Alle inzendingen over vuur en rook

Ik rook mijn sigaar en zie een rode gloed van vuur. Ik rook aandachtig en besef dat vuur gedachten verteren kan. Sombere gedachten. Pijnlijke herinneringen. Dat vuur verwarmen kan. Vuur inspireert.…

Zij zien vuur gloeien. Zij zien rook opstijgen. Zij zien askegels groeien. Zij zijn getuigen van de tijd. Vuur inspireert. Rook kalmeert. As relativeert. Edele sigaren maken vrienden.…

Waar vuur is, is waarschijnlijk ook veel rook. Wat zegt u ? Een probleem ? Dat denk ik ook, én vuur, én rook, het zit u echt niet mee ! Da’s niet het rookvrij werk dat ons beloofd is, wij komen wel wanneer het vuur gedoofd is”.…

Romeinse kaars: bezorgt mij veel plezier Lawinepijlen en de knalmat ook De Cobra-6 spuwt keihard vuur en rook Het siervuurwerk biedt niet alleen maar sier Met Oud en Nieuw: geen knal gaat mij te hoog Wel zonde van dat hulpverlenersoog…

Ineens weet ik dan ook: je hebt niet veel te willen, het leven is een diep geheim dat je verplicht en dat ook verder gaat als vuur en rook en dat je nimmer zomaar uit kan leggen.…

de laatste uren zoals er veel nog zijn en zullen gaan ze sterven in mijn adem weg zo mijn stappen even klinken hol weerkaatsend om mij zingen in het rusten van de nacht tel ik de kaarsen één voor één zie ze vuren branden rook verkringen als de tijd die smeltend leeft als de nacht die langzaam dag wordt en ons zo momenten geeft…

In het park waar de nacht het water steelt Vergeet het licht haar stralende humeur In de diepe holtes van het donker Verliest de liefde haar verlegen kleur Daar sterven schimmen in het duister En de schaduwen omhelzen elkaar Er brandt een vuur zonder rook Vlammend heet maar onzichtbaar Als het vuur de nacht vervolgt En de passie angst verstijft…

Tussen dode dichters doopte ze haar pen in honing meer dood dan levend groeide ze tussen vuur en rook de haan kraaide in de nacht de wind kwam op veren dwarrelde uitéén door dodelijke kracht de dag graaft opnieuw de dorre aarde regen bevochtigt het land een arend komt altijd weer terug zoals zon en maan…

ze is reeds verstijfd , ontdaan van uiterlijke schijn toch is zij zo, de schone stille dood die opgaat in vuur en rook: de walm, die hemel en aarde met elk ander verbindt, een lint van eeuwige pijn…

Geen maaksel was 't van sterfelijke hand: Wetenschap zelf, metalen integraal, Met vlammenkrans en gil van zegepraal, Stormde de trein door avondheideland: Eerst verre wolk van vuur en rook en zand, Afstekend tegen westelijk opaal - Voorbijgedonderd is de orkaan van staal, En steekt in 't oost de horizon in brand.…

Wanneer ik een sigaartje rook, verander ik zelf in een sigaar. Voel ik het vuur dat me in vlam zet. Ben ik de rook waarin ik op zal gaan, de as die straks alles zal verteren. Nee mevrouw. Nee meneer. Sigaren zijn niet goed of slecht. Een mooie sigaar, dat bent u zelf. Vuur, rook en as. Dat bent u! Zo verloopt ook uw eigen leven.…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

Maar U heugt, dertig eeuwen door, Dat u Jehova uitverkoor; Dat, als 't geweld u vluchten deed, Een reddend spoor het diep doorsneed; Dat, zonder huisdak, levenslang, Uw schaar zwierf, op haar kronkelgang; Waar Vuur- en Rook-zuil voor haar toog, En 't Man haar spijsde van omhoog.…

Meer rook dan vuur omhult de ketter: de beul moet flink gaan stoken. Tenslotte zegt-ie (bij 't geknetter): 'Hij is gestopt met roken.' Hij zegt: 'Ik doe met arbeidsvreugde en vuur m'n levenswerk, daar ik van mensen die niet deugden de levensduur beperk.' Zo pleegt de beul een moord door brand door leedvermaak gedreven.…

nee, roken doet hij niet maar pijpen des te meer een stevige Javaanse jongen zijn grote voorkeur alleen niet op zijn longen…

Want rook en vuur Hoorden toen bij de cultuur, Je had het altijd op zak. Maar gelukkig, van tabak Heb ik al een tijd tabak.…

Ik trek, ik zuig, ik inhaleer, ik stik, ik stik, geen lucht meer, ik draai het rond en geef het vuur, zonder mijn peuk ken ik rust nog duur. Ik trek, ik zuig, ik inhaleer en blaas voel me dwaas zonder rook van de kook ik steek een laatste op rook al het verstand uit mijn kop !…

me nog wel aan vuur Ik verwarm me graag bij open vuur…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Je duizelt door de straten in de rook van een verdrongen vuur ... en ik zweef door de straten met een duizelend verlangen Morgen begrijpen wij de vlucht en kijken wij kroelend uit over de zee…

Het boek, de maan, de kachel en de rook - Eens, op een dag, verdwijnt dat alles ook. Dat is de dag waarop de dood zal wenen. -------------------------------------- uit: 'Rook zonder vuur', 1998.…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

uit de dakkapel op de dijk zag ik rook heet die zomer mijn gang was naar vuur vlammetjes likten de luifels van de veiling walmende tongen spiegelden op het water nimmer zag men water zo branden…

uitdrukkingsloos ben ik gestorven kringelend ging ik heen er is geen rook meer, geen vuur uiteindelijk uitgedrukt slechts as en een beetje tabak papieromhuld tussen al die andere peuken ik borrel nog even na in het besef van een saai leven…

Dat zijn die Arabieren niet gewend: Prinsessen zonder hoofddoekje die roken, Daar is de lente nog niet aangebroken, Want zulke dingen doet alleen een vent. Omdat ik vind dat wat zij deed best mag, Roep ik vol vuur: Leve Prinsessedag!…

zag de stilte in de zaal het ademloos verwachten hier en daar een klein gebaar in het verzetten van gedachten gaf mijn laatste gas en zij de vonk waardoor het vuur in woorden klonk applaus schoonde de rook uit de finale…

Hoogwaardige apparatuur, pitspoezen, rook en vuur. Dat is waar ik graag naar gluur!…

stook de vuren loeiend heet er branden engelen in de rook waar ik de namen niet van weet ze spoken door mijn geest het was richten op gezichten om de laatste blik te missen voor de kogel floot en insloeg met een niet te missen dood kan hun stemmen niet vergeten ze knagen aan geweten stook de vuren gloeiend heet menselijk…

deze stoel zit aanzienlijk beter en mijn gezicht hoort hier thuis er is rook, maar elk vuur wordt geblust er is niets meer te vinden hier dan de anonimiteit die ik zoek geschonken in slecht gespoelde glazen tussen jou en mij druppelen de woorden…

ik zag de rook je sigaret lichtte nog op in het half duister ogen smeulden vuur je hand was warm en je stem gefluister zag je en profile in de flits van een reclame je leek een echte dame maar in het liefdesspel was je zo fel nadat de rook was opgetrokken schikte ik je rode lokken nam jouw sigaret de laatste trek voor ik haar…