Alle inzendingen over wit OR zwart

is wit Voor één keer Wil ik grijs denken Alleen voor jou Toen werd het zwart.…

wij zijn gevangen gevangen in ons eigen lichaam ons lichaam is gevangen op de aarde we zijn eindeloos gevangen we kijken door onze ogen en denken dat we de wereld in kleur zien maar we zien alleen maar zwart wit we zien alles zwart wit…

kom en volg me zeg niet dat je blijft waar ieder het hoofd afwendt van eigen onvruchtbaarheid het vals gefluister kruipt immers over barre grond om de zwakste wind te vertrappen beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden en alle manen verdwijnen rond het najaar kom en laat je ontroeren door het stilzwijgende of door witte…

de kudde graast gemoedelijkheid maar het zwarte schaap blaat onvoorspelbaar zijn het is geen discrimineren maar een simpel negeren dat het ook bestaat is het de dwarsligger aangedaan of heeft het zichzelf altijd zwart gemaakt wil melker 26/07/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ik zag helderheid uit kleur verdwijnen het voelde alsof zon niet meer uitbundig kon schijnen het vrolijke speelse flonkerde incidenteel grijs overheerste geheel ondanks de warmte werd het kouder en killer door donkerder licht in relaties domineerde niet samen maar alleen het almachtige ik nog opent wit maar zwart produceert…

hij wilde witte wilde schoonheid scheppen en graven in zijn zwartste dromen maar verder dan wat grijs gebazel vermocht hij niet te komen hendrik…

en wit getint.…

ik kijk naar de wereld ik zie zwart-wit kleuren zijn verdwenen het leven is eruit de mensen zijn zwart jij bent wit je valt niet op voor een ander hoe je het ook probeert je lijnen zet ik neer maar wat ik ook probeer je blijft een waas je ogen zijn gesloten dimensie loos levenloos maar toch vol diepgang zo zijn je ogen ik kijk…

in een vlucht witte vogels cirkelde zwart ze doken en bogen dezelfde sierlijke lijnen het enige dat hinderde het wit ontbrak maar in de lucht en op de grond staken ze af vervlogen in de tijd de vlucht was kleur en charme kwijt…

ode u aan de niet kleur als geen licht wordt teruggekaatst alleen de nacht welke zich bekleden laat zwart gedragen wordt geraadpleegd past in alle tijden veelzijdig zijn de blikken zie rondom verheugenis daarna de dood in rouw gekleed hoe trouw tooit het huwelijksfeest in onderscheid naast wit…

Jij in hemels wit, ik in het antraciet zwart rouwen we samen.…

Niets is zwart of wit zwart is zelfs geen kleur maar de afwezigheid van licht waarin niets wordt teruggekaatst maar opgenomen, en dat kijkt vrij donker, terwijl wit alles tegelijk is. Alles daartussen in is wat het leven kleurrijk maakt.…

je mocht me zien een scherp profiel wit uitgelicht in zwart zonder schaduw zachte naaktheid strelen donker vullen met jouw gloed ik kon jou velen waar anderen mij dichten zonder hart jij maakte mij weer lichaam gaf mijn vingers tast ik wil vandaag eens echt omarmen en niet alleen als gast…

Ik leid doorgaans een ongekleurd bestaan Ik laat mijn huid niet door de zon verbranden Ik mijd daarom de zon gekuste stranden Ik wil het liefste in de schaduw staan Zwart, blank of geel het maakt me niet veel uit Maar wit..help...geen pigment meer in mijn huid…

Door oude films van vroeger Bevangt mij steeds weer de gedachte Dat men vroeger zwart-wit dronk Zwart-wit zong en lachte Zwart-wit rende over zwart-wit gras Grijsjes vree en kuste Zwart-wit ploegde, zwart-wit zwoegde Dat men witjes rustte Dan wekt iets weer kleur tot leven Zoals een wilde hondenblaf dat kan Je gedachte lijkt opeens zo…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

vermeden to be or not to be, that is ...…

Dikke donkergrijze wolken omringen de ziel van mijn gedachten Mist vervaagt mijn zicht naar duidelijk aanwezig licht Zwarte dagen, witte nachten Glimlach kopje onder in een zee vol vragen Wind stil om te laten wat het is om niet te weten wat ik mis Witte nachten, zwarte dagen In mijn hoofd voel ik de vragen rennen grijze vegen wissen…

mag ik u mijn inkt aansmeren hele luxe bovendien het gaat gelukkig nooit uit de kleren en je kunt er de mooiste patronen in zien het spettert, vlekt en druipt waar ze je maar raken kan met als bonus: je verzuipt! ’t vreet papier en kraakt de hersenpan ik gebruik het zelf al jaren mijn verslaving is niet meer te stoppen smeer het dagelijks…

De wereld lijkt wel zwart wit Bestolen van al zijn mooie kleuren Zelfs de prachtigste melodieën Weten mij niet op te fleuren Het drijfzand trekt me dieper Zonlicht is plots verdwenen De duisternis treedt langzaam in En ik…..ik kan alleen nog wenen Ogen zo groen helder van kleur Kijken zo vaak in het verleden Denkend aan jou mijn allerliefste…

Hoe helder, zwart op wit, die koe gemazeld is, en weet ik hoe te malen noch te melden: ik zie ze, varings heengevoerd, en ‘t groene veld voorbijgesnoerd, te schielijk en te zelden.…

Een nieuwsbericht, een kopje Drukinkt op een vel papier En het is nauwelijks opgevallen Tussen alle ellende daar en hier Tussen oorlogen en rampen Ligt stil het slachtoffer van verkeer Een tractor en een motor En iemand ziet zijn zoon nooit meer En iemand mist zijn vader En iemand mist zijn broer Geen plannen meer voor later Zwarte letters…

als zwarte stippen op witte landerijen verzwijgen kraaien een zomers verlangen nog een poosje gevangen in een winters vergezicht…

In zijn witte kamer zit hij zwart te wezen geest op slot gordijnen dicht Zonnebril spiegelend in eenzame kaarsvlam de sleutel is zoek zoek het slot of vind het einde…

die zwart/wit foto die voor mij opeens een kleurenfoto was.…

Ik zwoer maar bij zwart want wat wist ik over wit? Een ekster veracht.…

haar smalle rug doorstak en een neger uit wraak zijn leven brak beiden hadden na de zonde spijt ze waren twee geliefde mensen kwijt zwijgzaam legden zwart en wit de lijken bijeen stil de vraag biddend: komen wij eens tot vree?…

Een ekster huppelde in het gras alsof voor hem zwart wit niet enkel outfit maar ook glamour was…

had ik maar één taal op sporen dat wasemt over de zilveren zee die geen vragen stelt in vergaarde schemer op tranen van lang gelee dat ik jou kan ademen met het vinden van waarheid om de dingen zwart op wit te hebben wat troost schenkt bij "het oor van mijn hart" zo diep, kalm en helder zicht en ik zacht wordt gewiegd op eindeloze golven…

bolgeblazen wangen vreten zich door ’t opgehoopte sneeuw, geen dwang of snelle gang maar slechts een trage tred die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan -het zwart van de aarde met hier en daar een grijze pluim, al wat rest is nog wat as - de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi…