Alle inzendingen over weggedoken

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

Ween ik om liefde die niet is weggedoken in de schaduw van mijn smart zal ik de hemel niet najagen want die is in mij nergens anders zoek ik hem daarom loop ik hem nooit mis maar jou wel Het schilderij is een eigen…

moet ik nu vluchten op een duin in de schaduw van de maan in een boomkruin tussen de plooien van de wind of ik een schuilplaats vind ingetogen weggedoken achter wenkbrauwbogen in het glasvocht van je ogen de vogels moet ik het niet vragen ook zij ontvlogen moedeloos de hagen.…

ik zie soms vaag de hemel in een rode kleur in lichtroze weggedoken ben dan in staat de aarde te verlaten om met dat rood te praten er zijn geen woorden voor maar wel muziek en een meerstemmig koor ik kan het af en toe voorzichtig raken is dat het paradijs waar genen samensmelten of zet ik nu religies weer op stelten…

Winter in de stad alles koud, kil en nat verborgen in enge stegen weggedoken voor de regen zit, ligt, hangt bid, treurt en jankt een vervuild mens met slechts 1 wens: regen van de zomerzon…

Ze zit gemoedelijk Lachend en onberispelijk In haar zetel weggedoken Even boven haar bril kijkend. Een glimlach rond haar lippen Of is het een grijns De achtergrond is vergeeld Gekreukt, gescheurd Maar ze blijft daar hardnekkig zonder verpinken mij gadeslaan tot ik mijn rug naar haar toekeer…

Jouw woorden kaatsen als schuimkoppen met gebulder en kabaal woest tegen de stille vlakte van mijn weggedoken ziel. De haven verlies ik steeds meer uit zicht, stilaan kwijn ik naar de ondergang geef mij over, aan die woeste zee.…

Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt. Het vuur springt in mij op zoek naar brandstof voor het leven die het in woorden vinden zal.…

Op een weg tussen de weiden - geen mens te zien, alleen wat eenden slapend weggedoken in het gras, en de lichten van verspreide boerderijen wedijverend met de avondster - raakt vrede mijn ogen aan.…

de amandelen van amaretto di saronni nog steeds niet geknipt gegroet oh schone pauw wat nieuws uit asia pardon, ik heet kalkoen kom uit amerika leef weggedoken voor alle smeulwinden open in honing roken eerste tranenvlaag en stemmen worden vaag muzikaal geklaag riolering lek - het boerderijtje drijft weg op grijs water…

Ik ben het kwijt Kan het nergens vinden Ernst zal me verblinden Voor relativiteit Wanhoop heeft het bedolven Onder grote emotionele golven Weggedoken zit het achter verdriet Ook in getob vind ik het niet Overspoeld door dramatiek Houdt het zich schuil achter paniek Maar ik laat me niet verblinden Zal het verdomme weer terugvinden…

Ten slotte ben ik opgegeven, door de wind in slaap gefluisterd, weggedoken in de tijd - Sindsdien kijk ik omhoog door ijs en luister naar de eeuwigheid. ----------------------------------------------------- Uit: 'Alle Goeds', 2001.…

verdwaalde huizen met verloren zielen bezetten de straat om de hoek dat getto in deze stad raakt steeds meer in het ongerede de zwarte dood was nog mild die bracht het sterven deze vergetelheid is gruwelijker het duurt en duurt als zombies beroeren zij niet eens de lucht weggedoken paria’s ik woon in die stad jij ook, want ik weet je…

hij is er steeds bij kwijnend licht naast dichte schotten weggedoken stil met ingeslagen wapenfeiten in echo’s van verleden stemmen hij neuriet alle kogels weg bedaart de stormen in zijn kop met bijeengeraapt vertrouwen ‘je moet het zó zien’, zegt hij beklemt op zachte toon de wereld niemand draait er nog omheen zwijgt als tabak…

Verscholen, weet ik, weggedoken ligt in onszelf ons breekbaar hart Soms zo dichtbij en aan de oppervlakte maar immer van binnen, eenzaam hart In een omhelzing is de klop te horen het oor vlakbij, maar voelbaar ook de pijn Het geheim achter onze lieve woorden is de troost die ze moeten zijn, maar ook een weten en heel zeker dat de dood,…

ik prijs je niet als ik je vergelijk met lentebloemen kan koude ogen niet benoemen als je ontluikt in kleur ik heb je winter meegevoeld het ijs in je gedachten bevriezen moest jezelf om nog gezond te overnachten een korte dag was je houvast de lange nachten vol met spoken voor even ben je weggedoken omdat je alles hebt gehad toch…

