Alle inzendingen over wellen

wachtend op de trein die mijn vriend weg zal brengen wellen tranen op.…

als tranen wellen en blijven steken is al wat ik bieden kan een druppel ogentroost…

gestaag golfde energie middelpuntvliedend uit jouw bron het vibrerend rood raakte alles als het licht van de ondergaande zon er waren geen obstakels in de vloed van kracht die jij ons bracht warmte kende eindelijk universele verbondenheid het alleen staan was uit een gepasseerd station omdat reizen sindsdien met de rode welle…

Zonder je te kennen masseer ik je nek, je schouders, leg ik mijn wang tegen de jouwe Gevoelens van tederheid wellen in me op En ik zeg, ik heb je lief…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

O mijn schat mijn kind laat ze wellen laat ze voluit gaan lucht je hart ga mij vertellen waarom je zo bent aangedaan daarna gaan we ze uitzwaaien laten we ze toch verwaaien en droog jij je ogen in die zachte warme alles wegwuivende wind…

Tranen wellen op ik ben bezeten ik ben haar bezit ze duwt me onder mijn bebloede handen zonder waarschuwing: golven, haar golven overspoelen mij Golven eenzaamheid branding: ik herken het ruisen van een warme melodie…

voor 't vegetarisch feestmaal liet ik een etmaal lang kikkererwten weken en pruimedanten wellen maar na het koken bleken pruimedanten die kikkererwten vergezellen niet te pruimen zinloos geweld…

Gezelle, Gezelle, ik zeg dank u welle: voor uw rijm van gewas volop roem. Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

en nog is er vertrouwen woorden van spijt wellen naar boven..... en nog is er hoop…

aan het einde van de verlaten weg even stilstaan in onbeweeglijke gedachten tranen wellen op uit de bodem van een huilende ziel gebroken in het kleine zo groots zit de diepste kwetsbaarheid evenals de kracht…

(You know, - Well you know you had it comin' to you, Now there's not a lot I can do) Rond is de tijd, die weer rolt waar we waren. (You know, - Well you know you had it comin' to you,) Zoals de tango verdergaat na een ademloos moment.…

Tranen wellen op, maar blijven zitten. Een vriend, een knuffel, een huilbui.…

Hoe maak je van een nietsnut toch A well respected man? Zolang hij als een dandy maar dat ene jasje draagt Z'n opgeschoren haar om trendy tatoeages vraagt En armen benen en gezicht één kleureninktgedicht...…

Ik moet de blanke gaten in mijn hoofd slaan die het weten wissen, de kalmte brengen rond het wellen van mijn zijn, de sombere som ontcijferen. Woorden wil ik, rechte woorden als handlangers, als messen in vlees. Pas dan kan ik ophelderen, mij opheffen en neerleggen.…

vandaag bestormt ze de hemel vragend smekend is haar fluister “leid de hand van de chirurg” ik heb beiden zo graag haar handen gevouwen haar ogen zoeken tranen wellen op met heel haar wezen bidt ze op eigen wijze behoed ze ik kan ze niet missen…

rode ogen verkleinen in het donker zij sterven in de nacht genadevolle tellen worden door eeuwigheid verpacht harteloos verlaat uit mij een vloed van schuimend wellen wat heb ik vaak de getijden veracht als de kleuren van jouw stem weer mijn verwachting kwellen…

Gedachten en daden Die in mijn ziel Met gevoel zich mengen Tot hem, de mens Die ik ben hier en nu, Woorden die wellen Tot regels die mijzelf Verbeelden in taal Die laag voor laag De diepte in gaat, Net zo lang tot ik hem Die ik genoemd wordt Gevonden heb, terugveroverd Op de geschiedenis die er Met mijzelf was vandoorgegaan…

De tranen die Ik in dit leven Op voelde wellen Zijn nooit aan De oppervlakte gekomen, Ze liggen ergens onder In deze diep donkere Duiker opgeslagen - Nu ik ouder ben Probeer ik ze aan te boren Maar ze liggen te diep, Het lukt me niet Om er bij te komen, Ze liggen bevroren In stil verdriet…

Het zaad voor mijn zomerbloemen liet ik wellen in mijn tranen ik zaaide het daarna op de heuvel waar mijn verloren lief nog steeds met vlinders stoeit de wind waait er mijn adem stil in liefdevolle fluisters de gezaaide zomerbloemen hebben uitbundig gebloeid…

ik voel het idee opborrelen de woorden wellen op ach ja, straks ik schrijf ze straks wel op maar straks is weg voor de zoveelste keer ik kan mezelf wel voor de kop slaan maar dat helpt de woorden niet terug straks misschien komen ze straks terug…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

de cadans van het verhaal sleept me mee door het ritme vragen wellen in me op als borrelend bronwater uitspraken van Pascal Mercier denderen door mijn hoofd zijn taal dreunt oorverdovend door in mijn bewustzijn ondanks alle spoorboekjes blijft de mens ontoereikend n.a.v; Nachttrein naar Lissabon…

beroer ik jou net zoals jij mij met pennenstreken van zover woorden komen binnen echt binnen tranen wellen op een glimlach ontvouwt blijkbaar mengen we identieke kleuren en schilderen we dezelfde taal het raakt me dichter…

dichters componeren woorden tot stille stemmen, die deuren openen in menig hart zij raken met hun composities de pijn, die, gedragen in stilte, het leven soms verstart tranen wellen, ogen drijven in die zwijgzaam leest, die de stille stem, nu bevrijdend, eerst zo had gevreesd…

ongelofelijk miskend opspelend sentiment schiet naar de keel men wordt confidentieel met grote brokken die onverstouwd in-en-in vertrouwd zijn blijven stokken blijf bij de les in dit proces ook al wellen krokodillentranen komen maagsappen als zure borrels op geef geen kik je blijft meetellen na je laatste snik…

We play them well sook That’s different cook So later we hold up the scale…

De pet op, schuin schaduwgrote schoenen het kind lacht publiek dat kijkt Achter de ogen wellen steeds opnieuw tranen op In het wit, met neus rood lacht hij zijn verdriet, met veel ande- ren zeer graag gedeeld treurnis te snijden zichtbaar de lach onder door hem verhulde traan…

duizend stukjes voor altijd weggewaaid door de wind een kristallen vaas voor eeuwig versplinterd en net zolang duurt het voor zij ze allemaal terug vindt misschien heb ik geluk om me het als man nooit tot in de aller diepste diepten te kunnen voorstellen een moederhart bijna bodemloos voor mij echt veel te diep toch voel ik tranen wellen…

Tranen, die wellen, want afscheid doet zeer. Maar waarom dat kwellen: ik wil toch steeds meer? De rust is vervlogen, de onrust zet in. Is dit overwogen? Is dit het begin? Ik zweef boven het afscheid, mijn lief in mijn hart. Ik ruik de dood komen: hij komt zonder smart.…