Alle inzendingen over vervloeken

een schip vergaat en radeloze ogen spreken een taal die niemand verstaat geen veilige haven, niet eens een plek om eervol de vele honderden doden te begraven hier een vader, zoekend naar een veilige plek en met gebalde vuisten zijn Schepper vervloekend daar een gezin, verdreven naar het dak van hun woning, de gevouwen handen…

overspannen als Marsman, ingeteerd als Slauerhoff en uitgeteld als Rimbaud, wijs als Van Eeden, dom als weet ik veel, teveel om op te noemen, getergd als Strindberg, droevig als Woolf, Plath en ga zo maar door, eenzaam als Rilke, vol wanhoop als Ter Braak, diepzinnig als Hesse, verga ik in mijn dagen als een schip in nood, de storm vervloekend…

Onbereikbaar tot het bereikbaar werd Weg de onschuld, hier realiteit Het moment waarop ik volwassen werd Door een tunnel van echtheid Niet door de daad, maar door de redding Kwam liefde op mijn pad Nooit meer gevoeld dan toen hij me redde En het licht verdween tot het hiernamaals Ik dank hem voor de echtheid Voor het moment waarin ik leefde Vervloek…

Geruisloos treed ik naderbij, als een bediende Jij kijkt mij aan, herkent, een zacht gepiep Ik zie ontluistering, en lijden, en al dit onverdiende Ik houd zacht je hand en vervloek wat ik denk in 't geniep Wat Kerk en Staat verboden heeft omdat Hij jou schiep Dan een beeld, een lach, een krachtige jonge vrouw Zij gaf mij het leven, uit haar…

Misplaatste zorg Onstuitbaar wervelend hard grof banaal Tierend vervloekend alles en allemaal Stijgt zijn lustmoorden tot grote hoogte Als watersnood en eeuwige droogte Schurftig en ziek tot in eeuwigheid Leedvermaak tot het eind der zaligheid Gniffelend vals en loens verwensend Geeft hij steeds weer toe aan zijn drang En zorgzaam wordt…

Maar niemand heeft gelijk We reizen en we zoeken vinden werkelijkheid in schijn scheppen identiteit in boeken vervloeken ons 'Ik zijn' Zo schrijf ik mijn gedicht zonder ben ik wees erken een meervoudig gezicht en zijn ik als ik lees…

Soms vervloek ik God soms de mensen maar het helpt niet zoveel eenzame nachten dwalen we langs het zwarte water met onze gedachten aan een verdwenen liefde nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet…

Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken Ik kan het met de anderen niet vinden Mijn liefsten ligt allen te ontbinden In graven, andere armen of in boeken Of zijn gewikkeld weer in bakerdoeken Mijn oogleden zijn als gesloten blinden Waarachter vraagtekens ’t waarom verslinden En uitroeptekens het gemis vervloeken Ik zag je en je wou geen…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest ik kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest mijn handen doen niet wat ik wil, mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel ik loop met benen die me niet meer mogen…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest handen doen niet wat ik wil mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel loop met benen die me niet meer mogen voeten zijn…

van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen huiswaarts spoedend tesamen met doffe hoeven het maagdelijk vlies en slaan daarnaast diepe bressen in deze wallen der verachting en menig uitgeschreeuwde vervloeking…

Anderen keren op hun stappen terug En vervloeken de vlag van het vaderland Zij krijgen de splinters van de wanhoop over zich heen Knielen voor de willekeur van de meester Zij zijn verdoemd, Al zij die onwetend zijn.…

genotuleerde afgelegde weg verklapt ten slotte toch hoe iemand het komen van zijn sterven verbergt, stiekem zijn stappen telt, hoop aftrekt, zijn laan in- slaat, paniek beaamt met mijn ogen dicht: verlegen verloren heer aan de kant gewankeld van zijn private kruisweg, bescheiden discreet graaiend naar de dichtstbije lucht - Ik kon haar vervloeken…

Als slaaf al komend uit mijn moederschoot vervloek ik met Moorse buren verwant het werken op mijn onteigende land, de afkomst die mij ongegrond verstoot. Met de zon op haar allerhoogste stand is er de dorst, verzuurde wijn, wat brood. Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant.…

misschien kan je dit alles wel vervloeken, En zo het nieuwe jaar in serene stilte te beginnen.…

De vroeggeboortes, de nicotinepleisters onstuimige kraaienwolken in het takkendek Families die naar Engeland trokken omdat het lelijkste volk ter wereld ruimdenkender is We schaatsen stug door en vervloeken onze verpakking de zon lijkt soms wel een walkure De stad ligt open en is nooit klaar met diepgaand gehamer en drinken met elkaar…

