Alle inzendingen over vouwt

we zagen hoe een blind vuur hem verbrijzelde hoe de snelheid van zijn vernietiging aan roofvogels in duikvlucht evenaarde hoe de vlammen en de dood als vrienden dansten met elkaar boven vouwt de lucht zich open een baan van licht valt op het rusteloze graf van de lange ijzeren slaap we noemen je naam weten wie je was…

Om zich te beschermen als hij zich bedreigd voelt als hij alleen wil zijn vouwt de mens zich ineen Als de mens zich prettig voelt klapt hij open haalt zichzelf van de standaard en rijdt volle kracht vooruit Als men te hard rijdt kan de rem gebruikt worden De bel als communicatie een gevoel dat men wil delen De bel kan mensen ontvouwen…

op drift langs paden van een verlaten stadsplantsoen doorprikt zij kil het zwervend gillen van resten consumentenleven in gedrukte schetterwoorden met halfgeschoeide vuile handen vouwt zij scherpe kerven als sporen van berouw voor kassabanden vol bederf in zwaar gevulde plasticzakken draagt zij ons nog vragend na de lasten en de stank…

In zwoel avondrood vouwt zij open dicht haar stem klinkt hees wanneer zij tijd verleidt naakt staat ze voor hem vraagt verlegen naar ogen om het nu te aanschouwen als vertrouwen even ontspiegelt terwijl pijn lagen schrijft trekken golven haar terug al dansend omarmt zij onder een sinister blauwe lucht lichtvoetig haar afscheid…

Het zachte schijnsel van de haard bloost de wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in haar schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor mij als…

Het zachte schijnsel van de haard bloost haar wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in d’r schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren haar ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor…

Het vuur vouwt kussens in je ogen, geslachtsrijp maar onvermogend daal je af om de pijn te ontlopen striemen die sprekend jouw taal verslaan lijken op de duizend doden die het zand hebben beschilderd met kleuren die niet eens bestaan toch drink ik van de rode wijn die mijn Wad me heeft geschonken en zal mijn pijn jouw innerlijk gaan bevruchten…

Even buiten de stad ontdek ik het is feest overal hangt jeugdig groen en kleuren kwistig kleuren alles bont wat lange tijd slechts kleurloos is geweest het lijkt een vlucht mijn afscheid van de stad de hemel in van 't aardse paradijs waar aarde ruikt en 't jonge blad zich vouwt in 't licht ik aarzel niet maar spring er in…

Gapend met de hand voor de mond barricaderen ze het beest waaruit de mens ontsprong uit het dromen van een krater op de maan de dieren bergen ze in de slaap er valt een trilling een kleurige deining valt in de lucht de vlakte vouwt open de horizon schuift uit elkaar met wiggen van ochtendlicht een dauwdruppel valt op de neus van de bloem,…

Hij schikt z'n jas kijkt schuin in de smalle spiegel, tuit z'n lippen, knipoogt, vouwt zijn haar met handen groet buiten wacht de buitenwereld brutaal omarmen een vluchtige kus op haar natte wang later later thuis, drink nog wat mee of bak een ei ik ga naar bed morgen voetbal Ajax uit altijd moeilijk gebak na.…

Zacht vouwt hij het open, kijkt aandachtig, legt er zijn oortje bovenop en luistert…. Voorzichtig staat hij op, loopt stil het tuinpad af.…

Rechtermuisklik: keuzemenu beeldicoon voor groter scherm linkermuisknop klikken: arte's hulstbladlogo, cinema (haardvuur in de gaten houden bij koude voeten: te laat blokken op het vuur gegooid) ...japanse kostschooljurkjes een rode parasol, een bruiloftsstoet, de hoofdpersoon vouwt haar papieren wens ik link van virtueel naar echt…

met gekruiste armen” ik weet wat ik zie en wat bij de leegte hoort je hoeft de regen niet uit te vegen in elke lijn van mijn hoofd jij vraagt dan waarom ik de druppels dragen wil het verdriet, onverwisselbaar zoals jij en ik ik antwoord “ik geef je eerlijke uren maar durf niet te vragen of je uit mijn woorden ook zonnebloemen vouwt…

zag de onrust in je slag je wiekte traag op warme winden fladdert om de nieuwe stroming te hervinden die je lift vleugelt zacht geloken pauwenogen op een witte ondergrond de poten zwart al uitgestoken voordat je op de kroon van bloemen landt nectart gulzig lentes eerste vocht vouwt je vleugels als de wind weer aan je sjort en…

Beeldvorming als geheel ieder deel blijft in essentie individueel, droombeeld die een eigen wereld beslaat gevoel in ontijdigheid verpakt waardoor een wederkerige gevoelsmatigheid ontstaat, ver van het fysieke ongemak de perfectie van alleen het visuele oogcontact tot zij de wimpers sluit, vlinder die haar vleugels vouwt en…

De kou die ze uitstraalt In warme streken Door ogen vertaal In vochtige bossen en glooiende beken Haar pracht en praal In sierlijke pirouetten Als ze op een takje neerdaalt Waar de wielewaal deunt in coupletten Zij kan swingen Als ze haar vleugels open vouwt Ogen openspringen Het laat niemand koud Een plek om eeuwig te wonen In het…

Hij vouwt zijn beide handen tot een hamer.…

Alles herhaalt zich en vouwt de dagen open en dicht en verdeelt momenten in sporen die niets veranderen omdat ze nergens naar toe leiden en me achterlaten met een stilte die me niet wil wakker maken.…

Jij, die weet dat ik geen onbeschreven blad ben maar getekend door woorden mij kunt lezen nu ik naakt voor je lig en ik mijn ziel in je lichaam schrijf Jij, die behoedzaam de blaadjes van mijn hart omdraait als ik er hardop uit voorlees ezelsoren vouwt in mijn kwetsbaarheid zodat ik weet waar ik gebleven ben Jij, die weet hoe je onderhuids…

Zoals een kind dat zich ontkleedt, Het glimlacht naar 't vergulde raam, Het vouwt zijn helder lijfgoed saam En zoekt zijn sponde, slaap-gereed, Zo is mijn dichter, ook hij legt De last of van den langen dag, Tot hij, getooid slechts met zijn lach, Stil luistert naar wat sluimer zegt, De sluimer, een bewogen boom, Die tot een…

geef mij wat glas dan breek ik transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaan zijn rust geniet en de maan gewassen in zijn spiegel ziet ik speel…

geef mij wat glas dan breek ik transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten ik wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaande rust geniet en maan gewassen als zijn spiegel ziet ik speel…

Zomeravond Op het stoepje naast m’n voordeur staat een bankje voor mij alleen de zon schijnt haar zomeravondkleuren in oranje –rood en geel de lijster op haar nest doet haar best fluitend mijn gedachten te begeleiden waarmee ik dromend speel de schaduw van de plataan is wat opzij gegaan ze zet mij in het verstilde licht Aronskelk vouwt…

Een vlinder laat de wanden los, vouwt de vleugels open en dat, wat niemand nog kon hopen, gebeurt : het diertje komt bij hen terecht en de code gaat in hen weer lopen en hun wereld wordt weer vol en echt.…

Zij wil niet anders dan rusten aan ‘t oppervlak van het uitgestrekte meer om dobberend te drijven dus legt zij zich tevreden als tere bloesem neer Met open ogen staart ze tot de ondergaande zon lokkend op haar wacht ze vouwt devoot haar blad’ren toe "het daglicht maakte mij zo moe" klinkt ijl nog in de nacht Aan de stille waterkant…

ik leg mijn vleugels stil; het praten, moe, verzwijgt de lage vlucht naar rouw de appelboom, vol van schaduw, schudt druppels op de nacht wanneer mijn huid, nog wit omrand, bogen vouwt omheen de tijd ik zie jouw naam in het gras geschreven hoe bladeren vallen, bruin en rood mijn stem kent slechts het schreeuwen, zwart,…

deze herfst baarde een nieuwe ent in een partita waar liefde eindeloos wordt gevoed, een vrucht die weliswaar nog kwetsbaar zijn handjes vouwt maar vertrouwd zijn droom kan sluiten een leven die deze eeuw zal kennen in rampen die nooit gezegd de bezemwagen is van het leed dat ons aller moeder aarde draagt doch waar klaaggezang de monden…

Al dromend vouwt het vriendlijk wichtje De kleine, reine handjes saam; Een glimlach speelt op 't aangezichtje, Zijn lipjes fluistren Jezus naam. Waar droomt hij van? Van 't zalig Eden Der Onschuld, dat voor ons verdween. Gods Englen dalen naar beneden En blikken door het venster heen.…

De dood achtervolgt me, het leven perst me en vouwt me in elkaar, en in elkaar in elkaar. Gewiegd in 360, onder de zon en maan, door 9 manen. En aan het einde van de tunnel; water, grond, een hand? Ogen wijd open, gespitste oren, lippen aan elkaar geplakt. Mompel, glimlach, schreeuw en een halve traan.…

Ze knielt en prevelt iets heel zacht, en vouwt haar oude handen, een paar kaarsen laat ze branden, en het is alsof ze lacht. Niemand schijnt haar nog te storen, als ze begint te bidden, een paternoster ritselt in haar hand.…