Alle inzendingen over voorbijgaan

is de bewering van; ' aan alles komt een eind ' ik zal er nooit aan wennen afscheid nemen van mensen en de dingen die voorbijgaan natuurlijk zijn er de herinneringen maar ook die zullen spoedig vervagen in mist van tijd rest ons slechts het berusten en het gedogen van vergankelijkheid…

foto gemaakt van een ogenschijnlijk verloren hoekje waar de meeste mensen haastig aan voorbijgaan het willen zien de tijd ervoor nemen en vastleggen voor later al die vluchtige dingen even vasthouden meer is het niet... maar tóch…

De Eendjes op rij de trotse moeder voorop het blijft bekoren!…

Aan de Kastanje Hunkeren bruine knoppen naar hun ontplooiing…

Een ijscoman smelt voor ogen vol verlangen geeft 't kind een ijsje.…

als ik iets zo om me heen zie is dat niets sommigen weerhoudt om als in een perseveratie voort ijlend in een klaagzang van algemene strekking zonder ik-beperking gewoon maar door te lopen tegenstribbelaars onderweg in het voorbijgaan alsof het in de haast gewoon is terloops zo maar op te knopen vraag mij niet bovenstaand hard te maken…

Eerbiedig doch stevig ligt mijn hand op het laatste restje leven * de lente met moed gepasseerd kwam de zomer attent met vroege warme dagen, de wolken droegen sluiers op het moment dat het zou gaan regenen, neen geen hemelwater uit den hoogte maar tranen van angst dus geen genezing waar jij op hoopte het gezicht met bril de ogen…

ik kom even voorbij om ieder gedag te zeggen ben nog steeds onderweg om mijn ziel te verplaatsen en elders een nieuwe zaligheid aan te leggen de einder komt in zicht mijn hart ontwaart nieuw licht schouders dragen de laatste lasten * wilde dit melden mocht je mogelijk in vragend duister tasten ik kwam voorbij om te groeten…

Waar wij eraan gewend Zijn geraakt elkaar Wegkijkend voorbij te gaan Is daar zo maar die ontmoeting Via Marktplaats waar we Zo waar een mens ontmoeten Die we in de ogen zien, Die zijn verhaal vertelt, En die bereid is ook Ons verhaal aan te horen…

Voel de lauwe midzomerbries Om mijn gespannen kaken Hoor vogels van allerlei pluimage Kwinkeleren dat het een aard heeft - Ik die zie met mijn gevoel, Lees met mijn oren en vingers, Diepgevoelde sensaties Die binnenkomen door mijn neus, Pannenkoek met spek, kaas en appelkaneel Die lonkend op mij wacht, Leef maximaal in het hier en…

Zijn wij te nuchter om te kerken? De godshuizen van stemmen stil verstard in het bewegen Zijn wij meer 'aan de slag' 'meer van het werken'? Heeft Hij ons om die reden in het Aards Paradijs gezet? Om ons te stalen ons te sterken wat van leven.... overleven maakt? Dat het mij met deze vragen in mijn hart raakt Als…

zacht aaibaar met een lach ik bewandel mijn weg bruut groots met stoere klanken ik zie in het voorbijgaan een wezen ik ruik een man ik ervaar een levenslust klein onzeker met een voorname blik jij loopt mij voorbij en kijkt om.…

Tijd in wensen die over en voorbijgaan. Tijd als de vloek die alleen maar de tijd is omdat hij alleen de dood laat antwoorden als het leven de tijd niet meer verandert.…

herfstwater gebotteld uitgewrongen mij doordrongen In stilte anijsjes eten daar onder het bladerdak van die lindeboom en allengs terwijl ik de dartelaars gadesla klopt de vloek weer aan en nog het eeuwige klitten dit besef van voorbijgaan omstrengelt het mij met sterker garen…

‘Vuile kutmarokkaan’ bijt zij van zich af Spijt heeft ze onmiddellijk daarna - niet van de term Wel dat zij zich verlaagde tot zijn niveau ‘Vuile rothoer’ noemde hij haar smalend, voor de tigste keer in het voorbijgaan. Wat bezielt zo’n joch? Wat is er mis met mij? denkt ze.…

