Alle inzendingen over zijde

Ze lopen over sterke zijden draden. Wij mensen zijn daartoe niet in staat. Wij zijn weer goed in hoge muren bouwen. Ook kunnen we virtuele webben maken. Mensen laten de mensheid hangen. Aan een zwakke zijden draad.…

de zinnen komen lichtvoetig voorbij de stilte hangt aan weerhaakjes de stilte waarin we ooit ontstonden ontsnapte als de geest uit de fles als waterverf vervloeiden de opgeraapte verhalen van toen nu en ooit vlekkeloos met elkaar de broze hechting aan doorzichtige vleugels verstrikt in zijden draden van toeval en noodlot…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

altijd aan de andere kant dan stond ik naast je dan was er van alles aan de hand maar niet met mij nee vooral niet dan was alles wat je zei van toepassing op jou dan stond ik achter je loyaal en trouw deze kant, dichtbij mij sta ik naast me er is van alles aan de hand maar het geeft niet want jij hebt genoeg gehad gepakt van…

als je dood wordt word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen…

hing jij zo werd mij de touwtjes in handen geduwd en balanceerden wij samen in een wereld die stil staat voor even waarin minuten uren lijken onmacht je aankijkt en je je afvraagt is dit het dan overgeleverd aan mannen in uniformen kwam je voorzichtig terug naar hier het was jouw tijd nog niet en geef jou met alle liefde…

kleef woorden in een web zuig ze uit klinker huid en plet de zinnen het losse vel verwaait de zijden onbeschreven het web herstelt de honger is gebleven…

En zijden vleugels de Heer had het haar beloofd Uit de hemel dank…

zijden kimono als gedragen poëzie in een rijk motief…

aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onvoltooide zaken te veel verspilde krachten afgebroken gesprekken en steeds gemiste kansen nog nooit bezochte plekken en ongebroken lansen aan gene zijde staat een doos op mij te wachten vol onbestemd verlangen en zoekgeraakte nachten nog onvervulde wensen steeds niet gestelde vragen…

de zijden draadjes van een bustenhouder gedragen aan een warm hart alles of niets er is een keuze de boot gemist ...... koele woorden maar diep van binnen 'n fluistering van liefde strelend als een parelsnoer om een ranke hals dat zijden draadje dat warme hart de parelsnoer de ranke hals vertrouwen alles is liefde…

als een zijde draad wentel ik mij om jou om te strelen in verlangen en te wurgen bij verraad…

. . . . als . je . leven . een . strijd . wordt . . . . strijd . dan . voor . jouw . leven . dat . . . . nu . aan . een . zijden . draadje . hangt . . .…

in web gevangen hangen de vliegen (s) vlug, aan een zijden draadje…

Zijde rood verpakt schrijden de blote voeten onder kant vandaan.…

een rupsje daalt neer aan een zijden dun draadje op zoek naar geluk…

Koninklijk zette hij zich aan mijn zijde, Zijn wieken terneer, als een mantel van zijde, Hij scheen zich te verblijden in zijn pracht, En ook over de boodschap die hij bracht.…

Glanzende parels aan dauwketting tussen de rozen De kruisspin weeft haar zijden boog nog vroeg de dag spiedt zij de lichte vleugelslag van elk insect zij lokt haar prooi in het zijden web trekt met haar poot `t insect in nood zij slaat haar slag Ochtendlicht breekt in het dauwkristal in kleurenprisma spiegelt zich het al…

Ik zie je zijden sjaal nog wapperen in de wind om een gezicht dat ik herken maar door jou niet meer gezien wil worden.…

Wie zich niet meldt als chirurg Is vanzelf chirurg Uw werktuig is een lemmet Met één scherpe zijde.…

blikkend terug in verleden kijkend van hoog naar laag zoekend naar de plek waar ik afscheid nam zachtjes voeten losliet, met haren waaiend langs rietpluimen vanuit het licht ooit geboren de wegvormend naar gene zijde…

Bloemen als zachte zijde Voor nu en betere tijden De glimlach die het leven versiert Als de kelk zijn schoonheid viert…

Verzadigd zijgt de zwijger in haar zijden zijde. Haar lijf zucht zacht, rust nu terwijl het net nog hijgde. Hij kijkt, knijpt zich en grijnst dan; ziet haar donzen hals, haar adem ruikt licht zwavelig omdat ze slaapt. Nu aait hij haar. Ze kreunt nog eens als net, maar zachter en dan streelt hij weer haar zachte dij.…

Maar welke zijde, Is er eigenlijk onzijdig?…

dag sprak de nacht terwijl zij haar schaduw toedekte en verdween in diep duister onder het vier seizoenen dekbed even was glanzende zijde haar zijde niet meer het arme schaap, ooit wollig en gewillig gaf hem kaal geschoren van katoen nog dieper kroop zij vergat even dat na elke verdwenen nacht een nieuwe dageraad ontwaakt…

De losgemaakte zijde spoort je tot actie aan, bewogen in je ingeslagen weg zet iets zich in beweging na het dodend niets. Uit je cocon, je oude ik ontpopt in ’t bijzijn van ontknoopte zijde een gekleurde Vlinderstrik.…

lichte ogen als druppels regen uit zijde gesponnen kindergezichten ik wil jullie namen in alle talen noemen terwijl de wereld boven ontploft luchten bezwangerd van kogelwolken van zoekgeraakte levens kristallen stemmen onderaards lichte ogen als druppels regen aan zijden draden Nazar Anna Vitaliy Iryna hoe teer raken jullie…

aaide haar zijden haar aaide ------------------------------------------ uit: 'niet beginnen bij het hoofd', 2006.…

diep in ’t nageslacht deze stammen zijn nu verkracht strijdzwaarden besnijden tot verdriet aan beide zijden…

Het touw Waaraan ons leven hing Is nu Een zijden draad Wat ging er fout? Kunnen wij terug? Neen... Het is te laat!!!…