Alle inzendingen over vlinder

De volheid van halfslachtigheid vraagt om verbazing, stille verwondering op het schiereiland van genot hangt het om niet en renteloos te leen slechts bereikbaar over een smalle strook geplaveid met de toon en het timbre van volle tintelende klanken en de kleuring van het ongeëvenaarde vleugelslagen geboren uit zebrapatronen ouverture van…

eeuwige lente van bloem naar bloem dragen wij onze kleur noem je mijn liefste en jij mij charmeur het houdt ons zo jong in het fervente hoewel onze huid verrimpeling toont slaap mij eerder overmand dan voorheen wordt mijn ontwaken glimlachend beloond het kleurrijke vlindertuinen verdween zijn mijn gevoelens als man toch onttroont doch dode vlinders…

bekleed met bordeaux velours ‘k Zie zwart glanzend lak het klavier bespelend met gemak In haar linkerkamer mag ik slenteren langs toetsen, zwart en wit rustende, liggend en in zit in haar rechterboezem trek ik mijn knieën op wil blijven drijven en zinken sonates van Bach horen klinken in haar linkerboezem fladderen vleugels van vlinders…

ik voel je al van binnenuit een vlinder die wil vliegen niet opgesloten in de spanning van een zachte buik jij slaat je vleugels uit wiekt van bloem tot bloem op jacht naar het ultiem schakeren van kleuren om het leven in al zijn volheid te proberen eet maar uit mijn hand jij de primus inter pares uit het vlinderland…

Welk nieuws vervaagt en welk bericht onthoud je? Misschien wel dat het vlindertal omhooggaat Waarbij het klein geaderd witje hoog staat Alsook bruin zandoogje en heideblauwtje Geen eentje kreeg ik ooit bewust in zicht Toch maakt zulk nieuws mijn dag haast vederlicht…

Achterin de onzichtbare tuin, een omgeving waarin kinderen te grote zevenmijlslaarzen mogen aantrekken om volwassen mensen te worden, nemen dagen afscheid van jou, mijn geliefkoosde vlinder… Deze struiken dragen óf rode óf witte rozen, schilderen dapper geconfronteerd, wisselvallig als regenvlagen, met de werkelijkheid, je jeugdig kinderleven…

Je hebt mijn aandacht, eindeloos, jouw silhouet, zo sierlijk zo broos, in stilte genietend als ik naar je kijk, jij frêle fee uit het dierenrijk…

Als een vlinder, die meegevoerd wordt door de wind naar de overkant.…

wel dagen kan ik zingen de Vlinderstruik staat op springen, het bloemstuk van mijn dromen staat bijna uit te komen voortdurend kan ik juichen met vreugde mijn lof betuigen, mijn zoete tranen stromen het is niet te ontkomen hij is aan het ontluiken de fleurigste aller struiken, ik ben niet in te tomen straks laat hij vlinders…

op de boulevard fladdert een witje tussen de bruintjes…

herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide bladerdak sterft gestaag naar loszittende pannen met het zicht op dit speelgerei warmt een koude storm zich ver weg glimlachend op vogels en vlinders…

een waaier kleur van links naar rechts dan stilte en de vleugels vluchtparaat een fladder na voor evenwicht in oog en pootjespel de lange tong diept nectar uit de wel een wiek vooraf dan tuimeling van lijn en licht en weg ben jij uit zicht…

Mijn vlinderlief in hoge wolken, schitterend door avondrood Jij hebt je sterren afgelegd in licht van zonsverduisteringen Nee, jij wilt geen rups meer zijn, die zich in donker buiten sloot Noch de schaduw van jouw bolster die zichzelf had ontbloot Jij wilt jouw tere vleugels spannen, na gedaantewisselingen In ontmaskering van alles, toch je masker…

Jou woorden raken mij Ze raken mij diep van binnen Diep in mijn hart, diep in mijn ziel Jou woorden raken mij Ik voel onrust van binnen Tranen van geluk verlaten mij Jou woorden raken mij Ik voel kriebels van binnen Het maakt vlinders vrij Jou woorden raken mij Bezorgen mij een grote glimlach jij hoort…

