Alle inzendingen over wankel

een schuif naar links en ik stuit op stuitend nieuws nieuwsgierig geworden lees ik het bericht een gezicht die lach, alsof 't mag genieten van zoveel leed een gewetenloze ziel en velen keken mee een pijn wortelt zich diep in mij Hoe diep gezonken verwijderd van het hart, liefde de wereld soms kan zijn radeloos ben ik kwaad op de perversiteit…

brengt helderheid bij regen zon maan in hunne schijn immer tere tederheid je ziet de wereld opgeklaard je ervaart de wankelheid als wereldkaart: de wereld weegt beweegt en wankelt zo edelachtig zie je eigenlijk zelden nooit hoe weerloos wankel de wereld waarlijk werkelijk wel niet is…

Nog wankel en met verwonderde oogjes! Ze komt er wel!…

Tastend in het duister wankelend onder zware last Uit angst om je niet te bereiken smeek ik in wanhoop ……hou me vast………

mij lijkt de tijd voorbij wanneer ik omhoog kijk tot een wankelend ogenblik men ogen voor het grenzeloze sluit…

in dit wankele huis aan de rand van het bestaan waar de wereld onvast is het servies stukvalt de huid geen tijd krijgt om te helen de schaduw van gisteren niet verdwijnt waar buiten de wereld woelt waar geen argeloze dagen zijn het licht geen opening vinden kan in dit wankele huis wordt alles stil waar de nacht eindigen zal in…

Zij is, ik ben alleen de weerschijn Zij doet, ik handel op haar woord Zij denkt, mijn peinzen slechts de scheerlijn Zij danst, ik wankel op haar koord…

Snel op elkaar gestapelde bakstenen zonvol gevuld met al teveel geleende lucht vallen om als wankele dominostenen…

Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt, U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.…

Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt, U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.…

ik sta op één been grijp naast de nabije stoel ik val op mijn best op een wankel-dag als alles ongrijpbaar is ben ik op mijn best…

Dus wil je me helpen, als ik ’t eventjes niet meer weet Wil je naast me staan, als ik niet meer kan Wil je naast me lopen, als ik wankel, Wil je mijn hand vasthouden, want ik ben bang alleen!…

(tanka) De wankele geest dorst misschien meer naar geloof dan de sterke mens? In Gods ogen zijn beiden tere, kwetsbare schepsels.…

Wat niet te zien is, mijn wankelend vertrouwen. Voeg daar nog bij, eventjes niks om op te bouwen, et voila! zo ziet mijn binnenkant er nu dus uit. Maar dat is iets wat niet te zien is.…

majesteitelijk snijden schrijnende tonen door een wankelende ziel een gevoel te groots om te benoemen rakend in fijn en pijn waarmee ik in verbeelding nog even een kan zijn…

Wat niet te zien is, mijn wankelend vertrouwen. Voeg daar nog bij, eventjes niks om op te bouwen, et voila! zo ziet mijn binnenkant er nu dus uit. Maar dat is iets wat niet te zien is.…

Je handen zacht Je ogen sprankelen Vroeg in de nacht Mij aan het wankelen Je prachtige figuur Je mooie lach Ons stiekem avontuur Waarin dit mag…

Ik stuiter..ik gloei..Ik wankel en bloei Maar het mag niet..en het kan niet Het geluk. En toch zal ik vliegen zoals de Gebr Wright En als dat lukt Vlieg ik met jou Samen alles stuk…

een man schuifelt wankel langzaam onzeker voetje voor voetje een man denkt na over de volgende stap verdriet kan niet vlug het heeft tijd nodig…

haar vingers kleven na jamsessie mondhoeken naar boven vers brood na de liefde wankele zoen schittert in overgave tussen enkele stralen het is kort wil ze zo…

Het heldere licht Schijnt kwetsbaar Op je wankele gezicht Onuitspreekbaar Is het stille verdriet Wat eronder ligt Onuitgesproken Bijna gebroken En niemand, die het ziet…

daar waar ik wankel toch de lijn heb uitgezet belet het evenwicht me nog de drempels steeds te nemen keer op mijn schreden terug jouw ogen prikkend in mijn rug…

Je lag naast mij Ik nam jou op, In mijn droom Jij zette mij op stelten Hoog en droog Onderaan wankel Wakker werd ik Jij sliep verder…

na m’n wankele werk fietste ik tegen zessen naar ‘t broek, zette één stevige voet op ‘n eenvoudig stenen muurtje keek omhoog naar ‘t populierenbosje en liet me zegenen door de rijke klanken van ‘t roekenkolonieconcert.…

Afgifte die mijn Stemming op peil Houdt, een wankel Evenwicht brengt In het mensenkind Dat het op eigen Kracht niet redt, Die zonder reddeloos Verloren is, en door Het verlengde ervan De nek wordt omgedraaid…

Het veulen staat daar nog trillend en wankelend op zijn lange benen. Stil en ontroerd, ga ik weer henen.…

. ------------------------------ uit: 'Sta op en wankel', 1999.…

Ik voel me zelf zo wankelen.... En vraag me af wanneer ik val!!…

Jij zag mijn eerste stapjes Je zag me wankelen Wat ik nu soms nog doe. Jij gaf me het zetje in m'n rug dat ik verdiende Ik wil je bedanken Voor de vaderliefde die jij mij gaf…

zoals na diepe rust de Franse haan kraait bij het ontwaken een wankele droom vervliegen doet als gas zo krijgt de tijd vat op doen en laten wordt alles tóch nog weer zoals het was…