Alle inzendingen over verwonderen

de voyeurs tussen de struiken meten jaloezie en verwondering in centimeters…

Ik ben verliefd op je, omdat ik je bewonder Ik verwonder me gewoon, je bent ongewoon bijzonder En moet ik zonder, dan gaat de zon voor altijd onder…

Het seizoen van ontluikende pracht en praal dat verwondering, ontroering en blijheid opwekt bij ons allemaal…

In welk wonderspel spelen we allen mee? Wat is de naam van dat toneelstuk? Van welk script ben ik de schrijver? In wiens boek ben ik beland? Van de antwoorden blijf ik onwetend, want wij mensen zijn echt niet ons brein, en oneindig veel meer dan ons verstand.…

in verwondering.…

Is het ergens stiller dan van binnen er is niemand die daar praat verwonderlijk dat je daar leert kennen wat je aan de buitenkant ontgaat…

ik zie mijn kleinkind zich verwonderen een wonder dat zich voor mijn ogen ontspint even laat ik me afzinken naar de wereld waarin hij zich nu bevindt ik zie ons beiden staan en zie dan van het niet zo bijster bijzondere ook dat wat hij nu nog rekent tot de wonderen we kijken kijken kijken elkaar met grote ogen van verwondering…

heldere sterren verstillen kleine uren tot verwondering verwijzen mens en wereld naar grenzeloze vrede…

avondlicht, gesproken of gezwegen of zoiets als geluk een manier van reizen of waar je vliegen kan in winterwarmte naar verwondering…

Wat een grote appel zegt opa het moet een taai steeltje geweest zijn om zo een appel te dragen men is nooit te oud om zich te verwonderen…

Hoe meer ik me verwonder, hoe minder ik nog iets mis.…

Dan wordt elke ontmoeting weer een lied van verwondering in schoonheid en liefde. Dit lied brengt je naar je hart van de blijde spelletjes met zijn vele bloeiende bloemen.…

Stel ik in verwondering vast.…

Als mijn ogen open blijven, blijven ze gesloten voor het wonderlijke leven En als mijn ogen voor even dicht zijn geweest worden ze ondergedompeld in de verwondering van het leven.…

Als ik woonachtig zou zijn in Keulen Zou het mij niet verwonderen. Als ik het af en toe. In Keulen hoorde donderen. Maar hoorde ik dat gedonder in Berlijn. Dan zou ik best verwonderd zijn.…

zomer en alles wat keert, de ruzies en de lieve woorden, de orchidee en de mestvaalt, de liefde en de haat, - we zien en horen het, we maken het mee, maar dwars doorheen dit alles, eronder en erboven, ervan doordrongen en doordrenkt het zachte suizen van eeuwigheid, het grote waaien van de geest, het helder licht van het mededogen, de verwondering…

het was wel zo dacht ik even toen de hal die ik betrad, gerand door schaduw en zonlicht schreeuwend door een vierkant venster, mij overmeesterde ik stapte in een wereld anders dan buiten niet wetend wat ook te verwachten een stenen gebogen hemeldak en plavuis in Jugendstill als grond van een gevulde leegte het stilteorgel…

het is luisteren naar wat men niet kan horen zelfs niet met wijd openstaande oren ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit…

Als je zo bij me zit en met me praat. Niet met woorden, maar met zelfgevormde klanken en gebaren, streel ik je zachtjes door je blonde haren en ik vraag me af..... Wat er mooier is dan dit; wat er buiten dit bestaat? Wat ik liever zag of wilde horen, dan jouw zelfgevormde klanken en gebaren; dan mijn hand, die streelt door de mooiste…

Het pad waarover hij zijn stappen zet ligt afgezonderd ver van stemmen anders dan de zijne eenzaamheid is metgezel lijkt het wel voor al degenen die in eigen zwijgen niets kunnen verstaan maar hij ademt verwondering wanneer een lelie - badend in de maan - liefdevol het water kust of het nijgend zware graan vergoten tranen draagt van…

ik vraag me af als leven slechts tijdelijk is waarom gonst het dan zo in de bijenkast en krioelt het in de mierenhoop ik sta daarbij stil, in verwondering…

Soms verschijnt het Achter de mist In een mensenmassa Diep tussen kreupelhout Tijdens de synchrone spreeuwenvlucht Tussen een bloemenzee Onder schilderslagen Het Bombardeert mijn brein Met verwondering.…

Iedere nacht ontvangen wij weer kracht de nieuwe dag Uw schepping te bewonderen de wonderen door geen mens bedacht wij kunnen ons slechts in stilte verwonderen. Stuur ons de liefde door Uw Geest waardoor wij enkel op Uw steun vertrouwen en nodig ons aan ons eind op Uw feest waar wij in vast geloof op mogen bouwen.…

Dat is schaap Hans, ook Rita's man heet zo, heel gek -- is dat voor een mens!…

Rond lig je daar in de herfststilte Bruin grijs in je volle rust Schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad Koestert me in je beschutting Je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid verlicht Verwarmd openend naar je rondingen Inademend je lucht Jij laat je strelen door de lodige wolken Opduikend…

Het werd zomer En zonder het Te willen zat ik Onder de zwartbonte Een van de twee Die mijn ouders Hadden op hun Kleine boerderij Melken moest ik Leren - ook al wist Ik niet waarom - Aarzelend aanrakend De geaderde warme speen Waar als ik het goed deed Warme melk uitkwam - Angst voor 't grote beest Overheerste de verwondering…

Ik sta aan de kant s’morgens vroeg de waterlelie moe van haar dag die is omgegaan heeft besloten zich te sluiten dan gooi ik doorzichtig een kiezel in het water zodat de kringen haar doen besluiten voor mij weer open te gaan…

Het wonder van de verwondering over de verbijzondering te mogen leven met de genade uit die ene hand; dat zich richt naar de zonestand immer hellend tegen een schok bestand in de berusting dat meer niet hoeft en nimmer verder zal helpen; in het besef dat het goed is zoals het is in dat leven dat knispert over dat pad, dat vrolijk slingert over…

De verwondering van de dag waarop iets van onverwacht geluk om de hoek kwam kijken. Waarop een verandering met nieuwe ogen zag; en die zich als een verrassing aan jou liet blijken. Onvergetelijk blijkt zo'n dag nimmer meer uit jouw geheugen verdwenen. Als een verwondering met gezag heeft die jouw leven met nieuw geluk beschenen.…

Met de verwondering van de verbijzondering van die mens in het stralend licht van die Oostelijke ster. Plaatst die straling steeds weer opnieuw voor het voetlicht die blijde mare van zo ver. Daar in het Oosten straalt een nieuw licht. Krijgt het wonder opnieuw een menselijk gezicht.…