Alle inzendingen over witte wolken

ik heb de zomer getekend diepblauw de lucht boven groen van de bomen wat witte wolken in oplossende vlucht zon zee en strand spelender hand maar ben het intense genieten vergeten gehurkt in het zand tong uit het bekkie speelt hij met de wereld op zijn eigen stekkie water en schelpen in een stralende zon wind door de krullen hij maalt er niet…

ruisend kletterend kleurt vallend water mijn bomen kale takken naar omhoog nauw zichtbaar hun knoppen niet te geloven eens zullen ze als groene kronen naar een blauwe lucht met daarin zeilende witte wolken reiken een feest in het verschiet het maakt me nu al blij…

nee, hij heeft geen berusting terneergeslagen buigt hij neer naar dieptes, waar de grond zijn enige bestaansrecht stut blauwe windels rond een witte wolk een draaikolk van verwarring op de snelweg van verweer elke keer het dode oog in elk gevoerd betoog dat wil niet meer…

Een hemelsblauwe lucht hing boven het strand, met kleine witte wolken. Een prachtig geheel met een lichtelijk roze kleur aan de horizon. De waarde voor de natuur is en blijft belangrijk. Het blauw was overtuigend aanwezig, bijzonder mooi om er getuige van te zijn. Foto Dick Voogd…

Even was er een witte wolk omkranst met zonnestralen die zweefde in het stille blauw over het heldere water velden met zonnebloemen waar jij altijd zo van hield. Daarin voelde ik jouw liefde, met de wind stuurde je me kracht die ik soms zo hard nodig had Moeder je bent me nog zo nabij.…

Zo mooi als de witte wolken hoog in de hemel zijn wij nu, vandaag Met de gouden vlechten aan elkaar verbonden Vliegen wij samen in een geurend veld vol met duizendschoon Ik kijk diep in je blauwe parels en we beloven elkaar eeuwige en onvoorwaardelijke liefde…

Peinzend over de donkere kant van de maan zag ik vrij plots het mogelijke alternatief pakte verf en kwast en een hoge ladder en begon mijn eigen hemel te scheppen witte wolken naast diepblauw de duistere kant bleek slechts een schaduw van mezelf…

hoog in de lucht gaan staart en vleugels als in vogelvlucht in blauw en grijs tussen witte wolken naar een paradijs jouw voetafdruk op een eiland van warm geluk -- och kon ik even steels daar zijn die pracht meebeleven -- zonlicht op je ogen aarde in zicht tijd voorbijgevlogen…

laten we eens stijgen in hemelse klanken met geloken ogen zalig zwevend vrij door witte wolken naar ’t hemels blauw zich in ons verliezend in kleurig sterrenvuurwerk lichtjaren verderop en verder tot de uiterste grenzen en dan veilig weer aarden ’t liefst in ons waterbed…

Op de kale takken bloeien kwistig de magnolia's als romig witte wolken ook de prunussen staan volop in bloei 's winters bescheiden nu een explosie van roze bloemen mijn eigen paradijs mijn stek onder de linden kom dan vieren wij het voorjaar en vellen de appelboom…

tegenwoorden klinken met witte wolken die zwart lijken in hun eigen schaduw het vertrek dat stilstand opheft, de opluistering alom misschien komt het doordat binnenlaten iets prijsgeeft doordat buitensluiten de adem beneemt bloed geen kleur is met de zon in de rug zo schijnt het zolang het dag is…

Het werd naar de hemel gedreven op een witte wolk, zo donzig en zacht zijn zieltje was maar even op aarde gebleven al had het zijn moeke, maanden blijde verwacht. Zijn wiegje zal lang in het huis nog gedijen zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan.…

n blauwe lucht waarin ‘n berglandschap van lobbig geklopte room aan de horizon een eiland van grijs zand voor het eiland helderblauw water en daarin een stoel een stoel in het water niets meer niets minder en toch is de stoel zoals hij daar in het water onder de blauwe lucht met wollig witte wolken meer dan een stoel veel meer…

verschrikt door ‘t geblaf van honden zag ik ze vechten om een bot met weinig vlees erop ik vluchtte met mijn handen tegen mijn oren tot aan de rivier het glinsterend water de wonderschone bloemen ‘t zachte gras de blauwe hemel met de witte wolk daar kwam ik weer tot mijzelf de wereld voorbij…

Het werd naar de hemel gedreven op een witte wolk, die donzig en zacht zijn zieltje was maar even op aarde gebleven al had het zijn moeke, maanden blijde verwacht. Zijn wiegje zal lang in huis nog gedijen en zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan.…

