Alle inzendingen over vouwt

De larve sluipt door het schemerlicht, de tred van een vloeibare maan kruipt tergend langzaam langs het snijpunt van de dagen, hel verlicht wordt de cocon van de winterslaap waarin de tijd zich even liet verpoppen maar uit de zijn vliezen werd bevrijdt ik schuur en stamp tegen mijn rupsenhuid van ijzer, door schors van de seizoenen…

Mijn poes vouwt zich in de kleine doos, ogen dicht – van welbehagen.…

duinen huiveren westenwind vouwt helmgras oost grauwend bijt de zee…

We leven in een tijd van innovatie Zo is er nu een wasmasjien gebouwd Die alles droogt en ook nog netjes vouwt En op de Tech Beurs was het een sensatie Een staaltje futuristische know-how Ze noemen het de nieuwe 'Miele Vrouw'...…

Zij vouwt zich open Haar slaap: een licht labiele lauwte. Haar gewillig gebinte. Eerder dan een geeuw Kondigen haar billen aan Dat zij wakker wordt. En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin.…

op het middenpad van de winter vouwt zich een vrome stilte om het knisperen van een blad geen feest druist tegen dit kleine niet-gebeuren knisperen het enige woord dat mag in dit verder zo stille vers…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte naar de nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en verlangen dat ontloken woorden morgen dagen…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en hopen dat ontloken woorden morgen dagen…

Een boodschappenbriefje achtergelaten, verloren je vouwt het uit, strijkt glad leest hardop woorden vervuld Aan de hand van het lijstje loop je de supermarkt rond geboeid in het handschrift van een onbekende vrouw…

Als zij stil haar handen vouwt zelfs lucht zacht zucht en met haar rouwt lopen lijnen door haar leven gebroken groeven nooit vergeven is de dag daar van beschouwen zal zij weer haar handen vouwen…

het oude echtpaar vouwt stil de dagen toe op het Meanderspad Vandaag in de nieuwsbrief van 'MEANDER' mijn haiku bij de rubriek: 'Meanderen'https://meandermagazine.nl/2021/07/nieuwsbrief-27-4-juli/…

Veel erger dan de beving plus tsunami: Dat Fukushima-kernding in Japan Ik snap er echt geen ene jota van Het hele land is druk met origami Ze doen het, weet ik nu, niet voor ‘t plezier Men vouwt alleen de handen. Geen papier.…

met herinneringen zorgvuldig wegberedeneerd zet vandaag de nieuwe bril mij op een vreemd terras en vouwt rustig een krant die ik nooit eerder las drink koffie cafeïnevrij maar nu verkeerd in dit volmaakt moment kan een begin niet nieuwer zijn…

Beide handen vouwt zij open waar rouw langs rimpels loopt klinken klanken schrijnend rauw bot en luid krijst zij als huid op huid wil weken en het leven wil verlaten gehoord wordt zij niet meer nooit meer…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

Tussen de plooien van toneelgordijnen vouwt zich de ingehouden strijd. In rollen ingeleefd sluit je binnenste zich buiten tot je er niet meer aan ontkomt. Tussen de uitgevouwen bedgordijnen, herinnerend aan pijenstof ontpopt de ingehouden strijd tot het verstomt, het einde speel je niet, dat ben je.…

in de schittering van net dat ene plekje zon vouwt een knop zich uit de ontluiking is compleet als er een glimlach door ontstaat het gaat vanzelf, die knop een glimlach ook wanneer je de reflectie ziet van licht, van zachte kleuren en de hoop op je gezicht…

jij hebt wel trekjes van de hoge ochtendwind die in de vroege morgen al wat witte strepen vindt ze dubbelsporig vouwt want atmosferisch is het op die hoogte erg koud ze blijven zo langer in het gareel maar kleuren met zonsopgang rood mee…

Soms lijkt het leven zo zinloos verloren doorheen maanverlichte droomrijke nachten lig ik te wachten en in de sneeuwverwachte winterse dagen komen levensvragen mijn lijf vouwt zich in elke pose van bestaan laat gedachten gaan…

als een gipsverband heeft de tijd zich om mijn benen geslagen, om mij heen zie ik niets of lijkt alles zoek morgen en gisteren stellen mij dezelfde vragen ook vandaag vouwt zich op tussen het stoffig papier van een langdradig boek zwaar op mijn bureau, waaraan ik zit en zit…

Woorden vouwt hij open tot de juiste betekenis en past dan alles in elkaar tot een zin die zinnen zijn zijn plasticine hij schept werelden aan de lopende band in papieren scheepjes vaart zijn gevoel nader en zet ons in traan en vlam niet alleen met woorden is hij groot maar ook van hart…

groot gemis Langzaam vouwt zij weer haar lichte kant open Alsof in sterrenstofverf gedopen Totdat haar meest lichte nacht weer verschijnt En al wat ooit duister was één nacht verdwijnt Dus weet, je kunt van haar licht steeds op aan Onze redder in 't duister, zij heet: Volle Maan…

ik groet je met mijn hoed en met mijn jas ik draag een kruis –je weet het niet je ziet het pas als ik mijn ogen in de jouwe zet en keurig net vouwt zich mijn jas mijn hoed verlicht zijn rand en zacht heel zacht vouwen mijn vingers rond jouw aangeraakte hand…

niemand zelfs de zeewind niet heeft zulke ruime handen zo'n doortastend wiegelied vouwt niemand zelfs de klaproos niet er wiedt een wichel die alles ziet onder onontdekte landen want niemand zelfs de regen niet heeft zulke kleine handen ------------------------------------- uit: De man van vele manieren, 2008…

ik vertel je over dromen en wolkenstof hoe de wind geen woord verspilt enkel stilte draagt in groot vertrouwen hoe dit laatste mijn handen vouwt wijzend naar het lichte tij jij vraagt me dan waar de zee begint en voor ons uit ligt slechts de waarheid golven groot de horentjes in het zand…

Slechts zijn een ziel voor Uw Aanschijn : hout, dat z'n handen vouwt en brandt aan de binnenkant want U bent de zon, ik de plant. U, de Bron, ik dorstig land. U overwon, ik sta in brand. U bent, en ik ? ik aanbid.…

Steeds verder vouwt het lichaam zich tot foetus totdat het leven stervend haar verlaat ontvouwen wordt ze weggedragen en met gevouwen handen nagestaard die ooit mijn liefste in zich droeg, ze is voorbij maar niet voorgoed want ze ging vol vertrouwen; genade bleek genoeg.…

windstilte en alles van het kleine leg je op mijn wangen de woorden tot morgen, in het geweten ze blijven zoals aarde beweegt in oogst verdiept met handen rond huid en leven en de zee je fluistert haar warmte waar mijn adem zich om golven vouwt ver weg van regen en het seizoen dat mij nooit heeft toebehoord…

Uit verveling vouwt hij vogels in Japanse stijl uit verlangen bouwt hij luchtkastelen die zo grimmig zijn vervoering torsen en tenslotte laat hij vissen vliegen van noord naar zuid met papieren vinnen op de straalstroom en een toverfluit de maan die blijft onzichtbaar totdat zijn geschreven zinnen enkel origami zijn en droef van…

Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door de dierenriem…