In het donker weggedoken, -zwijgend als het graf-, wacht ik alleen op de dag. Dat ik weer leven mag, met om wie ik zoveel gaf. Een liefde onbesproken. Eigenlijk is dit gedicht, zo juist nog geschreven, niet wat ik had verwacht. Dus zing ik 'Vreemden in de nacht', van een legende .. al bij zijn leven.…

Wat een rijkdom, wat een zegen al die blije kinderogen die mij treffend zichtbaar mogen soms wat angstig weggedoken maar snel is het ijs gebroken om mij heen staan zij met velen een kleintje staat mijn baart te strelen en een ander kust mijn ring Het is een voorrecht sint te wezen net als voor mijn lieve pieten een bron van wederzijds genieten…

Weggedoken in muts en jas. Huiverend, ploeterend in weer en in wind. Zoekend naar warmte bij huis en bij haard. Toch was het eens anders, herinneringen blijven bewaard. Om sleetje te glijden een tocht op de schaats. Daarvoor is alleen in de winter plaats. Bij een ijskoude volle maan. Kan er heel vaak iets moois ontstaan.…

Maar het ijs tussen ons is nog niet helemaal gebroken, daarom lig ik hier alleen in mijn bed weggedoken. Luisterend naar de muziek die jij mij zo net hebt gestuurd, zo mag ik toch vanavond even bij je in de buurt. Ga nu slapen, denk al aan morgen, want dan zullen jouw woorden weer voor extra zon in mijn leven zorgen.…

Midden op de dag zag ik geen spoken ook in het nu ben ik niet weggedoken. In mijn eigen huis thuis zei ik toch echt dat ik Maagd was. Maagd ben. Thans in het dodenrijk na weggezonken te zijn in mijn slaap, gaap ik als lachende woonachtige tussen prachtige sterrebeelden bij het melkwegsteltsel.…

De vage grens is hier even breed als de tijd breekbare lijnen hullen zich in dekmantels uit zuivere nevels gevlochten de wind die naakt maakt slaapt achter weggedoken dijken het gewas wacht met wuiven totdat de vroege voorbijganger sporen trekt door de ontzegelde dageraad de stilte smoort elk gegeven commando gericht op weg naar deze…

de uren zijn feest weggedoken in de anonimiteit vierde hij bevrijdingsdagen geen verantwoording en vragen als hij weer opdook met hoe het was of elders is geweest hij wist zich jager op groot wild in donkere wouden van herinnering selecteerde prooi op mooi kende het uitdagend bewegen de vragende blikken het schikken en ontsnappen…

vandaag ontbrak de warmte die altijd verbinding bracht in optrekkende kou was blauw het licht dat alles overheersend was kilheid spiegelde nog net geen vorst op zwaar beslagen ramen muts en das ontnamen mensen wat toch zo herkenbaar was rode wangen en een fris gezicht dat guurte kent uit noordooster tegenwind diep weggedoken…

toen donker passeerde pas later toen het vaker gebeurde begonnen blad en tak een subtropische vorm te krijgen in vergelijken in de kledinglijn ging lang en donker overheersen het vrolijke verloor zijn lente in eenvormigheid vrouwen sjokten hun gelijk multiculturelen waren in alleen het nederlands werd nauwelijks gesproken zat weggedoken…

brede lijven bergen de kleren op, weg ermee wordt wat de natuur bracht teruggebracht tot de essentie zonder schaamte, sans gène zelfs de oma's laten die laatste voor wat het is iets ongemakkelijks op de houten banken bij het vale licht van een weggedoken peertje wordt gezeten en gezwegen maar vooral geluisterd naar het hooglied van het…

ging door nu is er geen spoor ook niet op Google Maps van Torum te vinden Emden legde over het slib een basaltblokkendam waardoor de Eems minder uitwaaierde meer in haar stroombedding kwam die slibplaat de Geise wind waait, meeuwen krijsen daaronder broedt Torum op zijn verleden de muntmeester, goudsmeden er werd rechtgesproken Torum weggedoken…

Met haar rechterarm ondersteunt zij haar hoofd, waarmee ze is weggedoken in een pittige roman en haar linkerborst is het natuurlijke middelpunt, zonder dat er iets van seksualiteit aan kleeft, haar ronde vormen liggen loom mooi te zijn.…

Opgespoord, losgerukt, zinloos weggedoken. Ze zullen komen, uit alle hoeken en uit alle gaten, zich werpend op hun prooi. Vernederd, monddood, geketend in een kooi, van God en iedereen verlaten. Dan volgt de slag waarmee hoofd en romp worden gescheiden. De kop rolt nog wat, de ziel reeds dit bestaan verlaten. .............…

Ik wil wel van deze wereld zijn, maar niet in het openbaar verscholen in schaduw, weggedoken tussen de jurken in mijn kast. Ik betast alle stoffen en probeer te raden welke mij het mooiste staat. Niet vandaag dan morgen.…