Alle inzendingen over we spraken niet

we spraken over het leven over de dood en alles er tussen naar de lijn waar niemand naar toe wil gaan als we konden deden we alles nog eens over nu rest ons alleen wachten op het sterven als afscheid komt kijk ik over mijn schouder het voelt alsof je valt ver uit het zicht en zweeft tussen deze wereld en een andere zo stap je uit…

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…

we spraken af op het terras van restaurant 'le gourmand' het was bijna dertig jaar geleden -ik heb je nooit gekend- we groetten elkaar als oude bekenden en je vertelde me van vroeger en van nu -dat ik je niet gekend heb- ik herkende je geur als die van mijn eigen huis als na een lange reis -ik herinner me wat ik nooit heb…

ze brak die dag van al die dagen dagverblijf ze haalde aandacht weg van al die blank gekleurde witte jassen we spraken over gebouwen en gedichten het dagelijkse uitzicht over Rotterdam over de verborgen bacterie achter de driedraads icd, het dagenlange wachten we keken samen tennis voor ze weer vertrok “bittere pillen slikken moeilijk…

' ze kwamen lachend op ons af, besprongen ons, drongen krachtig op verhalen aan we spraken echter met gespleten tongen en lieten, wijselijk, hen in de waan…

Stap één was zelf maken van vuur daarna dat beheerst leren opstoken om voor vlotter vertering te koken basis voor de eerste structuur We spraken af tot vertrouwen wie waar wanneer met wat klaar stond om niet steeds te hoeven blijven kauwen zo kregen huishoudens vaste grond Veel energie ging in uitstel steken afzien straks staan thuis…

ik keek in je ogen zag de tranen branden verdriet stond er in geschreven ik nam je bij je handen we spraken zonder woorden het was puur samen delen je verdriet laten gaan proberen je hart te helen ik neem je mee naar de sterren waar geen tijd bestaat daar waar alleen liefde is waar verdriet je hart verlaat ik wil je ogen weer zien…

spraken een paar laatste woorden en voor je terug kwam zou je schrijven…

Het was in een droom dat je kwam nieuwslezeres van het laatste journaal op vakantie aan zee met een boek dat ik in mijn jeugd gelezen had We spraken over wat ons het diepste beroerde in de helden van de roman hun diepste smarten, hoogste geluk onze gezichten dichter bij elkaar Jij begon met de eerste kus en meer jouw…

We spraken niet. Wat viel er ook te zeggen? We dachten maar aan een maan en aan zweet. O, nergens heerste er ooit zo'n rust. Slechts Af en toe klonk uit een urn een kreet. ------------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot gisteren', 1994.…

Ons ademen had een vorm gekregen die middag toen we afspraken vond ik onze jurken in flanellen streken jij had in een droom een woord gebroken ik vroeg me af naar de zin van het bestaan en maakte met wat rukjes mijn vest los we sliepen soms nog samen, overdag en ’s nachts waren we bloemen en deden ons best zoals de rest we spraken…

Dromend over de zwaluw in het winterland met de Spaanse zon in jouw hart konden we hoge bergen beklimmen maar misschien zijn we nu te oud voor in een tent in de kou en hou ik je slechts bij me om te kunnen dromen over bergen een onherbergzame gedachtegang in het holst van de nacht gekomen met de taal die we spraken konden we verhalen…

We spraken af, voortaan te zeggen wat we bedoelen, want eenzaamheid is iets lastig uit te leggen en ik voel toch iets van spijt. Want onbegrip en elkaar misverstaan is al menige oorlog door ontstaan!…

Een verre Vriend die nu nooit meer zal komen Vanaf de zijlijn maakte ik zijn slopende gevecht mee en we spraken daarover.…

we spraken golven over weer en wind murmelden zee koesterden oude botten in geschreeuw van de meeuw zon lichtte op in wit protesteren van opkomende vloed water versmolt met nevel in de ondergaande gloed wij kenden het eind door het ronden van de pier proefden zilte in de eeuwigheid van tijd en oneindige ruimte hier terug naar de…

Door een zuchtje wind Knakte de boterbloem Van ’t zondagskind Jong, veel te jong Maar zo verliefd Op mij en de bloem Aangedaan, gekliefd Ze was enkel in haar hoofd Waar wolken stapelden En schapen zwart werden Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken…