Verlangend zie ik Deze morgen uit Naar de aarzelend Opgekomen, ietwat Waterige, zon die In ' t voorbijgaan De laatste sneeuwresten In zichzelf op laat lossen Zoals ik ook hoop Dat mijn binnenste De kou en het verdriet In zichzelf op laat lossen…

zo lichaamstaal iets kan vertellen dan zegt de houding van het paard in de wei mij dat het niet gelukkig is met het hoofd diep voorover gebogen lijkt de zwaartekracht het vooralsnog op punten te winnen verstoken van de oorzaak van zijn verdriet kan ik er toch in het voorbijgaan niet omheen... op zulke momenten ben ik weerloos…

Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

hartje winter ontdooien Herinneren dat we elkaar -in 't voorbijgaan-kusten In de nek op de lippen en de vingertoppen We waren niet te stoppen als een waterstroom op weg naar zee.…

In het voorbijgaan van het praten in zuivere liefde hebben we elkaar in duisternis zonder iets te zeggen de geheimen van een droom gegeven het mystieke liefdeslandschap verstilt zich in zacht ruizen van dromen achter de horizon intimiteit is in zwijgtaal bekomen van alle onrust die zo voelbaar was.…

hoe verschuivende dromen -vluchtig als zij zijn- neigen naar wankelmoed zonder ooit naam te dragen een levenstocht om te bewonen alles vraagt zonder moeten welke aanvaardt, drijft in armen van water, op wolken van wellicht, druppels in het gezicht, onstervend in het voorbijgaan en daarmee intens geweest…

Met de wind in de haren vliegen zonder vleugels dat wilde ik al jaren Met een elastisch touw om allebei de benen sprong ik trots als een pauw als een jojo op en neer zo misselijk als een hond was dit ook de laatste keer laat het maar aan mij voorbijgaan ik zet voortaan Discovery wel aan…

De Heer, de Barmhartige, die de docente wou bijstaan liet vader voorbijgaan... 't Werd stil. 't Was z'n wil. Die geschiedde.…

De Heer, de Barmhartige, die de docente wou bijstaan liet vader voorbijgaan... 't Werd stil. 't Was Z'n wil. Die geschiedde.…

dat mijn hand in die van jou verdwijnen kon dat ik de eeltige hardheid voelde die mij deed rillen maar ook iets spannends en geborgens had deze momenten zo sporadisch heel soms nog zie ik ze voorbijgaan de neiging komt dan boven naast een vader te gaan lopen en hem stilletjes mijn hand te geven…

Kijkend van links naar rechts omdraaiend en knikkend zijn mensen beminnelijk in het voorbijgaan nu sta ik stil praat en leer begrijpen dit is nu tijdverdrijf snel vergeten nog roepend kom eens langs, nooit nooit zal het gebeuren maar ook zo´n gebaar lijkt medeleven…

Het is oorlog vogels vliegen verschrikt over niet wetend waar te landen voor even men krimpt ineen oren suizen toch zijn paardjes niet bang zelfs aaibaar het leven rijdt door mensen glimlachen in het voorbijgaan en prijs mezelf gelukkig het is oud jaar…

Zon schildert in het voorbijgaan kleuren in de bomen. De lucht staat strak blauw zonder een woord te laten vallen. Zelfs de vogels vliegen geruisloos. Luister, dit is stilte.…

haar broze ogen snakken naar beelden die haar wegdrijven van vluchtwegen verstilde beelden die in het voorbijgaan zonder kloppen haar voorgaan in het huis het is voorbij echt ze weet het een klop op de deur: goedemiddag mevrouw het is tijd bent u klaar voor de bingo? het is tijd om uw geluk te beproeven…

onze gerafelde woorden dwarrelen in de achtertuin neer om elkaar in het voorbijgaan licht te raken voor ze de aarde vinden in het bleke herfstlicht spreken we schrale dichte woorden die naar kilte ruiken en vliegensvlug transformeren in wegwaai woorden uit de achtertuin…