Bij 't muurke, waor de druufkes hangen, Daor speult, met bleekheid op de wangen En flonkerieng ien 't donker oog, Mien jungske; 't gooit zien petje umhoog Um 't witte vliendertje op te vangen. 'k Stao naor dâ kienderspul te turen, En zie 't zoo graog en toch zo nooi... Ocherm! 'et zal nie lang meer duren: Went ook de dood duut gooi…

ik ben een vlinder en vlieg bladeren kapot jij groent in rood en blaast jezelf op mijn vleugels zijn uitvouwbaar mijn vluchten onbetrouwbaar ik wiek de mooie schijn als rups was ik venijn mijn vraatzucht bleek verwoestend jij bent herboren onderhuids omdat je hart was overleden zo doodde je verleden in reageren wordt het…

mijn bloemen bloeien reiken naar licht bieden geur aan ieder die voor nectar zwicht ik maak toekomst met mijn beelden houw uren van de dag totdat hun vormen mij vervelen en ik naar morgen mag ik droom scherven in mijn wereldje van glas ik breek het glazen heden de kou komt dan niet onverwacht je daagt me uit met jou de vleugels…

ik steel mijn bloemen hoger op de wind kleur uitbundig lijnend de lange kelken verfijnend geur passie langs het bed waarop de nectar is gelegd want zon zal snel je vleugels openen in eerste vlucht op warme wind ik wil dat je me vindt jij bent het enig welkom vlinderkind…

Ik heb vandaag een kikker horen kwaken en ook al weer een vlindertje gezien. Wat dood leek dat blijkt nu weer te ontwaken; ‘t lijkt mooier nog dan wat het was voordien. Dat is niet waar, maar toch ook wel misschien, want word je ouder, ga je anders kijken (daar boven is het ook wat minder kien) zodat wat rest veel mooier nog gaat lijken.…

ben vanochtend opgestaan en wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar…

ze braken mijn vleugels vertraagden mijn vlucht zijn jaloers op mijn kleuren moet ik uit de lucht mag ik niet meer vliegen of alleen in het dal geen helling thermieken wordt het net nu mijn val we vlogen ooit vrij en dolden de zon vergaten de bloemen jij speelde met mij vleugels die tipten in fladderend gaan ogen die blikten in…

barsten bederven mijn zicht door het glas breken die tunnel vernietig de pas die me scheidt van het leven ik ben het spiegelen zat vloekt naar het beeld dat spontaan de weerkaatsing kraakt en mij in schaduw verlaat weg alle spinsels en draden die mij steeds weer verraden stop de verzinsels kom dichterbij ik warm me voor het eerst…

zij is toch wel altijd daar Maar dat is niet waar We moeten stoppen met die domme waan Wij zijn de druppels in de oceaan Het zwarte gif voor haar bestaan Zij is kind Zij is vrouw Zij is man Zij is jou Haar hart heeft geleden Verleden en heden Dat zijn wij Wie zal haar beschermen Haar beste beschermers Dat zijn wij Wij zijn de vlinders…

je was nooit zal nimmer zijn zoals je vandaag te beleven staat één en al honingzoete sfeer waar vele vlinders naar toe worden gelokt en hoe weliger je gaat wuiven net als ik niet meer willen wijken tot de dag ondergaat je helemaal vergeten raakt of zal ik je vannacht nog dromen…

zon purpert terwijl ik in witte streken jou vleugels geef jij het rode bloed in lila laat ontwaken en warmte zachtjes spanning beeft nog niet opvliegend maar je vertrekt in amethist voor een dag in samen de lach op je gezicht…

nog zijn mijn vleugels wit na negen maanden vouwen spreid ik ze vol vertrouwen de nieuwe wereld zal ze kleuren in mijn eerste lente ontdek ik alle geuren laat mij fladderen geef wat ruimte jullie zijn de mooiste bloemen die ik zie daarbuiten…

zag weer een vlinder donker van kleur rook de geur van hooien de grassen het rooien zij dwarrelde zacht op een oppertje neer zag op vleugels van boven haar ogen nog wenken in laatste keer warmte heeft ze gesloten maar haar leven en dood zal onze lente weer oogsten…

Ach hongerige herfstvlinder op zoek naar restjes nectar in de allerlaatste bloemen Mijn laatste zomergast ik volg je al een tijdje terwijl de winterkou zich reeds aankondigt Je kijkt me nog even aan voor je op je reis gaat vol heimwee kijk ik je na tot je uit het zicht verdwijnt Kon ik maar met je mee of anders met de vogels ik zou…

je kon wel vlinders vangen maar bleef hangen in die bruine schoen van een verkeerde leest lopen ging toen eindeloos je koos haar vlucht volgde met je netje het kleuren van de lucht struikelde over je eigen klucht het net had jou gevangen de schoenmaker gaf jouw verlopen geld helaas niet terug…

in de grote regenboog trippel ik langs kleuren proef de geuren die de lente bood fladder naar een lichte zomer zonder eind alleen de regen bijt met nattigheid in mijn bestaan ja ik wil gaan voor warmte en kruisbestuiven me verpoppen om als vlinder weer te vliegen te landen ten jouwe huize…