Netgedichten

netgedicht (nr. 82.591):

een langgerekt zwijgen

in dit wankele huis
aan de rand van het bestaan

waar de wereld onvast is
het servies stukvalt

de huid geen tijd krijgt om te helen
de schaduw van gisteren niet verdwijnt

waar buiten de wereld woelt
waar geen argeloze dagen zijn

het licht geen opening vinden kan
in dit wankele huis wordt alles stil

waar de nacht eindigen zal
in een langgerekt zwijgen

vernietiging laat altijd iemand achter