Alle inzendingen over we spraken niet

Je was enorm, je was wie je was, maar ik praat in verleden tijd, want nu, lig je daar, maar ben ik blij, dat we spraken, ben ik blij met het feit, dat we in elk geval van elkander afwisten…

vandaag lachte ik met jou fragiel mooi was je op dat kleine stukske strand we dansten rondom de zon zwaaiden naar de sterns je had je ipod in een oor met Bach als achtergrond in het andere kleefde ik aan een kleine cirkel rondom ons maakte het gans compleet we spraken niet van lente we spraken van nieuw licht…

We spraken dezelfde taal Alleen niet dezelfde woorden, Wie kon voorzien in het abstraheren Dat onze taal heeft verstomd.…

Een bange, lange week geleden Zagen we elkaar voor het laatst Spraken we Onuitgesproken gedachten En waren onze gevoelens Een voor altijd. Die bange lange week geleden.…

In het donker vond je mij Jij engel van de nacht We spraken nog keken We zagen alleen voelden de pracht Het was helder Het was Het Vlinders ze liegen niet Kom tot mij met mij Zodat ook het daglicht een engel ziet…

was mijn reply We spraken af ze kwam naar mij Zij dacht aan "Friends" het eerste jaar "The Godfather" lag voor haar klaar Niets noemenswaardigs meer daarna,……

ik dacht aan de zee en dat kleine bootje waarover we spraken, weet je nog we vonden geen woorden je proefde het zilt van mijn lippen, ik de jouwe je tedere groet verloor zich in de ruisende branding ik stond daar je keek niet om…

We spraken elkaar dagelijks als kind totdat één van ons verhuisde en langzaam het contact vergruisde wat ik nog altijd jammer vind Want nu is onze enige vorm van communicatie eens per jaar een facebookfelicitatie…

De tijd met jou ging snel veel hebben we niet gezegd Alleen wat nodig was Het begrijpend zwijgen verving vele woorden De woorden die we spraken waren uitingen van begrip en respect Ik heb vast vergeten te zeggen dat ik niet meer zonder je kan Tenminste, met woorden dan. Peterdw.…

ik keerde terug naar het dorp om leven te blazen in het verleden het dorp en ik we vlogen als vogels tegen elkaar op aan weerszijden van de glaswand we spraken elkaars taal niet een omhaal van woorden was niet nodig de ontmoeting viel vanzelf stil ik verdween uit het dorp waar ik de hemel niet kon zien…

we kwamen los van de woelige jaren onze volle koppen maakten we leeg we bewerkten de waarheid en lieten dingen weg we keken niet meer onder het grote kleed de meedogenloze tijd penseelde onze poreuze huid we spraken zacht in onze laatste dagen…

traag vermaalden we spraak in onze mond die dag rook naar protobestaan in het voorportaal van verhalende kennis alles moest nog ontstaan als hoedanigheid er bestond geen herhaling daarmee was niets gezegd niets geschreven, niets overgegeven het bleek in afwijking van naderend grijs nog lang geen avond…

ze verscheen in sluiers tussen zonnebloemen in al haar schoonheid ver van dampend asfalt haar lach besloeg een verleden haar ogen een toekomst we spraken niet in een bed van varens droomden we een leven tot we die advertentie lazen en we wisten wisten niet hoe snel we dat huis moesten kopen ver weg bij dampend asfalt toen ze verscheen…

We liepen en jij sprak mensen aan iedereen reageerde als vriend we lagen, ik ging de zee in, koud vlijde ik me tegen je warme lijf, we aten en dronken en liepen weer ik groette honden, we praatten, vertelden wat we bedoelden tot een duinpan, waar 't warm, we spraken mensen aan en we lagen en voelden de zon en het zand, het helm en een veer…

Vannacht in mijn droom met Kopland gewandeld langs beken en weilanden We spraken niet want de woorden waren oud en leeg aan het worden oud als het brood dat we braken en leeg als de glazen waaruit we dronken We dachten aan die wonderlijke wereld van het vergeten hoe je altijd vergeet wat je je herinnert en hoe je je herinnert wat…