Zelfs de grijze, kale lucht Die altijd Nederlands deed Is nu een vreemde vrucht Als een ander verkleed Ook de straten, de stenen Fluisteren langs mij heen Zij vervloeken wat ik meen En zwemmen in mijn wenen De bomen, zo hier en daar Voelen zich hoger, voldaan Hun takken dienen als schaar Knippen mij uit het bestaan Het water voelt…

Vandaag heb ik geen zin om mij te uiten Vandaag blijf ik de hele dag in bed Met krant, een tijdschrift en een stapel boeken Mijn telefoontje heb ik uitgezet Een uitgebreid ontbijt kan ik vervloeken Alleen een kopje thee en sigaret Vandaag heb ik geen zin om mij te uiten Vandaag blijf ik de hele dag in bed Oh nee, je krijgt me met geen stok…

Ik vervloek het toevalsmoment dat ik op tv die beelden zie als ik begrijp waar ik naar kijk is 't te laat, 't verhaal bekend De naakte, nog jonge vrouw, loopt naar haar graf, haar handen bedekken haar intieme delen Ze is zichzelf al lang niet meer haar blik als uit steen gehouwen is slechts de echo van haar leven…

Ik kreeg een link, werd me gestuurd, maar als resultaat werd ik link en om me heen gegluurd, vervloek ik de link, die ik in een blijk van onachtzaamheid, aan klik, maar oei, wat ben ik link!…

wuivende zeeanemonen Waar tussen lianen na het lege strand libellenkluwen in lichtbanen Warrelend door elkaar darren En apen met schuchtere ogen Hen sarrend aangapen Vanuit het weelderige lover Dan plots weerklinkt er een knal En iemand huilt als een kind Waarna ze krijsend hen vervloeken…

De vrede is weer ver te zoeken Het Midden-Oosten laait en vlamt Dwingt ons een monster te vervloeken De mens die van een beest afstamt Het Midden-Oosten vlamt en laait Uit zicht door zware, zwarte wolken Dat waar het werkelijk om draait Verdraagzaamheid onder de volken Gevolgen van bepaald beleid Die vallen nimmer te voorspellen Een keuze…

Misleidend Vergevend,verlangend,vervloekend. Violen gonzen van binnen en doorbreken mijn stilte ik zwijg en denk. Wolken drijven voorbij de wind geeft ze een richting ik kijk, vragend, zoekend, fantaserend, peinzend, over deze dag. De dag is voorbij en ik begeef mij, in het niemandsland van de schemering.…

Zie op de foto's, dat lachende gezicht zie kracht, in de woorden van een gedicht Zie in de spiegel mijn naakte lichaam Zie daarin hetgeen waar ik me voor schaam Hoor complimenten vanuit iemands hart Hoor die afwijzende stem, heel hard Hoor twijfel, maar ook kracht Hoor niet alleen vervloeking maar ook macht Zie opeens nogmaals mijn spiegelbeeld…

Dan streel ik je in het morgenlicht wakker, onderzoek waar de ander in beslist, vervloek het moment, waarin je z’n makker werd, verdoof die met een duivelse list, die zit alleen maar in mijn eigen hoofd.…

toen God nog geen verhaal was Eén en helemaal alleen geen protest of reformeren geen noodzaak tot bekeren geen moslim of geen jood wenste toen elkander dood geen paus, geen kerk want Liefde was énig werk toen God nog geen verhaal was geen vervloeken, huisbezoeken geen kruistocht, geen jihad geen duivel of zwart zaad slechts Onschuldig…

Streel ik je in het morgenlicht wakker, onderzoek waar de ander in beslist, vervloek het moment, waarin je z’n makker werd, verdoof die met een duivelse list, die stalker waart alleen maar in het eigen hoofd.…

Noem mij de naam van een monster zoals jij, Dan zal ik hem vervloeken tot in de eeuwigheid en daar voorbij. En als jij straks bij Petrus aan de hemelpoort staat, dan is enkel mijn hoop dat hij die snoeihard voor je dicht slaat. En geloof me, het is waar.…

Denk ik aan haar voel ik pijn; vervloek de evolutie om de ingeschapen dwang dat de mens perfect moet zijn. Ik zie haar terug, ze voelt m’n schuldlast bevrijdt me er van door me te begroeten als ’n vriend; ze is erg mooi van binnen.…

De roomsen deden daar nog een lading atoombommen bovenop en daarna heb ik bedeesd de stilte in mijn kop gezocht, via Zen-meditatie en transformatiegedoe, via drugs en drank, via vette seks, vele extremiteiten, God, wat ben ik moe en wat vervloek ik de woorddwangheks!…