Alle inzendingen over ze draagt taal

zomers die nooit meer stijgen en slechts even trillen op vingers van oude herinneringen waar zeeën ophouden met bestaan in armen en voetsporen, laag begraven onder ramen en buiken vol brakende honger en dat een uitwuivende duin de meeuwen met dode ogen zal achterlaten, even vreemd als het lege hart van winter tot ik duizend talen…

in een veld vol eenzaamheid hebben ze jaren geleden woede geplant het groeide gestaag en tot op de dag van vandaag woekert het voort en draagt draagt leugens in de knoppen van taal…

Rouw draagt wollen dekens verwarmen het kille hart dat nog niet spreekt maar woordenloos beleven Wanneer de wolken samenzweren en hun druppels laten vallen misschien wordt er dan gehuild in liefdevol omarmen En de stilte zich laat horen als zacht gefluister in de wind het moment van samenkomen wanneer een zucht de stilte breekt.…

Onze gezichten beginnen te vervagen, de klank in onze stemmen is bijna ontkleurd, hier sluimeren geheimen van het leven, het einde draagt de tederheid zoals het werd gegeven.…

stilte spitst de oren woorden eenvoudig als gras zinnen die de zon bewegen tekens een waterdichte regenjas taal draagt poëzie op handen naar de onbegrensde ruimte van de ziel stilte spitst de oren…

Hoe geurt de zomer nu in rozen zonder tal; de vlierstruik draagt al groene bessen. Verdwaald zoek ik een weg maar zonder vrezen; ik hoef toch niet van elke pijn te zijn genezen. Heel hoopvol leer ik lessen van overgave en van laten gaan.…

Wat draagt ons door de dagen, vult de uren met licht of duister, vreugde of verdriet? Zijn het de uitgestoken handen, warme vuren of is het toch dit alles ook weer niet? Is er wel iets dat heimwee kan genezen wanneer de ziel haar oorsprong niet meer ziet?…

hoeveel woorden heeft een taal wie telt ooit de zinnen van een verhaal al wat mensen denken, voelen proeven, zien en horen dieren, kleuren, planten en geluid zelfs het kleinste stofje draagt een eigen naam zesentwintig tekens kleuren ons bestaan…

Je moet de taal kunnen verstaan die twee geliefden spreken als ze voor elkaar willen bestaan, je moet de taal verstaan van het leven, het geven en het nemen, ook beleven. Je moet ook de taal kunnen verstaan van het ongemoeid laten gaan, en van de laatste halte, het eenvoudigweg doodgaan.…

Lekker wat chillen in het park bij een fontein waarop de zon schijnt.…

spotvogel met hese stem rapt over onze hypocrisie lak heeft hij aan conventie en stramien zijn taal bruist als een onverwachte koude zoute golf hij is de klets op onze kop paljas noch clown componeert rapsodies bohémien Harlekijn ontdooit wat bevroren is hij draagt een kap met bellen die ons wakker maakt een dansende spiegel…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

Ik huil voor u, O België, men draagt daar zonder trots haar naam.…

Zij draagt het voelen in haar vingertoppen Zij draagt het zien in de palm van haar hand Zij draagt de fluister in het horen zingen van de wind Zij draagt haar tranen in bijna blinde ogen Zij draagt het hoopvolle in haar harteklop Zij draagt de smeekbede in de stilte van haar stem Zij draagt de vraag aan de doktoren redt mijn ogen…

Zo stil in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, die verstomde geluiden kwetsen mijn gevoelig oor, de witte vlekken van mijn geestesoog, rust is wat ik zoek, overmand, verlamd, doe ik dingen die om een antwoord vragen, ik antwoord niet, de wijsheid laat zich in de stilte dragen.…

Tijd draagt de dag in geluiden van de stilte, zonder oordelen.…

vijand is In mijn slaap is de droom een list om aan de dag te ontsnappen III De wereld draait haar ronde naar het punt van ontwaken waar onze hoop weer samenstroomt De koude legt zijn mantel af als de wind het stuifmeel zachtjes over verre grenzen jaagt Ik ben de bloesem in jouw wond die niet verwelkt zolang jouw hart de hemel draagt…

Zo tegen Kerstmis sta ik steeds onthutst En krijg ik in de winkels medelijden Met vakkenvullers en met kassameiden Die dan opeens weer lelijk zijn gemutst. Een meisje met een hoofddoek staat ons tegen, Maar op die malle mutsen rust Gods zegen.…

Het stoppelveld herinneringen, je draagt het, leest het, het maakt je tot de mens, de kunstenaar, tot liefde, de dode levende, tot Adam die de dieren namen geeft. Wat leeft er tussen al die tekens, beelden, zinnen, hoe droomt een hart, hoe luisteren de woorden? Hoe kan je toch aan ’t wonder taal beginnen?…

Het stoppelveld herinneringen, je draagt het, leest het, het maakt je tot de mens, de kunstenaar, tot liefde, de dode levende, tot Adam die de dieren namen geeft. Wat leeft er tussen al die tekens, beelden, zinnen, hoe droomt een hart, hoe luisteren de woorden? Hoe kan je toch aan ’t wonder taal beginnen?…

Haar ogen vertellen zoveel zonder iets te zeggen, haar gevoel hoeft in mijn taal niets uit te leggen.…

Het diepste houd ik van hem over, wat ik zeg verzwijgt zijn taal. Hij draagt zijn hart in mij het haast mij dagelijks voort. Wij praten en hij knikt bij nee, hevig verkeerd. Drank zuipt hem op. Om oude grappen lacht hij nog de lach die ik verstop. Later staat hij scheef voor zijn huis en wuift altijd.…

Hij pelt neerlands taal schift fel geel van wit draagt een hoed van vilt waar geen vorm in zit snijdt scherpe bochten in kromme zinnen weet altijd puntig aandacht te winnen eenzaam aan de top hekelt hij ontrouw nekt met grove streken ieder nieuw gebouw maar alles buiten kijf was hij geen alfa betje dan vast een lekker wijf…

Gij, mijn vriendinne Gij, tal van weken, In zorg verstreken, Gij toondet mij: Die zusterliefde, Die weinig vraagt; Dat innig streven, Om vreugd te geven Wie smarten draagt! Wie mag beogen Zulk rein genot, In 't aards gewemel Vindt zij een hemel . . . Haar zegent God!…

Wij zijn klinkers en medeklinkers die voorkomen om taal te blijven. Hoe klinkt liefde zonder: lfd iee. Het slaat nergens op! Onze liefde draagt kussen over de bruggen van onze armen. Verbonden stralen gloeidraden licht uit.…

Je draagt warmte, licht en blijheid Maar ook droefheid en alleen-zijn met je mee Je draagt regen, ijzel en striemende stormen Maar ook een eerste afdruk in versgevallen sneeuw Je draagt de uit de grond gestampte kerstboom Maar ook het nieuwgeboren Christuskind Je draagt het juk van een consumptiemaatschappij Maar ook de glans in blije kinderogen…

in een potje en draagt het weg naar het kleine gisteren monden lachen gul het onwennige open…

adoptief gekoesterd mens geborgen op haar schoot haar hart is groot en spreekt in duizend talen…

DER TALEN.…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een stugge…