Alle inzendingen over zilte voeten

voeten het gezicht daarvan afgewend, daarvoor zullen we boeten.…

Kom wandel met mij aan het strand, waar eb en vloed, kastelen zand op zilte voeten roven. Herinnering is al wat blijft geschreven in de tijd en lijkt alles zo om niet. Geboren en gestorven zijn in de ongewisse zekerheid dat Leven, het geleefde leven liet. Neen,ik leef niet.…

en ze hoorde de zee nog steeds proefde het zilte nat voelde zout op haar lippen wind blies door haar haren ze hoorde schelpen breken onder haar voeten toch was ze gewichtloos tijdloos zeeloos.…

'K heb kouwe poten, bromde hij Geen wonder antwoordde zei Op de sokken die je draagt Staan sneeuwvlokken, dus als je 't mij vraagt: Zorgen DIE voor koude voeten.…

Als hongerige herfstvlinders dwarrelden we om de ander met handen en voeten veroverden we elkaar het zoet en zilt smaakt naar samen kom in m’n hart en in m’n hoofd er is ruimte voor twee…

ik weet zeker dat er eens iets was vergeten, maar zo aanwezig ik proef nog steeds de stilte, het zilte gestrand, op drijfzand ik heb de duinen achter mij gelaten loop zinderend brandend zand de golven verdrinkend, verdringend het spoelt aan mijn voeten…

Boodschappen van ver omspoelen mjn voeten. Wier en hout en touw. Gewone dingen, maar ze ruiken zilt en zijn nu anders.…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…

Blote voeten in het zand opgerolde broekspijpen het koude zilte zeewater veroorzaakt gilletjes brrrr verfrissend ogen vol van weemoed dromen van toen dromen van nu met in de hand wat opgeraapte schelpjes haren in de wind kind, vrouw, kind…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

Met het water aan de lippen omhelst ze mijn voeten, ze kust me, ik ontspan het zilte schuim, het wassende water met een vloed die ebt in een zee van ruimte de tijd verbleekt, overspoeld door het moment, ik denk slechts gisteren was gisteren en later is later……

Vredig gevoel uit de golven ontmoet Zee sfeer laat gedachten bruisen Eb maakt langzaam plaats voor vloed Zonlicht zal golven doorkruisen Gedachten worden stil Voeten voelen zilt Schelpen die aan je voeten stranden Een sfeer die innerlijk mag landen Meeuwen aan de kustlijn Ze overheersen de blauwe lucht Loomheid na intrekkende rust Vredig…

Je woorden klonken Bitter, zuur en wrang, Het liefst, zei jij, Plakte je mij achter het behang, De tranen die ik om jou Schreide waren eerst Zout, daarna nog wat zilt - Nu er al wat tijd tussen zit Is mijn oordeel over jou Niet langer hard meer, Niet negatief, maar Eerder al wat mild…

Wat er van dat fout geweven lieve leven even bleef, het leefnet op het land getorst een druppelspoor van vocht tranen op die allerlaatste sparteltocht aan de overkant op tanden knarsend zand gemorst: Nooit meer samen zilten in het zoet van zee.…

de maan is weer weggegaan nu jij de stilte leeg naast het janken van de hond legt ik draag het gehuil uit armoede omdat mijn handen en ogen moe zijn en ik geen andere slaap kan vinden voor deze besmette dood doortrokken in de grond zinkt het braaksel naar zilte nachten zelfs de hond ligt aan mijn voeten overdag…

De voet geven of lichten wie gaat het aan met elke misstap leren we staan we halen hier een wit voetje staan op gespannen voet daar maar… voet bij stuk we gaan op dezelfde voet verder en wordt ons dat voor de voeten geworpen dan gaat het zover als het voeten heeft als het tegendeel blijkt gaat alles mank…

duizend voeten marcheren achter mij beweegt een veld chrysanten gele bloemen dansen op de wind in een bad vol lotusbloemen overweeg jij 't wijl de grond ver weg langzaam rood kleurt © Lucky mei 2008…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

Mensen krijgen kansen genoeg Maar een nieuwe kans Is nooit te vroeg Pak die kans met beide voeten aan En dan er ook echt voor gaan Ik ben ik En jij bent jij Juist omdat we anders zijn Maakt dat ons blij…

De clou is, zet een man op blote voeten en 't is echt: een heilig moeten!…

LANGS HET ZANDPAD Langs het zandpad door de duinen waait het helm gedwee met de streek zuid zuid west het zand spoelt door mijn tenen kleeft een beetje als hoort het daar elke stap - ingezakt mijn voeten schuiven weerloos het zand - brengt mij dichter naar het midden de zilte zwoele adem van de zee…

de volle zeilen bol van zilten bries de lippen zout en zongebeten is hij alleen nog vastberadenheid de blik blijft strak gehecht aan verre horizon hij heeft de tijd getemd glijden de golven weg onder zijn voeten en winden wijken terug voor zijn gelouterde gelaat hij is een god totdat hij klein en koud de haven binnengaat…

het kan nooit goed maar die hitte het niet kunnen pitten in de zon kunnen zitten alles verschroeiend ontzettend vermoeiend het is altijd wat we zijn het weer gauw zat alleen het zilte nat houdt ons hoofd koel het scheelt een hele boel zo is een avond zwoel met zand aan je voeten zout op je huid zo kun je weer vooruit en mag de…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschreven regels de vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door duizenden mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

Zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door ontelbare mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

hagelbui die onder je voeten kraakt waar jij met grote passen over je eigen kilometers waakt…

mijn beide voeten op vaste grond laat staan…