Alle inzendingen over verzaken

Nimmer zal deze tuinkabouter zijn Plicht verzaken, of van enige Onregelmatigheid van zijn stuk raken. Tevreden ogen in een glunderend Gezicht; een tuinicoon met een Openbare plicht.…

Er is toch al genoeg geklaagd In hekeldichten, afgezaagd En met de grond gelijk gemaakt Is er een god die ons bewaakt Behoedt voor liefdesdichterskwaal En treurzang waar ik zo van baal Hun lief en leed in rijm verpakt Dat 't best met gum dient uitgevlakt Bad Poetry, Bad Poetry  De Dag van Slechte Poëzie Ik denk dat ik vandaag verzaak…

Ik heb je graf gezien Je steen zacht aangeraakt Het zand eraf geveegd Jouw naam mooi schoongemaakt Gekeken naar jouw foto Heel eventjes gesnikt En lopend richting auto Mijn tranen ingeslikt Mijzelf nu voorgenomen Dat ik niet meer zo verzaak Met naar jou toe te komen Jij kwam bij mij zo vaak Maar pa Het het gaat iets beter Ik mis je elke…

Waar lentezon, in zomerse warmte geladen zorgt voor liedjes, fluitend over de paden waar mannen, soms hun plicht verzaken en mussen zwijgen op de zolderdaken ontwaakt de stad in tussenpozen voor hen, die slechts de droom verkiezen tot nieuwe wegen, andere plichten desnoods het schrijven, over verliezen waar menigeen, hen op komt zoeken…

Daar, waar we dachten meer dan onsterfelijk te zijn, daar, waar we wisten er altijd voor elkaar te zijn, daar, waar we zeker wisten, wij worden bij elkaar 300 jaar, oké, een beetje overdreven we wel, daar, waar we een stilzwijgende afspraak maakten, moet jij nu verzaken, daar waar ik boos was, verbolgen en nog heel wat gevoelens…

écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de termen ‘winnen’ of ‘verzaken…

écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de termen ‘winnen’ of ‘verzaken…

Je bent hopeloos verouderd Je mechaniek is van jaren terug Je rammelt, stottert aan alle kanten En je bent niet meer zo vlug Je rimpelt, krimpt en bent aan het slinken Ergens lek je in je vel Je bent weliswaar nog niet aan het stinken Maar dat komt vast ook nog wel Je stompt al af, dreigt te verzaken Kan niet wennen aan de nieuwe tijd Hebt…

ramen stuiten lach jij ook wel eens als je lijf in beton is gegoten of nagels je vastpinnen terwijl de zucht in ijzer blijft opgesloten, wezenloos diep van binnen voel jij ooit als jouw woorden een afstand willen slechten ook, de verte van onpeilbare diepe grachten dat trommelvliezen niet trillen, verzaken…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

En die ene wens wil ik maar niet verzaken. Want na al die jaren gaat geen dag voorbij van weemoed en van rusteloos ontwaken, denkend, lag zij maar aan mijn zij.…

Ik moet mijn eigen persoonlijkheid verzaken Geen enkele uitzondering daargelaten Wetende dat in mij geen enkel element schuilt Dat uiterlijke omstandigheden kan vernietigen Ik aanvaard het Ik verheug me erover dat het zo is. Uw wilde geschiede Heer. Zeg ik met heel mijn ziel. En om die reden kan ik mijn schuldenaren vergeven.…

Jij weet mij steeds te raken met een woord of een gebaar nooit zul jij verzaken het spel is nog niet klaar Jij wandelt door mijn leven raakt weer een letter aan steelt wat ik had te geven woordblind bij mij vandaan Jij grote onbekende beroert toetsen ongevraagd waar woorden ooit verwenden worden zinnen nu belaagd Met simpele nonchalance…

Goede morgen, zeg ik tegen alle mensen Laten we elkaar een fijne dag toewensen Dat we er iets moois van mogen maken En daarbij onze plichten niet verzaken. God laat elke dag de zon weer opkomen De lichtbron, die we graag verwelkomen Want zonder zon zou er geen leven zijn Dank voor deze morgen met zonneschijn.…

je ogen die mij spreken door het donker van de nacht als de schaduw laat verbleken wat jij als een stilte dacht liefde een storm die blijft razen rond de naaktheid van jouw ziel waar mijn wezen als een glazen bel van puurheid in jou viel alleen de dag zal ons ontwaken als het licht dat zich verlegt mij de stilte laat verzaken in…

Meisjesverdriet, tranen die in tederheid tronen maar altijd met kans op vreugde verweven tot de bladen zich langzaam sluiten en bloemen tot “kostbare” vazen maken terwijl spiegels aangezichten op vrouwen stuiten die aan wereld en gevoelens van anderen verzaken.…

