Alle inzendingen over verwondering

Ik sta aan de kant s’morgens vroeg de waterlelie moe van haar dag die is omgegaan heeft besloten zich te sluiten dan gooi ik doorzichtig een kiezel in het water zodat de kringen haar doen besluiten voor mij weer open te gaan…

Het wonder van de verwondering over de verbijzondering te mogen leven met de genade uit die ene hand; dat zich richt naar de zonestand immer hellend tegen een schok bestand in de berusting dat meer niet hoeft en nimmer verder zal helpen; in het besef dat het goed is zoals het is in dat leven dat knispert over dat pad, dat vrolijk slingert over…

De verwondering van de dag waarop iets van onverwacht geluk om de hoek kwam kijken. Waarop een verandering met nieuwe ogen zag; en die zich als een verrassing aan jou liet blijken. Onvergetelijk blijkt zo'n dag nimmer meer uit jouw geheugen verdwenen. Als een verwondering met gezag heeft die jouw leven met nieuw geluk beschenen.…

Met de verwondering van de verbijzondering van die mens in het stralend licht van die Oostelijke ster. Plaatst die straling steeds weer opnieuw voor het voetlicht die blijde mare van zo ver. Daar in het Oosten straalt een nieuw licht. Krijgt het wonder opnieuw een menselijk gezicht.…

Maar ’t gras is een pasverschoond bed, de lakens nog koud en kraakwit, waarop met een o in de mond – een noot voor zijn kaken te groot – en kogels van ogen zo rond het kind als een eekhoorn doodstil zich maar te verwonderen zit. ---------------------------- uit: Per saldo (1961)…

Groene wereld Vlijtig en onbaatzuchtig Waarachtige wezens Micro wordt Macro verwondering Groots maar klein Doen en laten Wezenlijk Van nature…

als ik aandachtig naar zijn ogen kijk zie ik een glans hij leeft, hij geeft zijn klanken uit een hemelsblauwe borst zo vind ik in hem de verwondering een wezen van de scheppende vorst…

Verwondering…

Gelijk een indoor-wielerwedstrijd Alsmaar in ronden Maar dan in volkomen afzondering Dagenlang stond stil, de tijd Contactloze verwondering Toch heb ik weer gevonden…

verwondering over de koeien aan de kust druk in de weer met de productie van zilte boter geven ze gehoor aan de wens van de boer tenminste zo vul ik dat voor mezelf in…

Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand toornig boven het kopje uit, reeds wordt het donker, een siddering rolt als golven door de zee. Verwondering. Minder is meer, oreert zij rozenpinkig.…

verwondering alom zodat ik niet om deze zwam heen kan ik wrijf mijn ogen uit en denk als dit een sprookje is dan ben ik de kabouter Lejo van Kuijeren…

verwondering is wat je zoekt maar daar woorden voor vinden…

Verwonder je en zie hoe ijs ontdooit!…

een gedicht is een momentopname uitgedrukt in woorden die de dichter op het juiste ogenblik van zien paraat had verwondering echter is de sluitingstijd van de ogen zoals bij de camera het afdrukken…

alle zorgen en eisen van me af zag wel alle mensen plotseling terugdeinzen in verwarring voor dat wat ik zelf ooit was ook omdat ik geen afstand genomen had kon horen zien en voelen zonder onderscheid het leek wel op gedachten lezen was ineens op alle plaatsen tegelijkertijd mijn gevoelens waren transparant en licht in energieën vol verwondering…

Dan verwondering. Onze oeroude krachten zijn het. Die ooit de kern van leven waren. Die de zin van een zinvol leven is. En blijft.…

Een wijsgeer van het oude Griekenland zit te peinzen, verscholen tussen struiken. Nieuwe gedachten en beelden ontluiken bij lentegeuren, bloeiende bosrand. Vechtende vragen houden moeilijk stand, willen haast het denkersbrein verstuiken... Vrolijk gejoel: met luchtsprongen, grasduiken snelt een hummel door het bloemenweiland. Snuivend, woelend…

In het diepste duister Van wat ooit mijn Donkerste nacht was Heeft de vroege morgen Lichtjes aangedaan En ben ik teruggebracht Bij haar die ik liefheb En bewonder - en leef ik Samen met haar in het Licht van de verwondering…

boeg dreigt te breken in het aanstormend tij, tij kan helen tij kan breken het onherbergzaam geklaag, de weeklank van dit lied, het verliezen van de niet gedroomde dromen en het laken dat steeds kreukelt liefde die steeds maar lieft, liefde die me raakt, maar ook deze liefde went en het is de aanraking die me plaagt, och mijn hart is de verwondering…

een werkelijkheid waarvan ik het bestaan nooit heb vermoed maar een gevoel geeft te mooi om te benoemen opgetild word ik uit buitensporigheid doordat de zon die zich veel te vaak achter wolken verschuilt me juist vandaag opnieuw laat verstommen bij haar opkomst een stralende beleving waarbij ik discreet mijn gave voor verwondering…

Haar toon is zo vol van zuivere gloed Haar ogen zo gracieus en welsprekend Mijn hart, zwart als het was, nu smekend Mijn uitgedoofde ziel schreeuwt van overmoed Haar verschijning markeert een nieuw begin Ik ren als een bezetene door mijn hoofd Het leven, ik had er al niet meer aan geloofd maar een glimp van haar verleent mij zin zin voor grenzeloze…

Meisje de mooie vrouw die je tot je eigen verwondering bent geworden met je stille onzekerheid je dappere verweer je tedere uitstraling dochter ik ben er, mijn meisje eens beloofd altijd weer.…

Langzaam schuifelt zij door de paden van haar leven Haar trage gang bereikt de laatste deur zelfs daar blijft zij nog even stilstaan in verwondering over het niet meer weten haar leven mist…

tot aan de grens van vrijheid gaan omkijken en genieten van het uitzicht verwondering over diepte en kleuren leven in overvloed -------------------------------------------- uit "tot leven geroepen" uitgave in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…

signaal om uit te kijken draag een lange broek en sokken vraag er niet om, roep ik uit verwondering van wonderkinderen die niet begrijpen dat wij niet begrijpen het is zo duidelijk het sein staat op rood…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…

Het blijft me steeds verwonderen. Behandel de ander gelijkwaardig Dan ben je ook nog aardig.…

voor de vroege vinder van een vrolijke vlinder fladder, fladder, fladder vind voor jezelf een ladder klim vliegensvlug omhoog tot in de regenboog en verwonder je over de vlucht van de kleurrijke dagpauwoog…

Volg je eigen pad onderzoek en verwonder leef heb lief geniet en wees blij vergeet nooit je eigen ik en doe ook eens aan wij dan krijg je nooit gedonder...…