Alle inzendingen over verstomd

sneeuwvlokken vallen onhoorbaar uit de hemel ze vormen een maagdelijk wit donsdeken ze dempen geluiden en gedachten, en doen je even vergeten alles lijkt even stil te staan verstomd door dit zicht, door dit gevoel het is koud maar ik voel warm vanbinnen schoonheid gevangen in licht, in stilte…

Ik herinner haar handen wrijvend over elkaar alsof ze haar rimpels wilde doen verdwijnen in haar geest was ze jong dan lachte ze maar om die handen want die waren niet van haar ze was totaal verstomd af en toe een oerkreet ik vergeet het nooit, verdomd haar laatste diepe zucht zo heeft ze zichzelf ontvlucht een lach verscheen op haar…

Het jaar al enige dagen oud, het knallen van vuurwerk inmiddels verstomd, de mensen elkaar de beste wensen geven al dan niet gepaard met zoenen over en weer de mensen terug keren naar het leven van alledag, maar ik vraag me af, zit het 'tussen de oren' of is het echt zo dat de maand december helemaal niet beleefd is?…

Laat mijn hart uitbundig danken nu de lente spoedig komt; door het wit van bloeiend leven is mijn loflied niet verstomd; wil het loven, juichen, springen vol van vreugde zijn opnieuw. Alles zal ooit echt gaan leven ook al duurt het wachten lang. Laat mijn hart uitbundig danken samen met de vogelzang.…

Waar het stil is Op ongebaande wegen Een wildernis Waar geen mens zich wil begeven Waar de bossen oud zijn en krom Menselijk geluid altijd is verstomd Slechts vogels zingen Door struwelen kleine paadjes gingen Hier is het hertendomein De rust is er zo fijn Niemand hoeft hier te komen Een hert mag er dromen…

Het gaat niet meer de relatie onderhouden onmacht verwondt het hart de liefde verstomd door online afwijzing echt contact ongewenst Angst, projectie en koppigheid staat tussen hen in verdwaald in emoties op een eenrichtingsweg Liever ontlopen dan voelen wat de aangedane pijn van emotionele schade het lichaam vertellen wil…

Tijd is het toverwoord De magie zit in seconden Gebruik uw gezond verstand Open reeds verstomde monden Zonder tijd staat alles stil Levenloos zal onze aardkloot zijn Wees dus blij met het verstrijken van de tijd En zie de ouderdom niet als pijn Vlucht niet voor de rimpels En het verschrompelen van huid Zonder tijd is er geen bestaan Dus…

Welnee met zoveel kleurenpracht Heeft het mijn gevoel en ogen Volledig in zijn grillige macht Ik absorbeer en voer me vol Sla in voordat de winter komt Waarin al wat ik nu aanschouw Dan voorlopig is verstomd…

Versuft, verstomd, versteend Sinds jouw verlies Kan niemand mij zeggen wie ik ben? Zonder jou Weet ik het niet.…

Hoor de wind waaien gieren door de bomen elke stem verstomd en telkens die angst grote ogen kleine mond weer die vragen hoe het is en of het ooit stopt je wil wat doen maar je bent machteloos angst ik leef vandaag met stilte in mijn hart respect door verlies te delen en de pijn te voelen want ook ik sta machteloos…

Het geluid is verstomd, de stilte is ingetreden. De stem heeft plaats gemaakt, voor een stilzwijgen. De stralende ogen, zijn dof en kijken in het ijle. De woorden zijn geen zinnen, alleen onverstaanbaar gebrabbel. Geen emotioneel moment meer alleen agressie tegen …. niets.…

Een jonge zelfzoeker hoort de zwevende taal door hem spreken hij scheurt papier schrijft siert krast frommelt leest daarbij het werk van lang bekende dichters zijn lichaam is roerloos _ verstomd als een wintervleermuis aan de stalzoldering binnenin hem slaan meedogenloze knuppels en slagvaardige vuisten der oosterse vechtmeesters…

eigenlijk is het niet leuk heb geen contacten en gesprek ben eenzaam en alleen heb veel gezien en veel gehoord maar wat kan ik er nu mee doen ze was lief, slank en blond van haar stond ik verstomd zij heeft me niet gezien ik was er wel, maar zichtbaar niet wat schoot ik er mee op mijn zichtbaarheid is nu mijn doel…

Hoor nu mijn liefde die naar adem snakt nu je vragen verstomd je ogen blind zijn van het kijken naar mij. Ik leg stilte aan je zij blijf je met mijn taal nabij om je te vrijwaren voor het vergeten want je lichaam vergaat wanneer ik het nooit meer bezing.…