In leeftijd ben je nooit alleen ieder trekt zijn plan en koestert grote dromen we spraken af voor later, ook in dit café elkaar te zien, wat er van was gekomen. Een afspraak? Echt vergeten, sorry hoor men had er zo zijn reden voor, en dat was, vliegangst.…

We zijn weer bij de tijd!…

We spraken, zagen elkaar hielden elkaar vast, ieder jaar dat we samen konden zijn. Over dat wat er niet was zwegen we het was een deel van ons geheim dat wat we niet konden voelen voor elkaar was onbereikbaar lag buiten ons bereik. Misschien had jij daarover verdriet ik weet het nog steeds niet.…

“Wat heeft u een mooie houding” ze antwoordde me en sprak “Dat maakt mijn dag helemaal goed” we fietsen samen wat op wensten elkaar een fijne dag Ik zag na weken weer die mooie vrouw met die rechte rug en mooi gezicht op de Elandsgracht, we spraken spontaan over onze kinderen en over onszelf ze nodigde me uit voor haar expositie ik was…

Ze had veel onderliggend lijden Gelukkig wel de eerste prik gehad Over 4 weken de tweede tegen Corona Wij, zij en ik, zijn beste vrienden op afstand Kennen elkaar geestelijk door dik en dun Ik wilde en mocht haar dus vragen “Welk cijfer geef jij je leven” Ze aarzelde niet en sprak “Een tien voor het leven door Jan” Jan is haar man, verzorger…

je lange stengels staan met zovelen naast elkaar boven je groene spatelblad staat je oranje verenhoed je zwaar behaarde sprieten met al die zachte zonnen ik was blij toen we begonnen als bloemenvrienden in mijn tuin je bloeide helder en heldhaftig sierde mijn tuin met kelk en blad je pluizen woeien op mijn pad we spraken bij de schepping…

Ik lag vroeger na school uren op de grond met de telefoon die tussen mijn oor en mijn schouder wiebelde Aan mijn linkerkant een bord koude rijst, mijn schoolboeken rechts van mij de telefoonsnoer draaiend om mijn vingers Ik praatte met vrienden die dezelfde taal spraken We spraken tot diep in de nacht met gezwollen kelen en longen.…

Je was mijn steun, mijn toeverlaat in barre en in leuke tijden we spraken veel, over van alles wat maar wat wil je: we waren echte meiden! Wanneer de een iets had meegemaakt hoorde de ander het niet veel later dat ging zo omdat we geen geheimen hadden bij kippen noemden ze het smalend: gesnater.…

Maar we spraken samen af, dat de vrijdagavond voor jou zou zijn. Samen gingen we er dan op uit, jij mocht zeggen waar naar toe. Je wilde heel vaak naar de winkels, want je was nooit moe. Je bent nu al een hele dame, een hele jonge vrouw. Ik wil je een ding zeggen, dat ik ontzettend veel van je hou.…

Je vingers bespelen mijn eenzaamheid het gouden voorhoofd zwijgt bespreekt met mij de grootste zonde van de eeuw handen die raken op tonen van inspraak zielen die smelten op noten van geluk roep is die van de dageraad het stille minnen van de bloemen die ik pluk…

Als ik op een dag een nachtcreme smeer En doe alsof ik dan ga slapen Wie weet dan nog hoe laat het is wanneer ik 's ochtends sta te gapen…

Ik herlaad maar weer eens en begin opnieuw te richten. Tijd voor het grove geschut, van schelden en tieren en dichten.…

D`r was een hele, hele tijd terug een boertje, met een kromme rug. Hij was niet meer zo jong van jaren en werd al wat dunnig in de haren. Aan weelde was hij niet gewend en `n spiegel had hij nooit gekend. Maar toen hij aan het spitten was toen vond hij zo`n mooi stukkie glas, `t zat onder het smeer en onder het zand hij nam het in zijn werkmanshand…

Weer bogen de bomen eerbiedig hun kruin Weer spatte het schuim over dijken en duin Weer raasde een vliegende storm over 't land Weer beukten de golven 't geteisterde strand Weer gingen gedachten gebeden naar zee Weer leefden er honderden duizenden mee Weer waren de machtigste schepen in nood Weer vochten de mannen op leven en dood Weer wachten…