Alle inzendingen over vormen

heb de laatste stukjes gelegd de puzzel van mijn leven zijn uiteindelijke vorm gegeven maar alles voelt emotieloos heb nooit de goede kleur kunnen bekennen in wennen aan de kleine scenes gaan daar smeult en vonkt de liefde nog plaats en tijdloos zonder gêne maar het vlakke overheerst zwart wit in een bestaan met grijs gezicht…

zag mijn schaduw plat een raakvlak dat wij deelden waar ik mijn oorsprong had licht nam vorm en ruimte in een transparant profiel dat mij uiteindelijk beviel maar contrast groeide in het donkere segment nivelleerde de herinnering tot een wegwerp element er is geen samengaan van componenten grijs gezichtloos sluiten zij elkaar…

Tussen kei en korrel – leden van één lichaam - sluimeren eeuwen van gestaag verloop Twee gedaantes aan de uiteinden van tijd krijgen nieuwe maten bij 't wassen en slinken Er is geen verliezen of winnen voor wie afstaat of opneemt De wind waait bestendig van een oeroude vorm naar een nieuw volume.…

het sijpelt gestaag grote druppels glijden van de bladeren vallen spetterend op de grond geen schermen regen in woeste vlagen wind maar een speelse lichte waterval die je toch op een onverwacht moment drijfnat maakt met een grote plens hemelwater kent vele vormen van verschijnen voor mij mag het op pinksteren verdwijnen…

de kleur van jouw ogen streelt me heel zacht ze stralen zo mooi als in 'n heldere sterrennacht de vorm van jouw lippen ze kussen me amandelrond hoe ze me laten zweven met mijn voeten van de grond de krullen van jouw haar ze spelen rond mijn gezicht intens genietend van ons vlinderen wij met ogen dicht…

ik zie het wit gevuld door vragende gezichten ogen die met kleur steriele vlakken willen breken handen werpen vormen om bewegen weer een kans te geven armen brengen warmte raken meer dan alleen elkaar in delen zielt de schoonheid van het doek dat ik vandaag weer heb ontmoet…

Je wierp je toentertijd zó, vol in mijn armen opzichtig, dat wél, maar dat is achteraf gezien maar ik zag het niet en ik was er toen ook heel erg blij mee je werpt je inmiddels zo zie ik, al in vele armen ik zie je naam in vele vormen, ik zie je naam nu zo’n beetje overal En ik?…

Zoek het hart in mijn woorden kleed ze uit tot op het bot hoor de klanken in akkoorden van stemmingen die men vond en verdwenen in het heden in donkere ongeploegde grond laat ze als ongerepte zaden kiemen in een vrije lucht tot ze vele vruchten dragen naar een toekomst in het licht waarin ze verleden niet schuwen maar zich vormen tot gedicht…

Nachtelijke wolken hangen als bevroren meren in de lucht, vormen een zilverwerk van ijle sluiervelden waar de volle maan vergeefs achter vlucht. De nacht laat zich niet in het duister vangen, geen wolk kan de maan het schijnen beletten. Tot de dageraad zich laat gelden, die maakt van de vriesnacht korte metten.…

jij rankt als glas geblazen met de mond slank krijg jij de hoogte sierlijk en voornaam je lichte trots blinkt uit in fraai gevulde delen toch blijf je transparant kleurt zacht door zon beschenen jouw vormen in balans unieke kunst gemaakt door mond en hand…

jij stond aan de andere kant van een vliesdun watergordijn zag je vormen bewegen armen en benen in een plastisch ballet je stem klaterde in hoge tonen boven het ruisend geluid ik wilde je hand maar in het raken verbraken wij de stroom wat magisch betoverend leek bleek slechts een droom…

pigmenten zijn gekozen penselen klaargelegd alleen de melodie waarin alles gaat verlopen is niet op toon gezet het is de symfonie van kleuren mengen die grenzen gaat verengen het speels improviseren van vorm en klank gaat niet uit de losse hand toch zal het doek gaan zingen omdat kleuren de pan uit zullen swingen…

Achter de chaos die dit leven overheerst, Waarin geen lijn of vorm meer te ontdekken valt, Waarin gedaanten vormloos in elkaar overgaan, Bevinden zich de woorden van een heldere geest Die nauwgezet aanvoelt dat alles dat is geweest Alleen maar kan worden weergegeven in dit gedicht Waarin woorden alleen nog beelden zijn op schrift Voor…

jij lag naast het pad had net ietsje meer dan de andere stenen heb je geraapt met zorg schoon gemaakt vorm en kleuren bewonderd maar wilde door schuren en polijsten je diepere structuren bekijken nog kon ik de kern niet bereiken en heb je in wanhoop gebroken jouw scherven hebben mijn ogen geopend alleen je ziel was vervlogen…

heb de vrucht van geluk wel gezien maar haar verder gemeden de vormen gevoeld ik mocht er helaas geen aandacht aan besteden ze kleurde gewoon in herinnering haar dromen gaf warmere tonen kon haar geur niet geloven was lente maar dan het onderste boven heb de vrucht van geluk in jou gezien kunnen we die delen misschien…