Een hart van brandende kaarsen Een hart van witte wolken Een witte roos Een ondergaande zon een goude glans Rode tranen Een rode roos Warmte Een sterren hemel Een hart van liefde uit zee zoute tranen Handen samen Warm zand De zee zingt Ogen spreken Een weerspiegeling Een weerkaatsing Een evenwicht…

het waren witte wolken die jij het goud aan de randen schuurde in jouw poging lente vroegtijdig te laten beginnen eenvoud was het mozaïek waarmee de plantsoenen werden opgesierd en dan nog in een veelvoud van herhaling in kleurpaletten bleef ook variatie het ondergeschoven kind in blauw groen en geel in hun strijd wie er…

straks sjouw ik met mijn koffer achter mij valt kras de deur in 't slot klokvast vlieg ik op witte wolken naar het zuiden de aarde begroet mij rood wil mij op zijn minst verleiden om te blijven in de netten onder de bomen groen en zwart smakken al olijven maar vooral de oogst van zoete druiven zal beklijven.…

Geniet van de stilte en van kleine dingen die je tot nadenken dwingen kijk naar de blauwe lucht waarin witte wolken zweven en naar de vogels in hun vlucht zie de schoonheid van alles om je heen al ben je alleen en heb je verdriet rijs als een feniks want een ander doet het niet ga mee met de stroom van het leven zie het bijzondere in het…

zoals ik als kind ooit ruggelings in het prikkelende gras 'n jonge lente welkom floot gelijk een vogel zwierend langs witte wolken en stralende zon door het hemelruim vloog zo fluit ik steeds weer vol verlangen bij het prille geel en groen het tere voorjaar tegemoet .…

het water dat uit de fonteinen gutst snatert welgemutst gulpt als zilver in het blauw gerimpel er stoeien aan de hemel witte wolken de wind huivert voorbij palmen wuiven sinds vanmorgen dadelloos in alle weligheid boven mij weet je nog wat ik je gisteren zei er hangt iets vrouwelijks in de lucht net als jij.…

lieve schat van een hond te water gelaten met vastgebonden voorbenen waanzin ten top terstond roep ik alle dichters Nederland over de grens dit machteloze dier dierbaar te gedenken wat is dit voor een horror mens is er werkelijk een hondenparadijs kijk naar de witte wolken wens deze engelhond een pijnloze prachtige…

De hemelse engelen zijn de witte wolken moe willen graag naar het groene landschap toe maar de blauwe lucht laat hen niet los laat staan vallen op het groene grasse mos wel laat de lucht het landschap weerkaatsen de engelen behoeven zich amper te verplaatsen volle tevredenheid kenmerkt de groene wolk met het hoge bezoek van het engelenvolk…

ik speelde met vlaagjes wind zand en wat water wist de zon in het blauw met zacht witte wolken ik kende haar hand die ik af en toe zag lange vingers gevuld met snoep of een glas hoorde haar lach boven het geruis van de golven uit keek om me heen alles vloeide ineen zuchtte zachtjes geluk…

die altijd warme zomer, zo licht en zo groot, kinderen die vrolijk spelen, in het warme avondrood die altijd warme zomer, vol bloemen en vol leven, en een paar witte wolken, die een klein beetje schaduw geven die altijd warme zomer, vol zand en vol strand, zoveel verliefde stelletjes, altijd hand in hand...…

Ik word opgeslokt door de massa Zoals een grasspriet in een wei of een druppel in een rivier Zelfs je verbergen even achter een witte wolk kruipen zoals de zon is een hele klus Maar wat ik wil is even alleen zijn Heel even alles mooi ordenen Helaas, de massa achtervolgt me zoals mijn schaduw en kleeft aan me net als de wind aan…

Even voelt het leven mooi De warme zonnestralen over het verlichte land De groene bruine bomen in het bemoste bos De vrije vogels vliegend in de vredige lucht De zwierige zwanen zwemmend op het schitterende water De wollige witte wolken in de hemelsblauwe hemel De bloeiende bonte bloemen in de wonderschone wereld…

zacht speelde lucht met de laatste vlucht witte wolken raasde schaduw in contrast met grote snelheid langs de aarde zonder te vertragen alleen door donker te dragen mensen waren niet bang hadden door fatalisme al een hang naar destructie er was al teveel gebeurd dat onverklaarbaar was gebleken nog nooit hadden zij…

onverwacht in mij vond ik jou en luchten vol licht ik wil de dag achterna dichtbij de kust zomaar wat dromen over geluk het wordt later ver van de stad en op het strand vegen witte wolken de stilte bij elkaar golven groeten ook een kind met een zoen in haar wijde haar net op dat moment verdwijnt het zicht en ik besef dat…

In oogverblindend witte wolken De zielen van vermeende doden Zij observeren onze noden Maar ook de vreugde van bevolken Zij zien strogele stoppelvelden Hollandse herfst die speels de bomen Licht aantikt, aangeeft wat gaat komen Het bladgroen moet het gaan ontgelden Onthechten, dorren en verkleuren Aanvaarden dat het moet gaat sterven…