Alle inzendingen over zondvloed

Nooit zal er weer een zondvloed komen Zoals het ooit eens is geschied Over heel het aards’ gebied Nooit weer zal er zo veel water stromen. Kijk maar naar omhoog Geloof God op Zijn woord Hij draagt deze wereld voort En plaatst Zijn regenboog.…

Nooit zal er weer een zondvloed komen Zoals het ooit eens is geschied Over heel het aards’ gebied Nooit weer zal er zo veel water stromen. Kijk maar naar omhoog Geloof God op Zijn woord Hij draagt deze wereld voort En plaatst Zijn regenboog..…

Het zijn angstige tranen, die emmers doen overlopen. Het zijn tranen die weten, wat pijn is, wat verdriet. Het is een moedig mens, die het aandurft, om in een stille vijver van verdriet, een wonderlijke steen te gooien. Zie! De steen heeft onze angst verdreven. Onze ogen worden vanzelf weer droog. Onze vijver is opnieuw gaan leven!…

Nauwelijks letten op de druilerige druppels die samenklitten tot een zwellende zondvloed. Geen acht slaan op het tromgeroffel van regen op het verbloem(en)de regenscherm. De wind briest de waarheid en knaagt aan de vergullende dijken van de helende tijd.…

De zondvloed duurt maar voort: 't regent reeds eeuwen Abels. Blijft er wel een Noach over, veel mensen hebben niet gegeten van de appel met kennis, of ... zwijgt hun verdrongen geweten? Torens van Babel, gebouwd voor verrijkende rijken, op het zweet van armen, in één wartaal: de ik-heb-zucht. David versloeg Goliath niet.…

Na de wereldwijde uitbraak in het ras der androïden flitst het weerlicht pandemonium der continenten Zichzelf verrijkende elites die heden ik en morgen gij elkaar naar 't leven staan vluchtend in amnesia het zwarte gat achter de maan Onwetend zijn zij noch bedreven in de kunst van mensenwaarden grossieren in geld en goed door…

Moet ik vanavond dan Mijn hart laten spreken En hopen dat jij Verbonden met mij raakt Ga ik vanavond dan Mijn vervloeking tegemoet Trek jij je terug En bouw je muren om je heen Betreed ik vanavond dan Het ultieme paradijs Of verlies ik mij in een vernietigende zondvloed Misschien dat vanavond toch maar later moet…

buikkramp, wezenloos, en een heel zwaar hoofd, hangerig, misselijk, onaangenaam verdoofd, inlegkruisje, maandverband, met vleugels tegen lekken van een beetje bloed tot zondvloed geen pijl om op te trekken balen nou, maakt dit me vrouw heeft de natuur dit uitgevonden laat me nou, heel erg gauw, over mooie mannen dromen!…

Aarde die aan zondvloed Ten onder dreigt te gaan, Wanproducten die onbedoeld In dit leven zijn gekomen Moeten worden uitgeroeid, De toekomst van de menselijke Soort staat op het spel; Dan is hij daar, die man Met die ark, die van alle Soorten levende dieren Er twee meeneemt, man en vrouw, Om de vergelding van de zondeval Te overleven…

uit hij - de man - tracht de zondvloed te stoppen door wortel te schieten in haar - mat geslagen - aarde zij - dreigt te sterven door ademnood…

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

glanzende druppel glijdt langs je rug Wanneer je je omdraait pieken je haren voor je ogen die me verrukt bekijken Zo lang als het lijkt, wij samen in onze ark Van elke soort twee en het leven Blijft bestaan, beter dan voorheen alleen Je bent nog nat van de zondvloed…

Tot op zekere, arctische hoogte heeft het voor hen weinig zin tegen de zondvloed te brallen. Hun lijfsbehoud is ambtshalve uit oevermoerassen getreden, nog dampend van naijver en hallucinerend door wondkoorts. Man en vrouw besluiten elkaars weg te vervolgen, bij gebrek aan een soort vergevingsgezindheid.…

