Alle inzendingen over wieg

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

laat me je omarmen omarmen met al ik ben en je wiegen heel lang wiegen tot 't kind ( in jou ) zich weer veilig waant geborgen weet tranen worden gekust droge wangen verlichten jouw hart tot aan de volgende regenbui…

Seringentrossen wiegen statig heen en weer door vogelruzie.…

De twijgen wiegen rozen in de avondwind een mus daartussen…

Ik sliep als een boon in de dop van mijn auto -- in mijn wieg, mijn ei.…

Ik laat mij nog even wiegend wiegen om dan met zachte dwang samen met de dag te ontwaken.…

Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk Wil die ontdoen van alle slik en slijk Dat is van ieder hier de grootste wens Draag hem terwijl hij slaapt voorbij de grens Geef daarmee van uw Licht en Liefde blijk Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk De hunker is onhoudbaar en…

De takken wiegen in een ritme van de wind zachtjes heen en weer.…

Mijn hart is een wieg waar duizend dromen slapen. Allemaal van mij.…

Over de bosbeek ligt een boom: klimopslingers wiegen in 't water.…

vond je in het zachte wiegen samen op de wind boog naar jou maar jij ontsnapte gauw in goeder trouw in onderhuidse stromen kwamen kleuren overeen zonder keuze ben jij nummer één ik wieg en heb je lief laat wind ons samen deinen in jouw geur wil ik verdwijnen…

met hun stelen mee wiegen zongele hoofdjes volgzaam heen en weer…

Paars en groen wiegen zacht, in verschillende maat: dennen op de hei.…

de dagen schuifelden voorbij zonder jou en zonder mij- ik was mezelf niet en zocht naar kalmerende woorden voor het kindje in de wieg. ik kon haar niet troosten hoe zou ik dat moeten doen? ik had geen middelen om te wiegen- ik had alleen mijn armen die ik als een mandje vouwde.…

(Senryu) Een vogel op een tak klemt zich vast en wiegt in de wind....…

ik kan het geluk toch niet schaken als het sterven me niet past, het frivole van een vlinder me niet meer raakt de dood draagt witte schoenen in een vluchtig gebaar, het kijkt niet terug maar leidt me langs het leven en verdicht mijn ziel met roze wijsheden rijp zijn tussen woorden die raken…

je schemerde verdriet een smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost je pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven hij overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze hij gebiedt…

je schemerde verdriet je smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze want hij gebiedt…

je daagt me uit in kleurengeurend wiegen wacht in zachte zomerwind tot ik je streel en speel met jou mijn voorjaarskind ze stonden weer apart je bloemen bloeiden in ontluiken de knoppen groen gevat zij openen in zijdezacht hun rode hart naar buiten nog lentefluitend vliegen vogels in het blauw de kou is uit hun vlucht en…

ik zocht je in het bloemenveld je blauwde tussen groen zo teer mijn kleine held je zag de anderen zich wiegen in de wind hun kleur en harten vol met voorjaarsgeur je bloeide op een koude plek de hemel bleek een grauwe vlek toen jij ontplooide maar zon ontdooide wat bevroren was gaf jouw bloem het blauw dat ik altijd in de verte…

De eerste keer verliefd Het gebroken hart Rijden zonder zijwieltjes De zilte kus Het uitzicht vanaf de Gellért-hegy Jouw hand in mijn haar Het beste bier met de liefste vrienden Je zwaarste tranen Het vuurtorenlicht van Texel De laatste treinreis De koudste koffie De pen die het papier verslaat Het boek dat sluit Het waaien…

ik zag op het wiegen van de wind de gele schicht van een verre bloem zo op de grens van horizon en opgeschoten weidegroen zij markeerde in haar ludieke intrige het einde van de nog zichtbare wereld haar grootsheid dwong mij in gepaste eerbied dichterbij te komen haar droomgrens te raken om van van wind en wiegen met zonnebloem…

op handen draag ik je wieg je zo in slaap fluister over schaapjes en tel ze één voor één…

Kindje wil lopen Kindje is moe Wagen wieg mij weer terug naar een zomer in Laren vlieg vlieg vlug weg door bladeren…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…

de wind ziet ze vliegen de vogels die deinen en wiegen op zijn snaren in de lucht tevreden in vogelvlucht…

zichtbaar wiegen op een zucht van wolkenwitte bloesems zacht en zachter een nieuwe dag ontvouwt zich vol kleine tederheden het raakt me diep die passeert meer van nabij van groei naar bloei door de taal die ik bemin o, dacht ik is louter vreugde die heeft herkend door de stilte heen wieg je zachtjes heen en weer onder het hemelsblauw…

Zijn liefde is groot; 'k Heb speelgoed, kleedren, melk en brood, Een wieg om in te slapen! Ik leef gerust; Ik leer met lust; Ik weet nog van geen zorgen. Van 't spelen moe, Sluit ik mijn oogjens 's avonds toe, En slaap tot in de morgen. Geloofd zij God Voor 't ruim genot Van zo veel gunstbewijzen!…

Slaap maar mijn zusje je bent immers moe Sluit gauw je heldere kijkertjes toe Rondom je wiegje zwijgt alles nu stil Niemand van ons die je slaap storen wil Wij hebben heerlijk tesamen gespeeld Het had ons zeker nog lang niet verveeld Had zusjes Moe niet gezegd:"Nu is 't tijd" En 't lieve schatje in 't wiegje geleid Slaap nu mijn kindje…