Alle inzendingen over wee-doorkerfd

in een diep verlangen naar het leven ving ik met mijn ogen dicht de vlinders die jij zond krulden vingers fluisterwoordjes en heel even voelde ik dat ik je werkelijk verstond tot mijn handen open braken daar de stilte zweeg, ontstemd 'k had in angst ze kwijt te raken alles vleugel lam geklemd…

toen jij was overleden zei ze dat al was je jong 'het een bedoeling heeft' nu ben je langer dood dan je hebt geleefd en nog begrijp ik niet waar zij het over had…

de dagen aangelengd met licht zijn zoveel minder bitter en zo zoet 't zomer zonnezicht ik ademdiep verrukt mijn teugjes van geluk bottel flessengroen voor later…

sneeuwklokje opent laat zich leiden door de wind luidt lentebal in…

nacht plaagt haar zinnen prikkelende fluistering wakkert schrijflust aan [Gedichtendag 2011]…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

pimpeltjes feesten hangen aan zwierende bol wereld op zijn kop…

regen tikt de dagen weg, kleurt buurman's gras nog groener terwijl het mijne - van beton - weer zwarter rozen glanst veel mooier, dat dan wel maar op de ramen die beslaan schrijf ik letters die zich huilen waardoor mijn kijk op watdanook niet al te helder is en ik bedenk, 't kansloos zicht op enig blauw in hun zinnen loos bestaan en dat…

er hing iets in de lucht het moest wel feest zijn, blij misschien zelfs kleurige slingers tot daar de zon haar schaduw wierp jij mij woorden speelde die ik niet vangen kon ik wist het niet, hoe kon ik weten toen was er enkel zwijgen nog en een verlangen naar leven naar mogen zijn voor mij geen polonaise meer want zulk een dans…

het was de stoel die meteen al tegenstond, veel te blij in rood en zitten deed hij ook niet echt op het puntje, breekbaar bijna, balanceerden gedachten die zij strak naar buiten keek terwijl de muren zich wachtten en 'n klok haar in de gaten hield, er zelfs even bij stil stond zo zwegen ze alle tijd verleden en slikte ook daar de wanhoop…

het was geen rozentuin vogels wel zij schetterden in kleur en vlogen op tegen haar waarheid in 't helle licht van die woorden sloot ze de deur aan de andere kant krulde de kat…

't was toen de uil zijn woorden braakte in domme wijsheid of niet dat de schaduw niet meer wijken wilde, zij haar verdriet als vleugels vouwde met het kind naar binnen zo niemand zag hoe klein ze was, hoe niets meer nog hetzelfde was - grote ogen liegen dus ook - en alles verloren van zuivere glans…

toen dwaasheid bedacht zich zegeningen te tellen en de laatste verboog om tot liefde te komen wist ik weer dat dwang niet keerde naar geluk alleen omdat ik touwtjes strakker in controle trok alles glipte me uit handen, viel stuk in herhaling en ik dwaalde verder weg dan eerder ooit, verder van mijzelf maar ook van jou die…

een heimweeblauwe hemel en straten die adembenemende kou in zilveren glitters verglanzen de wolkjes aan de lucht zijn niet voor de zon doch zinnen die lachen, wollige wasems van winters plezier schouw schittersneeuw en witte waters waarop geliefden vol vertrouwen in geluk zich wagen op het gladde ijs maar het venster lijst 't plaatje…

wee haar gebeente ijzer in verhemelte - gaten vullen nu haar huid - haar barstensvolle gezicht trotseert de eeuwen -------------------------------------- © Jan Bontje 1998/2003…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

wie die waarschuwing niet heeft verstaan Wee wie vannacht naar het woud is gegaan…

Ik ben gezwollen van 's levens wee.... Loom drijf ik heen, naar de zon, de zon, over berg en bos, over stroom en zee, naar de zon, de zon! Gij zijt de zon! Met gouden zomen omkleedt Gij mij; uw zachte glans omvaâmt mijn wee, doordringt het gans tot al mijn tranen nederstromen.... O Levenswee! O Wenenswonne!…

---------------------- lijzig - zacht kouten - praten klappen - praten wee - wei wegel - weg talen - spreken…

november je bent er al voor ik ontwaak nog de smaak van de zon in mijn bloed november aanbidder van winter en wee van duister en donker mistige pronker met veren van mei op je hoed…

En wee degene die wat Hans creëert En wat een kunstproject had moeten worden, - ‘Beloofd’, in kapitalen op de borden - Het lef heeft dat hij die fout corrigeert. Wat mij nu van dit kunstwerk bij zal blijven: Dat het dus Kunst is woorden fout te schrijven.…

Luister naar het kind de wind en de zee weet dat zij leven baren met elke wee een meeuw schreeuwt niet in Gods- maar in mijn- naam laat mij laat mij gaan met de wind en de zee.…

En wee de zee en het vileine gezind Dat uitvarend ginds aan welkomst wint Dit is vast de last die Jesaja zag Aangaande Damascus "unhappy ending" Verworden tot barreboksende Januskop In zijn onwelriekende wending…

Maar o wee als moeder het lef heeft ziek te worden, o wee als ze wat gaat mankeren, o wee, o wee. Dan zijn de rapen gaar dan is de wereld in last. Want moeder mag niks mankeren, moeders zijn er immers altijd, moeders zijn er om kinderen op te vangen niet andersom. Moeders zijn er om hulp te bieden, niet te vragen.…

Eèn en vijftig geschonden schedels zwieren om haar hals, haar borsten, haar lendenen behangen met armen; hulpeloos, machteloos, hopeloos; dreiging, angst sluipen als ratten rond, meedogenloos loerend naar prooi in Kalasatri, hier heerst Dakshinakali; wee, wee, wee haar slachtoffers.…

o wee o wee hijg, kreun, puf, steun ondersteboven op de bank massage, dansen, springen liedjes zingen? hijg, kreun, puf, steun schop maar slaap eet worstel groei maar niet te veel, te dik ik oei! hijg, kreun, puf, steun negen maanden en nog een beetje en nog een beetje nu mag het! weetje?…

Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook.…

Met politici blijft het ach en wee Zij maken misbruik van hun hoge functie En maken zich schuldig aan corruptie Zo ook heer Hooijmaijers van de VVD Met onze centen gaat men aan de haal Dat is voor hen de publieke moraal…

Hij was als arts aan drank en drugs verslaafd, Maar stelde desondanks een diagnose, Wee hen, die hem als neuroloog verkozen, Zijn medisch oordeel was geenszins gestaafd. En als beloning voor zijn ‘artsenij’, Spreekt onze rechtspraak hem van alles vrij.…

laat ik eens wat filosoferen over het wel en wee van yesterday herinneringen aan weleer doen mij vreugd maar soms ook zeer signalen van gisteren en van een strijd tegen onoverwinnelijke eeuwigheid zie hier mijn krabbels op papier vol mijmering van ginds tot hier…