Alle inzendingen over winterse

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

wind huilt als de boom aan weerszij wuift en aanhang lang is uitgezwaaid…

De rimpeling van het water is verijsd in een meewarige statische gebeurtenis gebleven glanzend gevuld met luchtbellen worden donkere diepten aan het oog onttrokken een achtergebleven zwaan heeft imitatiedrang met vallen en opstaan bewijst hij dat de natuur verliest zijn waardigheid bomen zijn geen bomen meer gras is verstopt onder een laag…

het gras rijmt wit in zacht oranje ochtendlicht ogen spiegelen winter…

Wat is een winter Als je weet dat sneeuw niet valt Maar de kou wel trekt…

moeizaam gaat de adem 's winters bomen staan te bladerloos alles slaapt een heel klein beetje zuigt wat lucht nog door zijn tanden met een fluitgeluidje ijzel met een zinderig toontje regen me een sneeuwmond stilte. 't lijkt wel nachtelijk slapen of de diepslaap doodzijn. is de egel in de takkenbos gekropen?…

witte sterren uit de lucht een klein gebaar, een diepe zucht witte sterren vallen zacht er is er een die naar me lacht een hand, een lach, een koude ril en opeens is alles stil…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…

kou waar wintertrui en scheuren kraken en snert dampt tussen mij en jou laat mij het genoegen smaken hier met al die schaatsende meiden waar wintertrui en scheuren kraken en snert naar binnen kan glijden en zij, zij liet mij het genoegen smaken met een pirouette duizend maal rond zij liet wintertrui en scheuren kraken mijn snertmeisje, winters…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

Winter zo wonderschoon en de sneeuw bedekt de omgeving met een deken van ongerepte schoonheid. Een wereld van verschil.…

IJsbloemen vertalen ons hijgen en warm raken van elkaar daarna ademstilte - en ook in ochtendwarmte parelt de bloem nog proef ik - opnieuw als verse sneeuw…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

Langzaam vormt zich een schilderij het landschap ontwikkelt zich tot paradijs. Ik ben jaloers, het is immers niet van mij al maak ik dat mezelf wel wijs. Een simpele boom neemt vormen aan ontpopt zich als een reus in het wit. Het wit doet duizelen, ik kan niet staan ik voel me nietig, zo als ik daar zit. Ik kijk naar een oneindig grauwe…

het land berust de winter riep de stilte tot getuige langs kale bomen tast ik de bermen af onkruid sluimert onaanaantastbaar als het is altijd hebben kraaien het recht op het laatste woord ik luister naar verdronken letters in de sloot…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

Winterheide bloeit het maakt de tuin wat stiller en warmer het oog…

zit je hier dan denk je aan die feestjes en aan die sneeuw die niet komen wil zit je hier dan denk je aan die cadeautjes en lekker eten zit je hier dan zit je goed !…

kou kust de bomen alvast voor het gewen aan sneeuw en wind verlangend naar de warmte zal de winter een deken leggen op koude verkleumde struikgewassen…

De warmte is verdwenen het zal nu wel winter zijn. Het rijp hangt aan de bomen het uitzicht is heel mooi. Zal de lente toch weer komen en me bevrijden uit de kooi? Het zijn lange dagen, al is het weinig licht. Het zijn lange nachten, al heb ik mijn ogen dicht. Het is heel gezellig, de feestdagen kloppen aan.…

fraai ijskristal bloeit op het gestolde water de winter regeert…

De Winter komt met wind en kou. Mijn rode beuk ziet woest. Ik weet wel wat me troosten zou, als iets mij troosten moest. Ik weet wel wat verheugen zal wen alles keert tot smart: der schone liedren peerlenval, klaar op mijn hart! ----------------------------------------- uit: Het boek der liefde (1921)…

De witte weg zucht venster een stil leven met de twee geraniën achter de ruit waar ook leggen tans mijn ogen op de bloemen die zij schiepen dauw…

Dit is de winter je kijkt er zo dwars doorheen klaar zijn de grachten er is geen brug die er aan zou denken te verzuchten…

Dagen lengen gevoelens verdwijnen samen met de vervagende zon Triestheid in de kaalheid van bomen vrolijkheid achtergebleven in het verleden terwijl het heden huilt Duisternis grijpt de macht de vijand is weer in aantocht het wordt weer winter…

zand wordt grauw Hoge golven nemen afscheid Van de ooit zo volle stranden Uitgeputte meeuwen vliegen hun laatste rondje Een vergankelijke drukte is niet meer Nooit was er een beter moment Om terug te gaan naar wat eens was Naar de vege gure wind Die ons ieder jaar opnieuw vindt Alles en iedereen terug in de tijd En dan is het zover: de winter…

Een roodborstje op zijn best een winters terrasje en sneeuwvlokjes doen de rest…

Wanneer ik de lente nog geringe keren heb mogen zien, doet het me pijn dat de winters steeds maar langer duren. Wanneer moeder zon dan ook dichtbij staat, stelt zij mij alsmaar teleur. Ze belooft menig man gouden bergen, en ik wacht hoopvol, om vervolgens elke avond gebroken in slaap te vallen.…

Och winter, barre winter, Wat zijt ge bitter koud! Ik wou, ik had een gulden, Dan kocht ik turf en hout. Een vuurtje zou ik bouwen Als onze plaat zo groot, En 'k vroeg mijn arme buurtjes Op koffie en op brood. Wat zouden ze dan smullen In 't hoekje van de haard!…

De koude ligt gestold in de dichtgevroren poel waarrond de kraaien samentroepen. De weide is een kader waaruit het paard en de koeien weggesneden zijn. Van achter het venster haal ik de dieren uit de stal vandaan en plaats ze in de vlakte waar ze nu te dromen staan en kou te lijden. Maar daar geef ik niet veel om als ikzelf het maar warmer…