Alle inzendingen over verwarmd

Verwarmd door een gegeven zoen. Tijd geeft harmonie maar is relatief. Het geheugen biedt nostalgisch archief.…

Ik had hem gekoesterd met liefde gedragen en hem ook verwarmd. Was het een naïef gedrag werkelijkheid vermijden dat het niet voor altijd was. In de morgen ontvouwde hij zijn vleugels vloog weg uit mijn leven, wat achter blijft is tijd voor bezinning.…

Als nou de A58 spekglad is en de tunnel gratis mij niet gezien in ‘Neuzen waar het anders toch altijd goed toeven is sorry Porgy, gezellige Bess en Westbeer met je fijne verwarmde buitenterras je heerlijke vino’s plus pistaccio’s in een flesje sorry.…

Een pijnlijk hart wordt verwarmd. Angst wordt in de armen gesloten. Kwellingen worden weggepraat. Bedroefd, daar zijn woorden voor! Pijn wordt zacht behandeld. Voor al die dingen moet je met zijn tweeën zijn! Lief hebben is iets apart, het is de liefde van het hart!…

Anders dan de zon Zorg je niet elke dag Voor licht in mijn leven Maar sta je soms Ook niet aan de hemel Achter de wolken Geef je je over En laat je me alleen In het donker Toch denk ik ook dan Ook dan aan jou En hoe jij Verwarmd door de zon Mij eenzaam Laat snakken Naar jou Schoonheid…

dat ik nu voorgoed afscheid van je nemen moet je uit mijn leven verdwijnt verboden terrein wordt jij die mij jarenlang met open deur verwelkomde verwarmde en beschutte getuige was van mijn verdriet in jou mocht ik wonen bij jou was ik thuis in je wijdgespreide armen vond ik blind de weg naar huis…

In mijn hart, schreef ik verhalen hoorde er ook mooie melodieën als het licht me weer verwarmde. In mijn hart zweefden akkoorden ze dansten van vreugde, maar bij het verdriet verstilden alle klanken. In mijn hart klinkt nu een lied vol met warme zachte tonen, samenspel van het gelukkig zijn.…

Een nazomer om je vingers bij af te likken een zon die schijnt, alsof ze dat alleen maar doet, een temperatuur die je lijf en bloed verwarmd kortom een dag, die tovert op je gezicht een brede glimlach, een zomerse dag, wat wil een mens nog meer? Precies, morgen graag een portie van hetzelfde!…

Liggend op mijn rug in het hoge gras genietend drijven wolken langzaam voorbij Streelt de wind mijn ziel verwarmd door 't zonlicht wordt er 'n stuk opgevoerd voor mij Glimlachend kijk ik naar omhoog prinsheerlijk op de eerste rang klaar voor het tweede bedrijf op rij…

Wees zacht als de fluister als ik de hoofden streel van verloren kinderen Schitter zuiver als kristal wanneer donderwolken uit ogen zijn gedreven Heel wat half is als verdroten bloemknoppen uit verwarmde voegen barsten Slaap gerust als de vrouw in mij liefde dwarrelt over jouw verlatenheid…

de stad mijn buitenjas die me omringde meeboog en me soms verwarmde de stad waarvan ik de meeste straatnamen ken maar niet die van alle mensen de stad de buitenjas die me meedogenloos overviel en me achterliet op onbuigzaam asfalt de stad de kleine buitenjas die jou en mij omringt met ons meebuigt en ons wonderbaarlijk verwarmt…

Mezelf afdrogend met de handdoek die eens de jouwe was droomde ik mezelf weer even terug in jouw warme armen een traan, drupte er over mijn net gedroogde wangen dan een zachte glimlach heel even terug in de tijd van toen jij mijn winter zo verwarmde en ik wist dat liefde ook genieten was…

Lawines van de wolken, slagbomen van de horizon houden dromen niet tegen in de opwaartse beweging van een luchtballon, verwarmde woorden in nieuw gedicht, naar de oorsprong van het onbekende in een vlucht van akkoorden om het inzicht te verspreiden van herinneringen, te kiemen tot waar de stilte is geland, een bevlogen ruimte te vullen…

de wind in de bladeren verwaaien gedachten aan haar het meisje van toen toen de regen was vergeten waarvoor ze was bedoeld haar eerste zoen haar verdriet om niet wat zou ze doen nu heeft de zon haar omarmd verwarmd tot in haar hart waar ligt haar smart voelt ze zichzelf in het midden diep van binnen of zoekt ze verder en verwarren…

Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

Zijn woorden droegen liefde boven alle pijn en zon verwarmde de wegen het denken vloeide in samenzijn woorden bleven stil waar ik enkel liefde kreeg hoorde ze als een melodie op het ritme van mijn hartslag nog voelt het als volheid van het zijn want het stille tussen ons is nog steeds niet leeg…

Nieuwsgierig en verwarmd, vrij ontdekkend zweef ik voort. Ik leef in de mooiste seizoenen met zoete geuren en vrolijkheid. De lente en de zomer dat is waarin ik mijn vleugels spreid. En als de druppels vallen schuil ik onder een bloem. Genietend van de verfrissing. Niets kan mij van mijn vrijheid ontdoen.…

aarzelend stap ik binnen op zoek naar kracht vertrokken door onmacht ontsteken van een klein licht verwarmd alvast mijn blik beklemming in de borst verdriet dat er uit wil zittend sluit ik mijn ogen water van zout vloeit rijkelijk over mijn wangen ik heb weer moed om op te staan ongemerkt heeft het me deugd gedaan…

Gevallen, aangenaam verwarmd. Bekleed ons gegarandeerde vondst fundamenteel.…

Heerlijk stil is het om mij heen het is hier stil en zo sereen idyllisch is het gezicht de nevel die uit de grond wordt opgelicht heel langzaam zie je het zweven de nevel komt tot leven kon ik het maar pakken maar het verdwijnt op de takken de zon verwarmd de damp aangetrokken als een soort mistlamp het stijgt over mij heen sprookjesland…

Een vredige stilte schrijft woorden neer in een zacht gefluister Een omringende rust daalt over een schemeravond in een stil ontluiken Een onbewaakt ogenblik leest blinde antwoorden in een gezicht Een tedere lach gebaart een zwijgend begrijpen in het kaarslicht Mijn hunkerend hart bewaart dit gevoel binnenin, verwarmd door…

Rotsvaste muurbloem bloeiend hout aan de zon verbrand breed omstrengeld verwarmd het goed bloemkelk in kleur geschoond aan de schaduwkant vals herinnerd mijn gebrekkig loopvermogen stampvoetend verschijnt een blos op verbleekte wangen nieuwe geur verspreid zich als stuifmeel door de lucht loopvermogen kentert in een laatste vlucht.…

ze kleurde al dat somber was troostte, verwarmde, maakte blij liep samen met mij ‘uit de pas’ vertrouwde blind en hield van mij en het was zeker wederzijds ‘k hield van die lieve oude schat loop nu de eenzaamheid voorbij voortaan alleen ‘ons dagelijks pad’ opgedragen aan Sara de hond juli 2009 © JS…

Ze wacht al bij de halte Mijn lijf schokt van de kou Maar in mij brandt die smacht Opdat ze mij zal zien staan Reeds wachtend op haar blik Laat de kou mij niet rillen Maar de warmte uit mijn hart Zo mag ze mij niet zien voorbijgaan Ze stapt in de verwarmde bus Ik snap mezelf niet en voel me leeg Konden haar ogen me maar verwarmen Opdat…

Met de snelheid van licht overdonderd slaat hij in een zwarte dag Maar ik open deur en van violengeuren En achter een ieder Een zonnelach Dus beklim ik mijn berg verscholen Achter nevelige mist En stort me in pieken en dalen Als een ware alpinist dan wordt ik wakker verwarmd Door het morgenrood In staat van euforie Overspoeld door geluk…

Besteed door licht dat mijn schaduw verwarmde mijn enige zielsverwant in donkere tijden jouw silhouet die nooit op de zaak vooruit loopt maar mij wel door het duister kan leiden.…

Waar ooit eens liefde je hart verwarmde er nu alleen nog koude leegte is. De gedachte knaagt aan haar met een ander, terwijl je weet dat het je eigen schuld is. Als de maanden niet meer tellen en geen ander meer verschijnt. Wat doe je dan? Ik zeg alleen dat het me spijt. Leef voorspoedig en in geluk. Dat heb je verdiend, mijn ukkepukkie.…

toen zij spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij…

angst zweette kou waar ik handen verwarmde tastte naar duister verloor haar houvast loste op als vermist ik ben mijn verleden maar nevels sluieren tot vaag en alles vergetend niets willen weten dan alleen maar vandaag rest slechts mijn blad dat haar dagen heeft gehad ik breek haar af, ze dwarrelt en vlucht op een zuchtvan de…

confronterend waait kou langs huid verwarmde cellen in het eerste zonnebad dit jaar is het oppassen voor roodverbrande vellen daar waar vitamine d zijn charisma ziet ontstaan pikt meteen duivels hellevuur aan voorzichtigheid is geraden in het vergeten van de tijd ben je zo gebraden mijn wekker was al afgegaan voordat er ijsbloemen…