Haar leven tegen de klok in met ongekende windvlagen met een aantrekkingskracht voor de stilte van de storm begaf ik mij door haar passionele blik in een turbulentie maar door de rust in het oog trof ik haar innerlijke vorm.…

je nam mijn hand penseelde strakke lijnen daar waar ik vaag de zon op morgen weer zag schijnen ik donkerde in scherp contrast jij lichtte op waar ik reeds al mijn schaduwen had aangebracht het wordt ons schilderij ik koos de vorm en kleuren jij was erbij en al het fruit zal heerlijk naar jouw zomer geuren…

enige tijd later ontstaan de mooie vormen en kleuren; zij opent haar hart op vruchtbare aarde gelijk een wilde bloem dorstig slurpend bij het opgaan van de prille ochtendzon en smoort als de stekende rode ploert de gouden akker op 't hete middaguur verzengend als 't kanonnenvuur…

Het is nu twaalf uur de elfde gaat over in de twaalfde februari van het jaar des Heren en Dames 2017 Ik ben nu officieel 65 jaar maar ik ga gewoon door of er niks aan de hand is uit het gedicht van Gerard Reve: Drinklied aangaande het leven op aarde want god vorm me me m'n dochter is pas tien!!!…

destijds heb ik eens een portie rijpe gedichten in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze er een aantal te conserveren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten wellicht lekte de afsluitingen zodat de inhoud aan versheid sterk te wensen overliet daar stond ik dan met een opgevist versje aan mijn vork theatraal…

ik zie zachtheid in een sterk profiel schaduw duidt de randen van je ziel je ogen glanzen en de bloemenkransen dansen op muziek liefde in triptiek mijn paletten klaar de kleuren gescheiden nog zijn vormen en beelden bescheiden ik schilder magie met tijd die verdwijnt jij verschijnt op het doek in het rood van de morgen…

het duister onherroepelijk mensen haasten zich huiswaarts ginds klinkt de midwinterhoorn binnen branden kaarsjes en krijgt de tijd iets van weleer twee kerstdagen lang sluiten wij de ogen voor al het zeer warmen ons aan het haardvuur en hopen op zoveel meer zoals vrede bijvoorbeeld de opperste vorm van welbehagen kan zijn…

ik zie zachtheid in een sterk profiel schaduw duidt de randen van je ziel je ogen glanzen en de bloemenkransen dansen op muziek liefde in triptiek mijn paletten klaar de kleuren gescheiden nog zijn vormen en beelden bescheiden ik schilder magie met tijd die verdwijnt jij verschijnt op het doek in het rood van de morgen…

de zomer heeft jouw lente eindelijk geopend wat zo lang verborgen was krijgt vorm en kleur je haar bloeit rood als nooit tevoren herboren zijn je ogen in hun vlammend vuur handen dragen woorden aan die nooit gesproken zijn je lijf zingt weer in warme lichaamstaal het lied van jouw bestaan…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Of is het de boom die op een dag misschien mijn kist zal vormen en nu, ring voor ring, naar ons beider einde groeit?…

waar hij zonder zorg kan leven in de luwte van de storm waar hij zonder zelf te geven weer zijn waarde zoekt en vorm waar hij dieper dan zijn wezen in de warmte van het zijn blijvend vrij, met niets te vrezen weer zijn angst verliest en pijn vindt hij rust en veilig water in de armen van een vrouw die zonder vragen, nu of later hem…

Lichter dan licht dichter dan dit gedicht je zal naderen wens ik mijzelf Sta me niet toe weg te komen met schuilen in zinnen Zij zijn slechts de zomen; een onwennig beginnen van voelen Help me en ik zal je me ontvouwen en loslaten mijn gebroken norm Want wat angst heeft uitgehouwen en gewillig leidde tot mijn vorm mag niet meer…

in haar ogen sluipt verlangen diep verscholen droogt een traan elke dag wil zij leven belooft zichzelf niet op te geven het gevecht met zichzelf huilt zij in de nacht elk ontwaken van de dag hernieuwt verloren hoop door die ogen in de spiegel als zij staart in het heden waar verlangen weerkaatst in de vorm van een traan…

mijn fantasie brengt me overal aardbeien met slagroom combineren ondeugend lekker mijn batterij opgeladen door jou werkt veel beter dan een stekker woorden die vanzelf gaan spelen betekenissen nemen nieuwe vormen aan denken met mijn hart in mijn hoofd lachen met een traan al deze inspirerende dingen wakkeren mijn vuurtje hartverwarmend…