Alle inzendingen over zachtheid van je naa

Geen slapeling die 't wonder weet dat uwe zachtheid aan mij deed, de vlam die door de nachten sloeg wordt morgenrood en 't is genoeg. Zie, sterren reizen langs het raam, het water stroomt, een knaap ving aan en zong adieu - dit lied heeft uit mijn kleine, kleine zomerbruid.…

Laat mij zacht zijn als de blaadjes die nu uit 't duister springen en verhalen van genade onverdiend. Laat mij zacht zijn als de vogels die fluiten zonder zorgen voor de morgen die er komt. Laat mij zacht zijn als het licht dat koestert en vertedert wat hard was door de winterkou. Laat mij zacht zijn als het water dat vloeit en zingt…

Oftewel Ommie en Huibert Zijn vrouw had hem een zoon gebaard Moest dat bekopen met de dood Hij heeft de oorlog toen verklaard Aan 't kind dat hij boos buitensloot De rijke herenboer vond Jans Een lieve, sterke boerenmeid Bereid om ritme en balans Te brengen in een zware tijd Twee kleintjes telde het gezin Zij, meid voor dag en nacht…

Door de blijdschap aan te voelen, de tederheid die ogen straalt de zachtheid die misschien niet voelbaar ondeugend op ons overstraalt.…

ik wil voor jou gewoon wat zachtheid en warmte zijn maar eenvoudig is soms lang niet zo simpel als het lijkt want zelfs de mooist gekunstelde woorden kunnen geen uitdrukking geven aan de wonderen van een hart…

de zachtheid in haar stem raakt hem aandachtig luisterend naar de tongval woordenstroom die hem beroert blijkt het slot van zijn hart roestiger dan dat het was nu het sneller klopt omhelst door de klanken versmelten zij…

Als twee lieve ogen vragen: Help mij, want ik heb zo'n pijn Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde, Egoïstisch zijn? Als je bij de dierenarts hoort: Dit komt nooit meer goed En hij krijgt steeds meer pijn Mag je dan, omdat je hem niet kan missen, Egoïstisch zijn? Als die twee trouwe ogen zich sluiten, voorgoed En je zonder hem naar…

Ongrijpbaar als veel te grote reus zie ik hem gaan op zevenmijlslaarzen over opgeblazen wolkenvelden platgetrapte bergen spottend met rivieren zwaartekracht en dood Zijn jas onbehouwen los van ongesponnen garen voor wie achterwaarts hem liefheeft trekt hij hemelbreed zijn spoor Iemand noemde hem een held zoveel anderen een ezel groter…

Er is geen bijslaap nodig als samenslaap deugt en in een groot bed afstand nog steeds warmte afgeeft Ik staar me blind wanneer ik bij je ben: de zachtheid van je haar de gretigheid waarmee je onderschuift en overtrekt.…

stenig me met zachtheid en molesteer me met je hart pak een houweel en hak een pad van gouden spaanders kus de grond waarop ik loop en laat ons samen wachten op de nachtegaal…

Ze leunt tegen de hemel aan zoekt langs lijnen van dromen de geur van honing zachtheid als zijde de zon die te voorschijn komt uit de nacht wacht en wacht zucht naar tijd der tijden ...…

Zelfs hoop vindt er geen houvast één knip met je vingers doet mijn beenderen breken Ijskoningin Mijn leven ligt in scherven gestold Waar is de zachtheid? Waar is de liefde die scheuren breekt in het ijs?…

De fluwelen zachtheid van je kleine kinderziel heb ik je niet ontnomen. Het onoverzichtelijk slagveld van je jeugd heb ik niet doen ontstaan. Gestreden, gevochten... Niet genoeg! Dat is en blijft mijn zelfverwijt, verwijt waarmee ik verder moet! Bewaard heb jij je kinderziel vol warme zachtheid.…

turend langs je wangen naar de zachtheid van je gezicht praat ik met je ogen waarmee het hart beroeren kan gevangen in je ziel kijk je vragend of ik je helpen kan geef me je hand want met één vinger kan ik niet spelen…

De zachtheid van rozenblaadjes laat haar verlangen naar teder samenzijn verlangen naar verleden nog voor haar leven verlangen naar toekomst voorbij haar leven vele rozen geteld in de tuin van heden vol hartepijn…