De wind valt stil de hitte neemt nog toe zelfs de vogels zwijgen alles lijkt in afwachting plots begint het hard te waaien daar flikkert de eerste bliksem gevolgd door donderend geknetter even later breekt de regen los als een zondvloed zonder einde maar even snel als gekomen verandert alles weer naar stil het eerste vogellied klinkt…

het leven is zoals de zondvloed in een glas monumentale afrasteringen die roestig hun kader omheinen op een mondiaal niveau, de dood ontwijkend zoals een paraplu in ademsnood opgeklaarde luchten als honingbrij zo zoet touwtrekkerclubjes dansfestijnen mooie hoedjes en reumatische pijnen je laten afleggen door een onbekende en zelfs…

was dat, als zondvloed de prijs? nog immer in Bethlehem de grond doordrenkt van onschuldige schuld hun bloed sust mijn geweten ik weet……

het heeft geen zin te wachten tot een eeuwige zondvloed zal louteren tot dagen vervagen in welbehagen zelfs dan blijven verdroogde rivieren dor en zal de einder geen honingzoet dragen zelfs als ik snak naar koelte in verzengende hitte zelfs als ik honger naar warmte in koude duisternis zelfs dan laat ik mij verblinden door verzonnen dromen…

zonder dat zij vloekten verbazingwekkend snel vouwde en boog zij uiteinden tot hoeken in een vrijwel leeg heelal schiep vormen zonder dissonanten in harmonie naar alle kanten met als enige leidraad het spectrum van aard na alles en de zevende dag had zij het gehad rustte met een wereldblik op het werk dat was gefikst de zondvloed…

zijn geheeld en liefde vaart met mededogen over de dode zee mijn hand spreekt het leven want mijn mond is door de tijd gesloten, ‘k heb gevast totdat ik van de hemel het brood mocht plukken toch is deze wereld gezalfd met onwetendheid en is het gehecht zijn aan het bezit de oorzaak van alle pijn, zullen tranen zorgen voor een tweede zondvloed…

ik leg het hoofd te rusten tegen lome golven dan komen dagdromen vanzelf boven op schervenkusten, op zeehoogte, langs de koorde van vervreemdbaar licht wanneer verdwijnt mijn schip achter het gordijn, het kraaiennest nog fier in zicht deze maten zijn zo onmeetbaar alleen zij kunnen tijd of genade doven tijdens de zondvloed blijft niets…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

ik liep het pad maar miste het knerpende grint de kiezels die mijn voetstap altijd ving in bekend geluid nog voelde alles vertrouwd ondanks donkergrijs in het vooruit het goot stil makend de sfeer veranderde snel naar kil en fel tijd had opgehouden te bestaan toen het hemelwater zich liet gaan zag de zondvloed komen als…

beschaving ‘k zag ook snelle tekens die geprent de tijdcapsule lanceerden die in mijn lens werden gespot door heelmeesters met bleke handen en wangen als ovenwanten toch een hoera voor dit angstsyndroom welke de kwetsbare delen zouden kunnen onteren, maar goedgemutst ben ik de minste niet en draag mijn gouden ringen wanneer het schip de zondvloed…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

slechts een trage tred die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan -het zwart van de aarde met hier en daar een grijze pluim, al wat rest is nog wat as - de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi hebben verspeelt op een lang gelukkig leven toch versnellen we van pas wanneer de zondvloed…

jij hebt met regen ooit mijn tranen gedroogd toen het pijpenstelen goot een minuscuul stroompje in de natuurlijke zondvloed dat heel privé een eigen bedding had emoties speelden eindelijk open kaart toen de dijk gebroken was en ik mezelf verloren gaf een grote plu sloot blikken buiten toen koesterende handen mij in jouw…

misschien juist daarom Alsof iemand uit zijn door cellulitis, sinasappelhuid aangetaste vel kan stappen Eindelijk al je parten kan ik zien en delen De dunschiller glinstert in jouw steriele hand vederlicht begint het strelen Van mijn lippen vallen druppels sap op de grond in een oogwenk ontstaan bloemen van vliegen tot regen van een zondvloed…

draverij er rijdt een stalen monster door de wei met schreeuwerige teksten op de flanken we moeten nu een nieuwe geest bedanken hij zorgde voor het keren van het tij een laatste weidevogel krijst vaarwel de meidoorn is een stille dood gestorven de traagheid heeft het veld geruimd voor 'snel' de polders zijn gevuld met staal en glas een zondvloed…

toe hoe zwarte gaten elkaar radicaal op aten wisten dat er nieuwe energie aan zat te komen ook wij hadden onze dromen een paradijselijk heelal met lange diepzwarte zwaartekrachtgolven die ons liefelijk bedolven ik voelde in de kern van mijn neutronen dat ook de rode dwerg dit ging overkomen wij spanden onze vezels om deze zondvloed…