Alle inzendingen over wolkenflarden

Het donkere water weerspiegelt wolkenflarden in spiegelbeeld met pistool nog richtingloos onbewogen in haar ene hand Onvervulde verlangens zweven tussen willen en kunnen wachtend om zich te uiten in boosheid of verdriet Tot het langzaam wordt gericht een knal in echo’s weerkaatst spiegelbeeld verrimpeld achterlatend opgelucht op weg…

gisteren nog hun hoogmis vierend, rond wit en grijze wolkenflarden gelijk de vluchtige kokardes op mijn zomerhoed geplukt uit goud en lilablauw de trouwe kleuren in een vlinderlicht bestaan ze moeten gaan mijn kleine vrienden, hemelhoog wuiven ze hun laatste groet dat doet me goed zij weten dat hun thuiskomst altijd meer dan welkom…

neem me mee hoog tussen wolkenflarden dansend op vleugels van satijn en dons laat me zweven boven wereldzeeën boomkruintjes wiegen in het woud van donkere bomen doe me de regenboogbrug blozend kussen tot ver over de horizon waar mijn handen kunnen reiken waar mijn fluister hoorbaar is in het zuchten van jou…… zilverwind…

zwoel de nacht mist in de vroege morgen voetstappen op het pad een glimlach verborgen in donkere kijkers eigen weg volgend af en toe struikelend boomwortels zorgen voor oneffenheid langzaam krult de zon door wolkenflarden laat zien wat werd verborgen in betovering van al wat moeder aarde schenkt aan schoonheid elke vroege morgen…

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus _ standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus - standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

dreigend jagen wolkenflarden over het lage landschap heen windvlagen blazen machtig hard het water golft wild over het strand trekt zand met zich mee grijsgrauw met witte vlekken op zijn vleugels, vliegt een meeuw gecamoufleerd in de lucht land op een schip, slaat zijn klauwen om de reling vast langs de kustlijn een jonge vrouw…

dreigend jagen wolkenflarden over het lage landschap heen windvlagen blazen machtig hard het water golft wild over het strand trekt zand met zich mee grijsgrauw met witte vlekken op zijn vleugels, vliegt een meeuw gecamoufleerd in de lucht land op een schip, slaat zijn klauwen om de reling vast langs de kustlijn een jonge vrouw…

vanuit grijze wolkenflarden scheurt de hemel open: een God wil zijn boek dichtslaan maar hoort de donder rollen vertwijfeld gaat zijn blik naar het oosten, de witte bergen waar hij een eik ziet branden, getroffen door Zeus' bliksem kletterend valt de regen en koelt de geschonden eik terwijl Noach zijn ark stuurt, in de richting van een…

De bleke avondzon verschuilt zich achter wolkenflard om zo de neerslag kans te geven; die komt en ook heel hard. 't Verdriet is zo immensig groot daar waar 't een kind betaamt, dat nauwelijks op aarde was alsof het was beraamd. Een Dunne-wind waait over 't hof, waar kinderen zijn begraven.…

Het krieken van de dag Waarin jij het eerste zonlicht zag Het opkomen van het daglicht Duisternis mysterieus gezwicht In een wereld van dennen Waar het zonlicht de contouren zal mennen Als rood schijnsel door het heelal Een verschijning die snel verdwijnen zal De mysterie heeft je aangegrepen Wolkenflarden in een glanzende lappendeken…

zilverig piekt avondlicht door het loof dat afsteekt tegen wolkenflarden regen totdat het licht heel langzaam dooft zilverig stolt verstijft en schemer blijft. inventief klieft nog gauw grauwe kiekendief door de lucht loerend naar beweging beneden het veld wordt schemering.…

wind zich nestelt in de kruintjes van de eik, de beuk en de berk in de gevleugelde vrijheid van de adelaar die met scherpe blik de wereld overvliegt de klanken van jazz overstemmen heel soms en met graagte het fluisteren van de wind maar niet vandaag vandaag is de fluister warm en opgetogen alle beste wensen sieren als guirlandes de wolkenflarden…