We spraken in het zwijgen met woorden geen klanken of weergalmingen met woorden geschreven op papier die evengoed met andere woorden gewist konden worden vergeten met woorden worden toen sloot je het verhaal zoals bleek je papier was op vereeuwigde woorden worden gehoord het verhaal op papier verteld maar de woorden klinken in mijn…

We spraken af weg te gaan zodra de glassplinters te dichtbij zouden komen en kans zouden maken een plaats te vinden in het zachte vlees Jij kon slechter tegen pijn dan ik Ook hielden we niet van lawaai van opgeschroefde stemmen en van doffe, schreeuwende slagen We dachten dat de dood een drempel was naar een ander,…

We spraken over zielsverwant voelden ons als één Zaten stilletjes hand in hand stilte om ons heen Ik was vrij, jij dacht van niet en hield jezelf voor Dat hij je grote liefde was en zette je leven door Ik denk aan jou, best vaak en diep en mis je elke dag En hoop heel stiekem in het geniep dat het ooit gebeuren mag…

elkaar aan en wachtten we spraken niet, dan met onze eenzame handen…

als ik ooit verdwijn in een stoffige plooi van de tijd vind me dan weer in de luwte van die ene boom waar klaproos en boterbloem het weidse wuivend met ons deelden waarover we spraken of zwegen zich fluisterend herinneren laat nu de wind er nog speels door het lover waait en rond die boom nog liefde ruist in tere tinten…

We spraken vertrouwelijk. Over liefde in ons leven. Over wat pure onzin is. Wat werkelijk waar. Ik proef goedheid in cappuccino. In ons vredig samen praten. In elkaar willen begrijpen. Zelfs in het samen roken, van een sigaar.…

Met de Spaanse zon in jouw hart konden we hoge bergen beklimmen maar misschien zijn we nu te oud voor in een tent in de kou om de oude boeken te herlezen en hou ik je slechts bij me in een door God vergeten vriendschap om te kunnen dromen over bergen met de taal die we spraken konden we verhalen formuleren maar misschien was het slechts…

Toen ik verliefd was sprak ik telkens jouw naam uit melancholie weerspiegelde mijn dromen naar grotere schoonheid van ondeugende gedachten die we niet konden weerstaan de vlam leek eeuwig met zachtere wanen we liepen de lange weg naar een zorgeloze toekomst winterzon in onze zomerharten we spraken dertien verschillende liefdesgoden…

praatten over de vogels zingend als koren we praatten over het heelal oneindig hemels gewelf maar we spraken niet...…

het oude Jeruzalem we liepen door de straten en werden metgezellen we spraken over wat er gebeurd was niet over wat men zei dat er gebeurd was Je gaf me een arm en zo liepen we tegen ons geweten aan.…

Dat was een mooie film met stemmen van ver; het tintelend geluid van een roes als je ontwaakt in je geheugen We spraken woordeloos gedichten tussen beslagen ruiten tuitte je lippen balde je vuisten tot verhitte vormen woorden stokkende adem druipend af langs het koele glas Onverstaanbaar schreeuwend meisje in de lijmpot…

Er daar stond hij, de junior een mooie jonge man met krullend rood haar en een verzorgd rood baartje ik was op slag verrukt ik zeg niet verliefd dat wil ik als senior niet meer maar wel verrukt, verrukkelijk we spraken wat woorden en ik zag hem blozen dat zit daarbinnen wel goed dacht ik mezelf kennende want ik was ook rood roder…

Ik sprak die taal vroeger ook De taal die ze op dat plein spreken, De taal van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het…

wij wisten het niet maar de talen die we spraken verstonden elkaar soms niet gebruikten dezelfde woorden maar de betekenis zong in hun melodie andere akkoorden omdat wij uit andere ouders waren geboren de omgeving contextueel een heel andere response liet horen zijn wij te lang geïsoleerd gebleven hadden een hele aarde…

Het is zo eeuwig lang geleden tijdens de schoonheid van onze jeugd liefde was er even, passie vooral strand, bos en gewone wandelpaden jouw lippen, een mond vormende perfectie we spraken over later, ooit… eens zouden we… toen…we verdwenen langzaam uit elkaars leven daarna nooit gelukkiger geweest of geworden nu ben je er niet meer, weg… ziekte…