eerste wat ik bij jou zag Tintels verlangens mijn hart in brand Gevoel ontregeld verstomd verstand Gloeiende wangen ontroerd en zo blij Vlinders krioelen in dat hartje van mij…

sluiers over grasland verborgen een mens zoekend naar toornen verklaringen voor z'n huiver geen stap bracht hem dichter het is de verkeerde plek zo zag en riep ze uit haar woorden verstomden zijn tocht ging verder en duurt nog steeds…

in een lichtflits aan de hemel vielen dode engelen ter aarde hun stemgeluid verstomde vloeide mee met onze tranen naar een niet verhard verdriet verdringen heeft geen grond is in alle eeuwigheid geketend als gesel van weergaloze liefde.…

Gebroken In de nacht Is elk beeld scherper Elke herinnering dieper Aan Hoe je plots verdween Zonder afscheid De pijn voelt ruw En kerft genadeloos Rond in mijn hele zijn Ik blijf verstomd achter Gebroken in de nacht…

en toen, andermaal, zeeg de stilte er ontbrak lippentaal overdonderend de allengs ingeslopen kilte het klare licht groeide donker dicht verbetenheid enkel op zwart gericht ruimten met verstomde gedachten wirwar van spinsels die de werkelijkheid verachtten…

we liepen niet maar waren genegen ons te verplaatsen tot nader order ongeacht hoe of zelfs maar waarheen door de uiterste grens van het buitengebied door de inboedel van hersenspinsels ongetemde denkbeelden en verhoogde rijbaanscheidingen we riepen niet maar waren verstomd tot de orde geroepen als tering tot nering…

wat even geleden nog ontloken leek lijken nu vergeten woorden streling met jouw ogen die glimlach deed vlinders dansen de vele overeenkomsten konden geen toeval zijn doch verstomden ze in 'n hand vol ochtendmist ik heb nog gezocht maar ben je verloren…

in dit verstomde zwijgen waar beelden taai verkleven op de punt van mijn tong zal ik huizen. binnen deze papieren grenzen waar aaneengeregen zinnen zich zachter verzetten wil ik wonen.…

Gouden zon schildert wolken en horizon in parelmoeren kleur dan gaat ze langzaam onder en sluit haar hemeldeur wind laat het lover zwijgen alle geluid verstomd en in stille omarming verglijdt de nacht tot de morgenstond weer op ons wacht…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, die verstomde geluiden kwetsen mijn gevoelig oor, de witte vlekken van mijn geestesoog, rust is wat ik zoek, overmand, verlamd, doe ik dingen die om een antwoord vragen, ik antwoord niet, de wijsheid laat zich in de stilte dragen.…

Waar vroeger de muren van steden stonden, verstomd zijn de monden, verstomd hun culturen, worden figuren van bloemen gevonden.…

duistere nachten koud en stil nare gedachten eng en kil piekeren en staren naar het plafond woorden onhoorbaar verstomd niets is er meer slechts door stilte omarmd geen liefde zo eenzaam onverwarmd duistere nachten waar is de dag die mij laat beginnen met een lach…

De dag is bijna dicht langzaam gaat zij in avond over geluiden verstomd bewegingloos staat het lover de maan al in het zicht en beschijnt de aarde met haar zilveren licht dan wordt ze toegedekt met het donker van de nacht die zacht verglijdt in het morgenlicht en een nieuwe dag weer op ons wacht…

Laat ons maar verstomd staan als een kind.…

Alles beklijft En het lijkt Alsof de tekst Niets opheft Regen voor de droogte In je mond Stil verstomd Klaar voor de storm Mischien een worm Door materie heen Uniek als geen één Mens de tijd is allles wat ge hebt Niet alles is nep Morgen weer vooruit En fluit…

Hart verlangt naar liefde, telkens weer geen gehoor Hart is even verstomd, 'n tel blijven staan helemaal in smoor. Hart is weer gebroken klopt weer eenzaam en gaat maar door.…

Rouw dragen de bomen en grauw is de lucht 't gezang van de vogels verstomd door verdriet het zwijgen van alles wat leven moet zijn is als het graf dat mijn ziel heeft geborgen moe dwalend door 't doolhof blijf ik zoeken naar 't licht dat doofde op het moment waarop jij mij verliet...…

als het zoeken naar een lach ontaard in tranen het verlangen naar woorden in de stilte verstomd de hunkering naar liefde ondraaglijk wordt uitgesproken wensen niet worden gehoord sterft een verlangen in eenzaamheid zoek ik mijn tranen in een lach hoor ik woorden de stilte verstoren vind ik mijzelf in verloren dromen…

Ik kijk wel maar ik zie niets De wereld is donker De lichten gedoofd Ik luister wel maar hoor niets De wereld is stil Geluiden verstomd Ik tast wel maar ik voel niets De tastzin verkild Vingers verdoofd Alleen het hart klopt nog De geest maalt Het bloed stroomt…

Als de zon haar stralen heeft verzacht en de uitbundigheid van de dag is verstomd en weer een dag is weggekust geven de bomen met hun onbeweeglijk blad een oase van rust en de nacht alle lief en leed meeneemt in onze dromen wachtend op een nieuwe dag die ons weer jubelend zal verwelkomen…

storing witte schapen loom grazend in blauwe weide de beuk verwent het vermoeide gras met heilzame koelte een blad trilt uit gewoonte zonder aansporing hij laat zich horen de leeuwerik vanuit zijn vlucht zijn zang verstomd als zij hoorbaar naast mij plaats neemt…

Stranden zijn verlaten geluiden verstomd geur van zee en zonnebrand ebt nog na badpak, zonnebril en bikini kunnen weer terug in de la normale temperaturen keren terug groen wordt weer het gras zo glijden we vanzelf de herfst weer in met paraplu en regenjas…

Waar vroeger de muren van steden stonden, verstomd zijn de monden, verstomd hun culturen, worden figuren van bloemen gevonden.…

Omstandigheden kastijden laten mij weer onverlet in duisternis ingebed de diepe afgrond berijden Wat mij doet lijden is het eeuwig verzet mijn denkend strijden met zwaard en bajonet Eens protest verstomd is en schaduwen niet meer misleiden als zij…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

vertonen tonen Geslaakte kreten stilte verstomd 't einde ... zuchtend verzuchten…

Op een regendag zeiden zij gedag hun laatste woorden druipende akkoorden ze zouden elkaar nadien niet vaker meer zien Eens de zee altijd de zee sprak de zeeman en op zijn laatste reis stapte hij resoluut van de boordtree Eens een gedicht altijd een gedicht sprak de dichteres en bij haar laatste vers sprong zij verstomd in de Woordzee…