Alle inzendingen over woestijn in karavaan

vandaag in sneltreinvaart de tour voorbij zien komen we stonden langs de weg bij Darney in de Vogezen en ja hoor na het passeren van de reclame karavaan waarbij onze vangkunst nog op de proef werd gesteld kwam eindelijk het langgerekte peloton voorbij suizen c'est tout zeiden de mensen aan de schaduwzijde van de weg…

woestijn een man een jonk in die woestijn een vrouw een meissie het jonk het meissie de man de vrouw die beiden oud de rimpels hoog op een balkon ze hebben iets het jonk het meissie het meissie met het jonk…

De Haagse karavaan trekt met veel tamtam al dagen door het land met rode rozen groene folders blijven bij mensen staan verkondigen hun plannen schudden hier en daar 'n hand om stemmen te winnen halen ze alles uit de kast als ze zijn gekozen de verkiezingsstrijd voorbij gaan ze in 't pluche verloren en zullen wij van de mooie woorden…

Onder het gewicht van Abrahams zonen bezwijkt de karavaan onder zijn lot. Elkeen vraagt zijn herder hem te belonen en schiet de anderen daarvoor kapot. Waarom proberen we het deze keer niet eens te stellen zonder Lieve Heer.…

Met je ritmestok raak je mijn gevoeligheid als in de woestijn…

‘Zal de woestijn bloeien als een roos?’…

De pannenkoeken Droog als een helse woestijn Stroop mijn oase…

hoezo verdwalen lachten de Bosjesmannen wind vogels dieren bomen en sterren ze kennen ons allemaal wij verdwalen nooit…

I miss you like the deserts miss the rain hoor ik op de radio Ik ben eens in woestijnen geweest en daarom begrijp ik hoe je iemand kunt missen alsof je een woestijn bent die de regens mist. Het was in Egypte in de bloedhitte van de zomer. Daar miste ik haar op een verzengende manier.…

ik rol voorzichtig het papyrus uit breekbaar na zo lange tijd letters fluisteren betekenis vloeien rimpelend ineen tot muren water in de doorgang trekken karavanen langs vluchtend voor egyptes slang het is hun laatste gang na vele plagen daagt het beloofde land maar de wortel van gespletenheid raken zij niet meer kwijt de vloek…

er was geen verwantschap, geen voelende betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten…

in een gesloten groep draaien pedalen rond wie langazamer gaat wordt overdonderend ingehaald de staart klemt dunner aan het einde van de karavaan banden zetten zuigend af op nat asfalt een schutterige colonne ineengedoken tegen de wind die strak staat en op een open stuk toeslaat lange jassen op het zadel vastgepind de wind verfomfaait…

Door de wouden, over bergen en zeeën reizen we, de wegen zijn vrij Wat bijzonder is, nemen we onderweg mee, in lange karavanen Langs de markten langs kusten en ravijnen door steppen, door stormen en rovers Wat goed is voor de buren is nog beter voor ons Het is welvaart Vrije doorgang, vrije handel zijn ons oorlogen waard We lachen…

Ik wist me geen raad, had geen benul En droogde op Als een woestijn Die ene druppel Vond ik niet Leven dat verdort Door het ontbreken van liefdesduppels Weggeblazen door de wind Het steken van de cactus Als sporadische liefde Van harde woorden Vele woestijnen Waren ooit zeer vruchtbaar Wachtend op die ene druppel…

Een man in de woestijn. Soeverein maar toch alleen. Hij denkt alleen maar aan vandaag. Hij wil niet aan morgen denken. Gisteren is hij reeds vergeten. Hij zit gevangen in het hier en nu. Een man in de woestijn. Soeverein maar toch alleen. Hij denkt aan een rivier die stroomt. Hij denkt aan de groene bomen.…

Gebroken botten in een oneindige woestijn smult het levend dier…

Onze media zijn sociaal geworden. De buitenwereld dringt zich op. Nieuws regeert ons nieuws. Politici draaien dol. In onze binnenwereld heerst rust. Dezelfde rust die onrustig heerst in het oog van orkanen. En wie zijn wij? Wij zijn de meerderheid die zwijgt. Wij zijn waarnemers en getuigen. Wij zijn de ware poortwachters, die ook ware…

een zonnestraaltje richt meer schade aan dan een lichtzwaard of laser voor al wie zonder water de woestijn in trekken wil…

Als de woestijn zijn zandkorrels moest betalen Zou er geen korrel zand zijn om mee te nemen.…

mijn wereld is een woestijn waarin ik verzand in de brandende zon van mijn haat tegen alles wat anders is…

Muggen bulten van kamelen in de woestijn muizen vallen de mussen uit het gordijn…

leven is een onvoorspelbare reis over steeds dezelfde wegen De vertrouwde halteplaatsen glanzen op een afstand, zuiverder dan ter plekke: valleien van liefde, verwondering en kennis die ik graag bezoek, en opgewonden gauw verlaat bij het rinkelen van de belletjes van de karavaan…

Bloed drenkt de woestijn. Wrange vruchten torst zij thans - een verkilde oogst.…

oker dalende zon in Afrikaanse woestijn giraffen zoeken de horizon magisch…

Het leven van een mens is soms een woestijn niet meer rimpelloos vage contouren zichtbaar nog maar niet uitgewist...…

Het is zo fijn je klein te voelen een zandkorrel in de woestijn een stofje dansend op een windvlaag om er zo-wel als niet te zijn…

Roepende in de woestijn: Droogte is kilte Koud is de nacht In stilte wacht de ochtend.…

De lucht scheen blinkend door de blaren Ziedaar, bevangen door de waan De strompelende karavaan En ik? ik liep erachteraan Ik wou het ook een keer ervaren De lucht scheen blinkend door de blaren Au! hoeveel meters nog te gaan? Waarom in godsnaam meegedaan?…

zeg me hoe ik mijn geliefden zoek in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat ik leven moet stappen zetten moet dat ik graven moet naar de liefsten in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat dat ik niet meer terug…

spiralend speelt zand met wind in de woestijn het heilige vuur is al lang gedoofd in de schoot van rots en overhang verlaten ruïnes wachten op sloop door erosie van gestapelde steen het schimmig leven naast de scheve olijfboom is zijn schuilplaats al kwijt steeds hoger duinen woestijnen laten culturen stranden in verzanden…