Schikken zich in dit verzakkende moerasland met stuitende huizen waarin ik stuk voor stuk heb gewoond. Het meisje klemt een boek dat doorsneden van de hersenen toont op schoot. Ze omcirkelt kwabben en ventrikels en ontleedt dat ik aan haar kan denken en denken. ------------------------------- uit: 'Jaja de oerknal', 2013.…

Wie doet er wat en ziet het licht, maar … ook ík verzaak mijn plicht. --------------------------------------------- 'Meer daklozen door verscherpte regels' 3 november 2008 AMERSFOORT - Door de verscherpte regels dreigen duizenden mensen met een lichte handicap met ingang van 1 januari geen zorg meer te krijgen.…

Maar Ware Liefde, hoort mij aan; Nimmer zal ik mijn queeste verzaken, Want het is de zoektocht, niet de vondst, Welk mij in gelukzalige verliefdheid doet geraken.…

Een begraafplaats Stil in Crooswijk Hoge bomen op een rij Een grindpad, serene rust Het is mooi Maar maakt niet blij Je rust hier nu al menig jaar Jouw werk is reeds gedaan En hoewel ik vaak verzaak Kom ik vandaag weer bij je staan Ik mis je papa Ik mis je meer In iedere zin van het woord Ik mis je als ik eenzaam ben En hoop dat je me…

Maar wie hem leest kan niet verzaken aan het ander beest. Dat snikte terwijl het zijn stigmata volmondig droeg. Er was geen gedachte die een kind niet kon verstaan totdat zijn idioom de spraakkunst kraakte en zijn l a r g o het doofste oor bereikte, het zijne, soms het onze.…

Daaruit haalt een adellijke dame Dadelijk tien dadels Dudeljo klinkt luid en duidelijk Zij smakt, hoe smadelijk Doch de dekkers die verzaken Dóór te werken, liever staken, Steken dondervliegen In de duiventil terstond in brand Dendert daar een dovenetel Dromend van de waterplas Dadels van baron Van Dedem Doen wel tien dinar per tas…

dat ons landje verdroogt Het grondwaterpeil zakt Aardappeltjes verpieteren De bodem is craquelé Boeren trekken sneeuwschoenen aan Gebroken poten bij het vee Rijn en Maas worden wadi’s Schepen met roestige ribben Liggen hulpeloos in de gracht Getuigen van vergangen tijden Waarin handel welvaart bracht Zoute kwel rukt op Grachtenpanden verzakken…

Puurheid blijft voor mij de hoogste klasse Verzaken aan dit edele begrip, dan opteer ik voor passen. Een zalige zaak kinderlijk te leven Tevreden met het kleinste, het onvervalste zeldzame beleven. Roodborstje, klaproos of een veulentje in de wei Het hart jubelt en lacht; ik ben zo blij.…

Men zegt: “Geduld is een schone zaak” Maar wij mensen hebben altijd haast Vergeten belangrijke dingen inderhaast En verzaken hierdoor wel eens onze taak. Weest daarom te allen tijde geduldig Laten we geduld hebben voor elkaar Doe het goede en sta voor allen klaar Weest elkaar niets dan liefde schuldig.…

Liefste, vlieg, verzaak niet je zwakke kant. Alleen als God is, beschermt jou zijn hand. Beiden worden we hier oud en gaan dood. Vlieg daarom vlinder, ga verder, vlieg groot, Ga in liefde het grote verlangen tegemoet. In vrijheid te leven is jouw grootste goed.…

Een laatste keer staat ze voor hem Haar ogen lichtrood getraand, haar schrale huilende stem Maar het geluid zal langzaam verzaken Het zijn de laatste woorden die zij met elkaar spraken Zij namen gepast elkaar's handen terwijl ze voor elkaar stonden nu ze nog één moment lang vasthouden konden en elkaar niets meer uit te leggen hadden,…

Dwing toch jezelf niet te verzaken. Dan nog meer, dan enig andere dag. Blijkt wat je liefde echt vermag. Wij hadden 't jarenlang zo goed. Dat geeft ons ook die laatste moed. Jij wilt toch ook niet dat ik lijd?? Laat mij dus gaan het is mijn tijd. En breng mij waar men hulp mij biedt.…

Altijd maar die gecultiveerde eenzaamheid en het gemak waarmee mensen opzij worden gezet weemoedige dromen alleen maar verlangen in zoet duister tastend zijn plicht niet verzakend als een eenvoudige heer met verstand van zaken eigenlijk kan hij geen vlinder meer zien alle vleugels leeg gelezen in het oog van de nacht verwijdert uit…

Mij is geen zonde of verzaking aan te wrijven, ik doe mijn plicht en vraag niets in ruil. Ik geef munten aan wie vraagt, duplicaten aan wie waant, ontucht in het volle licht, mijn monden vangen zevenvoudig zaad. Mijzelf genoeg.…