Met wolkenflarden voor 't raam een waas voor mijn ontgoochelde ogen raak ik vanuit een waanzinnig perspectief bijna in gesprek met 't Opperwezen. Zoveel verwarring heerst er in deze suite: moet ik dit hemelse vooruitzicht vrezen of er alleen nog maar van genieten?…

Wolkenflarden vluchten, grijs en grauw, gejaagd door zonnelicht in nevelblauw. Wij schouwen in 't verstilde samenzijn de oermaat van 't heelal, sereen en rein. Vergeten is het schrijnen van de wonden, weggevoerd de doem van schuld en zonde. In streling, streling, mild en teer is heling, geen pijn, geen verleden meer.…

Vanaf de horizon door een late zon helder aangegluurd, weten wolkenflarden jouw bleek aangezicht te aaien. Verhaal me van je trieste idealen, onthul mij tenminste iets van schepping en bruisende dynamiek. Schijn je licht op hen die weten te creëren en al je uitdagingen vertalen in pure dramatiek.…

Hoog in de lucht Boven een kalme zee Vage wolkenflarden Langzaam binnengedreven Achteloos Onmerkbaar 2011 Ineens een dichte mist De eerder rustige zee Onrustig Donkere golven Verzwelgen het strand Bijna Dan trekt de zee zich terug Legt het aangeslagen strand bloot Het is niet meer wat het was Besef Het wordt nooit meer wat het was…

terwijl een paar wolkenflarden het weke licht verduisteren, als of boze tongen beweren dat liefde niet puur is. Na een zware tocht vind ik het huis waar de warmte mij omhelst, en waar mijn beperkingen niet belangrijk zijn, slechte herinneringen en pijn, maken plaats voor rust en vrede, een behaaglijke serene kalmte daalt neer.…

De rijpe perzik in jouw vuist spat open Oranje vlees en schil en sap Stromen in straaltjes tussen jouw vingers Door iele zwemvliezen verbonden Je wijst naar een wolkenflard Een gekartelde wonde die verdunt Het moment glanst op Mijn been sleept Een dood gewicht Een zuil die door de kiezels harkt Bijna spartel ik Reikend naar een boei…

de lange weg naar school was iedere dag een zucht daar leerde ik het spel niet te spelen om welk succes dan ook, te delen het waren wolkenflarden in de lucht iedere morgen liep ik die lange weg met letters van God onder mijn arm enkel de zwaai van mijn vader en de lach van mijn moeder voelde nog warm dus ik stelde God de vraag “zeg me wanneer…

Telkens van schoonheid veranderend door wolkenflarden, die me af en toe van de warmte van de zon beroven en als verkillende donkere piratenschepen door het zwerk zweven. Een laatste triomftriller van de lijster klinkt over mijn tuin… Opvliegend met zijn prooi over m’n hoofd verdwijnt hij......weg.. de zomer loopt ten einde....…

wind en wolken jagen blaadjes ritselen vlagen smoren ochtendrood wolkenflarden vlagen het licht uit de dagen langs de Grenzweg de Westweg waait de dood de Walchumer Schloot doet de grens voor oneindig rechtdoor vanaf Sustrum Moor somber verlaten lopen de straten al maar rechtdoor gevangenen zwoegen een meter diep ploegen met schoppen…

Op welke wijze het ritme van mijn ademhaling de rui- sende bewegingen van het water gelijkmatig volgt, golven die aan- en afrollen tegelijkertijd geven ontwakende emoties en gevoelens zich over aan het harmonisch blauw met voorbij schuivende bonte wolkenflarden; een stilte nabij.…

Op welke wijze het ritme van mijn ademhaling de rui- sende bewegingen van het water gelijkmatig volgt, golven die aan- en afrollen tegelijkertijd geven ontwakende emoties en gevoelens zich over aan het harmonisch blauw met voorbij schuivende bonte wolkenflarden; een stilte nabij.…