Haar vrouwelijke vormen in naaktheid zichtbaar kwetsbaar doch uitnodigend Lokt zij en brengt je in vervoering Wil je haar aanraken Voelen en proeven Met zachtheid omarmen en liefhebben tot lust, bezit en liefde samensmelten Tot een geheel…

heb de lijnen gezien in je handen je haakte en oogde met huid daar waar zachtheid je palmde was hardheid de voelbare realiteit nog lak je nagels speelt wat met tijd maar duimt voor een toekomst die ooit extatisch zal zijn…

De mode is toch wel een wereldwonder Al zijn de vrouwen in zachtheid afgelijnd De tepel verzwaard en de borst is verkleind De verwondering vind je eerder ‘vanonder’ Zo viel mijn oog ook gisteren weltevree Recht op de snee van een kontdecolleté…

voor iets van geluk verdroeg hij haar warmte op zijn huid met de zachtheid in zijn handen de tranen op de lippen en 't zout voor in de wonden alles is beter dan verdraagzaamheid veinzen soms komt het geluk simpel binnen handbereik wat let je…

ogen stralen in belangstelling zachtheid van geweten liefde kan koost weer lief een glimlach als ik naar je kijk wederzijds interesse voor wat de ander bezig houd en in mijn droomvlucht van vannacht neem ik jou in gedachten mee…

De kelken van je lippen zijn als tedere bloemknoppen ik proef er een eeuwig leven het verwaaide zout te nippen met de zachtheid van vingertoppen. de zee met liefde weer terug geven. In je ogen ligt een oceaan ik blijf er altijd in bestaan.…

Wie was het die ik daar tegen kwam een lichaam zwevend betrad mijn pad akkoorden die ik nog nimmer hoorde beroerde mijn gepijnigd hart Mijn armen omsloten een omhulsel ik voelde de zachtheid van het bestaan tedere handen streelden mijn wangen glimlachend ben ik meegegaan…

ik leun tegen het potlood krijt mijn ogen met het stof dat mijn gedachten verlaat zie kleuren langzaam vervagen achter mijn luikende wimpers ik vernevel de contouren strijk het haar uit mijn gezicht en vertrouw de zachtheid toe aan het gehavende vel…

een glimlach komt op mijn gezicht heb zowaar vrede met mijzelf mijn lichaam ontspant zich in een zachtheid van reine vrede rustig stroomt mijn adem door mijn lichaam mijn hart is aan het ontwaken in een heerlijke ontspanning geeft het mij een gelukzalig gevoel van binnen…

Een vers, al zijn de woorden nog zo klein, wil dagen lang in ons gedragen zijn met zachtheid en bewaakt in stil beraad, en als een kind in zorgen opgevoed aleer 't alleen, op eigen weg, voorgoed en veilig in de grote wereld gaat.…

een lied van januaridruppels danst op papier, over een toverkoord van ingehouden zachtheid zo innig strijkt zij haar weke vleugels als een intieme fluistering over mijn aangespoelde eenzaamheid de nacht schrijft zich in verre havens waar ieder woord een droom van thuiskomen is…

Die met handen van liefde Uit kostbaar albast gevormd Het licht doorlaat In zeldzame zachtheid De aderen toont die ook Jou tot leven hebben gewekt Kent een nauw'lijks zichtbare Opening waar zorgen door verglijden Van gisteren Van vandaag Van morgen…

Als mist rond takken aan de bomen, zijn de haren rond uw hoofd; De geuren van uw lichaam, zo innig zoet, dat het me haast verdoofd; Ik druk mijn neus, in de lichte glooiing en zachtheid van uw vlees; En mogen dan wellicht, mijn handen op u rusten, zo even zonder vrees.…

waar de omhelzing van angstige dromen als diepgrijze nevel mij zacht omhelst zal deze wereld in jouw lach ontwaken breekt de beklemming geslotenheid Vraag ik de zon jouw zachtheid te raken zonder jou dooft een ster verliest zij haar wens…

Bezweken door je zachtheid en lieve woorden Geschrokken door je verleden Het onrecht dat jou vroeger is aangedaan Een lach, een kus en een knuffel, maar ik maak het niet ongedaan Doe je ogen dicht en ontsnap aan die tijd Ik sluit je in mijn armen even uit de nachtmerrie bevrijd…