Alle inzendingen over verwonderd

Ik sta stil op straat Verwonderd over een gedachteflard Maar ik ben niet verbaasd Niet verbaasd omdat mijn gedachte altijd over jou gaat Het feit dat ik denk over zo maar iets zou al een bijzondere ervaring zijn Een gevoel geven dat ik ertoe doe of dat iets beweegt Maar dat ik over jou denk betekent dat het ontzettend goed gaat…

Haast twee jaar dicht ik hier op zaterdag Geen week heb ik tot nu toe hoeven missen We treden in het spoor van Driek van Wissen Door wie het snelsonnet het leven zag Ik tel terug en constateer verwonderd Ik publiceer vandaag mijn nummer honderd…

Blauwe lucht diepe zucht kijk omhoog regenboog Alle kleuren vele geuren zoveel bloemen niet te benoemen Dit is leven 't duurt maar even genieten, zo puur één met de natuur Verwonderd ? overdonderd ! dit is Nederland Mijn vaderland !…

zachte druppels ontmoeten haar hoofd strelen haar wangetjes met gepaste eerbied verwonderde ogen bevochtigen de mijne in een opslag van herkenning onvoorwaardelijke liefde een rituele besprenkeling gekoesterd in liefdevolle armen laat haar wimpers dalen met een glans van vertrouwen…

Wat ik altijd voor onmogelijk hield is gebeurd ik ben met veel pijn en moeite uit het woordenlabyrint ontsnapt in deze werkelijkheid kijk ik verwonderd rond ervaar en hoef niet te benoemen ben gedicht en open wat allemaal wel zo kan zijn maar zonder de woorden zijn de stilte en de eenzaamheid een heldere spiegel die nog meer pijn…

Er waren woorden die je sprak maar geen mens die ze verstond Er waren gebaren die je maakte maar geen mens die ze begreep Er waren zoveel dingen die onbeslist zijn gebleven dat we allemaal beduusd zijn, verwonderd omdat niemand iets begreep: Van de woorden die je sprak, de gebaren die je maakte daardoor is alles onbeslist gebleven…

Maar als die mensen wisten Wat er gebeurt in Grauw, In Ulkesluis en Tuitjehorn, In Peize en De Pauw, En al die duistre daden Verricht in Goudriaan, Dan zouden deze lieden Niet zo verwonderd staan. ------------------------------ uit: 'Redeloze Rijmen', 1976.…

Verwonderd kijk ik in het rond. Vol verwachting voel ik mij. Volle melk hoor ik schuimen. Mijn flat white is bijna àf. Het water loopt me, nu al, in de mond.…

en hij verwonderde zich weer over haar bruin zijn ze zag het en wist, dat was hem eerder die dagen niet opgevallen…

Om verwonderd bij stil te staan.…

ja duizendmaal ja laat je dromen achter meer dan alleen maar het sneeuwen morgen zal nooit verder komen wanneer ik verwonderd naar je adem staar en druppels lik van het schreeuwen wat jij stamelt jarenlang kan ik niet dragen want duizend maal laat je me achter vandaag ja het wintert in mij…

Het zijn de kleuren van het wonen het oker en het blozend rood Het is de geur van versgebakken brood en pizza uit een hete oven Het zijn de kruiden aan berm kant van holle wegen Het zijn de bomen in bloei in glooiing,op hoogte bij malse regen Het maakt me verwonderd en verlegen in deze onvergeten streek.…

Zo zou het eenvoudig worden brandstof voor vuur te zijn zich met de lucht verbinden Weg zweven met de wind opgewekt door een verschil tussen warm en koud Dan nog je verwonderd afvragen hoe het zou zijn met vleugels nieuwe landen te ontdekken als een albatros gemaakt voor zweven of hoger gegrepen een engel met harp zonder geslacht…

met mijn rechterhand veeg ik wat kruimels op je wang weg ze stippen je onvolmaaktheid aan een onvolmaaktheid die ik zo lief heb zoals steeds kijk je verwonderd om dit gebaar 'je kruimelt', zeg ik overbodig een wonderlijk zacht lachje opent het beeld van warme aarde je legt wat kruimels op je lippen…

