Alle inzendingen over wit en rood

Witte - of rode wijn? Het is mij om het even, ben toch kleurenblind!…

Vlag in drie Kleuren Blauw, wit en rood Adel, kerk en volk.…

Mijn hart huilt tranen Van kleuren blauw, wit en rood Grenzen vervagen…

Veelkleurig de tuin of is het eerder kakelbont blauw geel wit en rood oranje voert het woord…

Wanneer zal op mijn morgensprei het bloeien wit en rood, en schud ik, springende in de rei, De rozen uit mijn schoot?…

Wanneer zal op mijn morgensprei het bloeien wit en rood, en schud ik, springende in de rei, De rozen uit mijn schoot?…

Niet in Europa, maar overzee klutst men wit en rood tot een rosé. Dus zegt de EU : 't is wel geen grand-crû maar we vangen er veel Chinezen mee.…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

Het zwerk wordt wit en rood, het landschap groen en geel, Onder een wolk aarzelt de morgenster, Achter een raam waakt de ster van mijn nacht. Over de stroom, die mijn boot voorbijsleurt, Begroeten elkaar de beide sterren, Over mij heen ziend.…

zon kleurt wit tot rood voeten lopen kijkend bloot branding spoelt schelpenstrand tongen spreken zout en zand wolken waaien meeuwen mee windstil thuis ruist hoofd nog zee…

Rozijnen, kwark, een rode paprika, Geraspte kaas, sjalotjes, hazelnoten, Crème fraîche, siroop, bouillon, garnalen (grote!), Drie grapefruits, slagroom en twee ijsbergsla. De wijn: twee wit, twee rood en één rosé, En doe nog maar een flesje Grand Marnier.…

wat is nu de betekenis van deze kleuren, zou wit de maagdelijkheid zijn waarachter dit preutse land zich schuilt, en blauw een zee van leugens die geen weerstand aanvaart, en rood, rood de kleur van liefde, maar zeker ook rood van het hellevuur waar wij ons Nederlanders in begeven waarom een volgorde die ordentelijk en zwierig je gedachten…

niemand de kersen ving bloesemde vandaag rood-wit en ik was bij je in herinnering…

jij marmert nog een beeld in wit met rood dooraderd sokkelt op te hoge voet daardoor steeds te traag benaderd zag de kern wist in zacht polijsten zonder stof je hart weer te bereiken bloed maar liefde in je witte marmer ga leven zonder beeld een verleden armer…

de vrouwen zijn ontzet zij zien de lege plek waar hij in linnen heeft gelegen nog draagt het wit in rood de schaduwen van marteling en dood zij keren in gebed herinneren de woorden die hij over zijn opstanding heeft gezegd gesterkt met nieuwe kracht verkondigen zij de boodschap die er is in het feest van zijn verrijzenis…

jij, een meisje nog wist het weten van dat wat naar het koude wees zeker niet de ruwe hand glad gestreken zijde, meestal wit vlocht rode linten in jouw huid meisje, hoe licht valt jouw stem in het water versteent zij gestaald in diepe vrees…

in jouw witte en rode rozen heb ik mij tevreden neer gevleid met een verlichtende zucht doorkruisten onze paden in avond fluisteringen uit de stilte die schoonheid deed ontluiken door zovele geborgen uren blijf jij aan mijn zijde jij bent mijn licht in het donker bij het aanbreken van de dag……

Gehuld in mijn scharlakenrood, kom ik bij zilver en bij linnen uw liefde tegen in mijn nood, ik eet en drink bij wit en rood, in U mijn Heer, mijn zonden dood, genade licht uit wijn en brood. Gehuld in mijn scharlakenrood, weet ik bij zilver en bij linnen; een zondaar mag opnieuw beginnen.…

je bloeit in varens vrucht al in olijven ik was cipressenstress ontvlucht wilde jou in paradijzen je bougainvillet in paars bij eerst ontmoeten oléanders in de wilde tuin komen ons in wit en rood begroeten je strakt in kale rots maar onweerstaanbaar is de Spaanse trots tot overleven, onze cactus heeft haar eerste bloem gegeven…

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vastgeroest elke ratio met duisternis omzoomt met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers door inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent ze kleur…

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vrijwillig elke ratio al duisterend in de kiem smoort met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers met inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent…

waar lans en speer zich kruisten in religieuze sfeer het wit en rood de ongelovigen bevochten op hun tochten staan nu de heiligen in kerken naast moskee torens in de minarettenzee enclaves uit de oude tijd begrensd door ongebreideldheid van actief overheersen oude wortels komen bloot in pijn van lang geleden sterven wij de tolerantiedood…

kamer dwaalde in voorjaar en najaar haar dienaar hij verhaalde van zomer en van zon zij hoorde hem roepen en zij spon aan haar spinnewiel witte nevel aan haar spinnewiel witte wol hij riep haar koosnaam die hij alleen kende zij zat aan haar spinnewiel en zij spon rood viel een druppel op witte nevel rood viel een druppel…

je had de bloesem hoger ingeschat bij het loslaten van jouw jongste tak haar veerkracht groot met volle kleur van wit naar rood tussen het prille groen zij wiegde op warme lentewind keerde naar licht en mooie ogen gaf gevoeligheid aan woorden die haar vrouw-zijn zomers wogen dit onbezonnen zaad gaat geen vruchten geven realiteit…

heb kerst gebraden de ogen waren groot borden zwaar beladen met hertenbraad en dampende rollade spoon amuses en talloze gangen gedoopt in wit en rode wijn met toch nog een rosé verlangen we kaasden en likeurden de kinderen hun ijs in sprankelende kleurtjes wij koffieden senseogeurtjes het bezoek is opgestapt na culinair gebeuren…

waarom kies ik koelte als de zon brandt op mijn huid ik wil het bruine beest dat eerst in wit weer rood wordt als mijn thuis maar feller ploert de koperen dood, nog even en mijn cellen hebben het begeven daarom verdwijn ik af en toe ben haar hitte zat en moe duik de koele schaduw in die zalig meekomt als jij schijnt…

Dat kouwe vlees van een ander tegen m'n droge handen en mijn ogen onzichtbaar in de nacht - dat koele sappige vlees - en al de kracht van me de nacht in - 't is als dood, alles zwart, geen wit, geen rood - mijn hele hoofd lijkt wel koel, er is nergens een doel - zo lekker zwart is de nacht, zonder ogen, zonder gedacht, dat natte…

en rood onze stemmen zijn welluidend als we dichten, over dood…

en gedachten ruisen in regelmaat, voeten luisteren nog hernemen hun zwalpende vaart, gesteund door een wit met rode wandelstok Achter de bloeiende kastanjeboom wacht jij met ogen op de deur gericht…