Nu heb je mij En al je tranen die nog te huilen zijn vang ik zachtjes op nu ineens die pijn in de wortel verborgen boven komt en zichtbaar wordt en je ingedoken en verstomd zoveel laat voelen Samen leggen we de puzzel Ontbrekende stukjes komen er bij 'k help je veilig op te staan Zodat je verder kunt gaan Geborgen in mij…

of een gum al de contouren van de bomen heeft gewist resten slechts de vage vormen van de bomen in de mist roerloos hangt de dichte nevel de geluiden zijn verstild koude wringt zich door de kleding al het leven wordt verkild vogels laten zich niet horen de omgeving wacht verstomd tot de mist zich laat verdrijven als de zon tevoorschijn…

morgen zal ik pauwenveren dragen de zon naar beneden halen een glitterjurk aantrekken en de stoute schoenen morgen zal ik voortgaan ook al draagt elke stap lood in zich lopen benen in beweging vast mokert de hamer op een beurse ziel heeft mijn gezwollen tong mijn mond verstomd morgen zal ik bloesems uit hun knoppen dwingen morgen…

Ze schuifelen als verdwaalde zielen door de gangen van het verpleeghuis de meeste slecht ter been met rollator en gekromde rug niet wetend waarheen hier vullen ze hun laatste dagen geen prikkels geen verlangen hun geest verstomd dit is de laatste halte waar ze wachten op de verlossing die niet komt en worden ze begeleidt door een verpleegkundige…

Zoals de Jordaan en draaiorgelmuziek onze molens aan de Zaan Klompen te zoeken aan man-of vrouwevoet in het voorbijgaan Verbaasd, verstomd te staan over zoveel 'open monden' bij zovele Japanners, Koreanen in rijen, groepen een voorjaarsreis boeken om Holland en Amsterdam -als in een adem- .........te bezoeken.…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

ik geef het geen naam het is meer een verstaan van houtige zuilen die zijgen in arme grond ze zouden niet huilen al welde het traanwater uit kinderfonteinen die ouders verstomden zo volgen mijn ogen toegeknepen door lijden herinneringskruizen rij aan rij en vrij wilden zij zijn leven om te leven maar zij strandden hier zij aan zij…

Het fietsen van school naar huis had zoveel aan zweet gekost dat het te laat werd om te eten kwam niet door wat je die dag had geleerd, omdat je niet luisterde vlogen de vogels naar het niets door de duistere zwerfnacht liet jij je lijf verder zweten alle aandacht was verstomd in stille angstkreet, en lijfsbehoud weer diep verborgen, het…

Als je morgen doodgaat je glimlach lijkt verstomd je ogen zo verdomd onzichtbaar, je gelaat een dichtgeslagen boek waar ik jouw zinnen zoek in huid van perkament je blikken afgewend naar verder dan het hier waar ik niet reiken kan zo zal ik deel daarvan en immer jou nabij in wat jij schreef en zei je lach een ornament voor morgen…

Nu spoor ik tussen grind en grond waar weg de nacht inboort en luister langs het talud de glooiing van de einderstond, zo verkennen we het verstomde leven als een lange reis richting horizon verdwijn in het gras, klaprozen verstilde klokjes in de verte en soms een veertje eenzaam dwalend langs het silhouet van de statige wachters.…

Vanachter het schandaal is het schuilen mij in het hart blijven steken, de wortels ontmoedigen het applaus van mijn doksaal Avondduister tast naar herinneringen die enkel nog bestaan in de graffiti op mijn huid, geen gekerm van valse toonaarden – maar het besef ervan erken ik luid Doch verstomd zijn mijn kreten die verslagen het lokaal…

hij kiest het tuinpad achterom weer langs de wilde rozen zijn blik schaart over land waar paarden ongejaagd zoals de stilgevallen vogels niet laten blijken dat er wordt gewacht haar roep die ver draagt over drassig veen en stil zwart water verstomd nee, als hij komt is het om stilte van verloren heimwee * duogedicht II…

Toen hij zei dat hij niets meer wilde En het avondland dichterbij kwam Het geroezemoes om hem heen verstomde Door bijna niets omringd De verstilling, het zwakke licht Nader tot hem kwam Ging de herinnering met hem op stap Een reis langs Memory Lane Het ontluiken van de liefde, de schoonheid en de troost Verschrikkingen, ontluistering, uiteindelijk…

Ze hing haar weemoed aan de wand zodat de gasten kunnen zien waar hij voor stond er staan alleen nog lege stoelen en guitarras zonder klank dwaalt zijn geest er bovendien zijn gezang is er verstomd hij nam de Fado met zich mee over de kolkende zee nog steeds stelt ze de vraag schreiend aan de Taag: waarom ging je toch alleen we zijn…

Een waar golfslagbad in de singel, voor ons huis, witte koppen, ze horen er niet thuis Normaal zie je die geweldige golven op groot water maar nu hier, verstomd het gesnater! Het gebulder van de wind, is wat ik nog het impossantste vind toch vreemd dat geloei dat lawaai van de gewoonlijk vriendelijke wind.…

verstomd staan gapen met die ogen zo treurig die wit blauw geschapen op een heide zo fleurig het gras laat je smaken een stukje wilde natuur geen harde noten te kraken op deze wei, vol passie elk uur ik slenterde verder... wat doelloos langs die bomen en heide geen rook en geen auto's, alleen... een koe op de weide!…