De shuttles deden plotseling heel raar Ze wilden graag hun eigen leven leiden Probeerden liefst het racket te vermijden De dames keken er verwonderd naar Wij wilden graag opzettelijk verliezen Dat is gelukt...we pakken onze biezen…

Mocht je me ooit je hand reiken kijk me dan niet aan Zoek niet in mijn ogen ze zouden je ontwijken Mocht je me ooit je hart geven kijk dan niet naar mijn lach Zoek niet in mijn ziel ze zou je maar misleiden Leef gewoon je leven maar kijk niet zo verwonderd Ik loop nog steeds te beven in het bange donker…

Ze strengelt haar benen in elkaar kijkt verwonderd door de straten die overwoekerd worden door sterke thee en dure winkels met etalages vol macht. Ze slaat haar omslagdoek om haar schouders loopt door het schouwspel van goud en geur denkend dat niemand haar ziet terwijl ze ontdeugend op je tenen stapt.…

Ik zit in mijn rolstoel en blik verwonderd zo zonder een doel de ruimte voor mij in. Ze strelen nu mijn haar vragen of ik goed zit ik zit gewoon daar. In mij is er een kracht die met mij mee leeft elke dag de pijn verzacht dat is het geloof in God eens zal ik zeker sterven niemand die het overleefd daarom berust ik in mijn lot.…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

heb mijn atelier aan huis met hoge ramen op het noorden witte muren stimuleren het gebruik van kleur op grote doeken ik kan het maagdelijk moment van exposeren niet doorbreken de twijfels zijn te groot om kunst aan het publiek te geven dwaal verwonderd langs mijn schilderijen zal ik me ooit van die angst kunnen bevrijden…

verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling; "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…

zoveel moeders en zoveel vaders zoveel meisjes en zoveel jongens zijn gestorven aan een gebroken hart ik denk aan hen en hoe ze luisterden naar nog een laatste liedje in de kerken brand je dan een kaarsje steeds verwonderd over licht dat valt gebroken hart ik denk aan ons gebroken hart…

Ik heb een leuk parkietje dat beessie praat met mij ik ben dan meestal heel verrast en sta er verwonderd bij. Hij strijkt dan eerst zijn veren glad en zet zijn borsie op hij kijkt mij dan ontdeugend aan en schudt wat met zijn kop. Als je hem zo bezig met zijn showtje ziet dan gaat zijn snavel open en roept hij heel hard “piet.”…

verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling: "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…

Dwalend langs de stilte van mijn dromen ver voorbij de weemoed van "het zijn" zweef ik naar het land van stil verlangen naar volmaaktheid en naar liefde zonder pijn Vluchtend voor mijn horizon van tranen voor de zwarte sluiers van mijn ziel vind ik rust in nevels van verrukking en dans verwonderd langs het licht van mijn bestaan…

je dolde plagerig en beet toen echt ogen in triomf een hakkelend excuus je warme hand vlak bij mijn mond je kuste zacht verlangen in mijn hals handen door je haar ik beet je lippen terug met heftigheid je was verbaasd we voelen onze pijnen samen verwonderd om elkaar…

In zachte zomernachten ligt stil te dromen… de witte waterlelie op haar groene bed haar kelk devoot gesloten die op het eerste zonlicht wacht wazig schijnt de maan over de donkere vijvervlakte stil en heel verwonderd wacht ze ... tot de morgen daagt haar hartje met goud bestraald…

de dichter in gepeins verzonken vindt plots het woord waar hij naar zocht in puur geluk zowat verdronken raakt hij aan klare taal verknocht niets kan het lieflijk vers nog stuiten verwonderd kijkend door de ruiten ziet hij het kant en klaar gedicht zomaar gedrukt op haar gezicht…

Een vrouw, verwonderd, lacht de kijker toe en denkt: wat zegt die dichter nou? Houdoe?…

Ik besta alleen nog uit woorden op dit witte blad papier verwonderd over mezelf langzaam lerend sprokkel ik alle beetjes bijeen woord voor woord stap voor stap zoekend naar een ander leven bouw ik aan een nieuwe ... ik ik probeer mezelf te herschrijven droom ervan dat ik op regenbogen genezen kan…