Alle inzendingen over zonlicht spiegelt koffielepel

stilte rond het bed even wordt er niets gezegd en apparaten klikken hun tevredenheid de zieke dommelt weg wij fluisteren de droom die was en weten wat hij daar voor over had zijn handen tasten naar een klein houvast dan opent hij de ogen zijn zicht is licht gebroken maar spiegelt verteblauw hij kijkt naar jou in een verloren hopen…

Transparant spiegelt het gezicht aan een groen blad tot de zon opkomt.…

Mijn grootmama zei vaak de spreuk, en ze is me in ’t hart gevest: “DIE ZICH AAN ANDREN SPIEGLEN KAN, HIJ SPIEGELT ZICH HET BEST” Hecht u dus niet aan ’t schamel volk, Dat, zwervend langs de straat, Vol leugens en gemeenheid is, En vol van slechte praat.…

Wanneer het water in een meertje de rimpels markeert; de steen der wijsheid over het water scheert, dan spiegelt zich de aanblik van het leven. Is het een aanklacht op het lot van het leven, of het voorrecht aan de enkeling gegeven? De aanblik wordt door het leven zelf geleerd.…

naar mij te kijken Hij heeft blijkbaar niets te doen en kijkt verkrampt langs mij heen, loensend naar mijn borsten Ook zijn tweede sigaret kalmeert hem niet zijn duim staat strak van begeerte Ik kan nergens heen er zijn geen winkels in deze wijk om in te ontsnappen als hij me achterna komt Moet ik dan maar vriendelijk als het zonlicht…

Oma verveelt zich, ze wacht op mijn huwelijk en fantaseert misschien wel dat ik zwanger word Hoe zou dat geweest zijn met opa en haar in bed? Daar praten we niet over wel over de middagen in de zon, alvast wat kleur opdoen voor de zomer Dat had zij ook wel gewild, maar toen werd daar anders over gedacht Trouwens, bikini's bestonden…

Water spiegelt de wereld, spelend in zijn glans En vraagt haar met z'n zachte golven; mee te stromen in een Kabbeldans.…

Op helder kiezelzand rust mijn rug boven mij het nimmer stilstaand water wegglijdend naar straks en later hier vind ik de fossielen terug de herinneringen van weleer van stroomopwaarts en het gletsjermeer Aan het oppervlak spiegelt het beeld van daagse oevertaferelen oorlogen en kinderspelen een schilder die het riet penseelt in de koele…

winter als gedicht in de fruittuin hangt muisstil een roerloos wachten de greppels staan vol water een wolk spiegelt zich erin…

Zo met twee handen graaien in een bak met kersen maakt het spannend al hoe het genot zich draait en keert en spiegelt in het glanzend donkerrode vel…

Hij gaat ook niet weg Nederlaag of niet Hij is gek op dictators Spiegelt zich daaraan Hij wil het worden Hij is al aardig op weg…

Zonlicht Weldadige warmte overdadige bloesem verkwistend geschonken. Vruchten in knop. Hoop. Vernieuwing. Toekomst.…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

Daar liep jij tegenover mij en ging mij zonder groet voorbij want felle zon in jouw gezicht hield mij verborgen in het licht…

het was die tijd die vrede wilde maar niet kreeg, dat het huis de luiken sloot, het zonlicht zweeg als je het licht kwam zoeken om de liefdesvrucht te plukken rijpend onder mensenvoeten om een woestijn te gaan bezetten jouw oase te ontzetten.…

Het straalt als het zonlicht, maar kan slechts bestaan als het ontsluiert wat in de weg kan staan.…

De plezierboten varen in het zonlicht langs elf Friese steden...…

En stralend zonlicht tot de langste dag van het jaar.…

kogelrond oranjerood zoals je aan de hemel stond gewoon op klaarlichte dag zag ik jou een soort van naakt kersvers gemaakt door de zonnesmid met zijn ijzers heet en wit je moet de zon smeden als het ijzer heet is moet hij hebben…

In de blaadjes van een roos zie ik haar gezicht In het glasheldere beekje spiegelt ze in het licht Onder de zilveren maan in felschitterend blauw In de vroege morgen een druppel ochtenddauw…

mama hoe jij je vertrouwen legde in de handen van zijn naam hij hielp je zoeken nu het raam niet meer jouw ogen spiegelt vraag ik hem jou weer te vinden…

Duizenden sterretjes twinkelen in het gras de zon spiegelt regenboogkleuren het groen in de morgen als de hemel bij nacht het licht van Gods goedheid dauwt schitterpracht!…

Het ziekste zwarte zijn spiegelt zijn witte pijn van niet zijn, zwart wit, wit zwart. Zijn niet zijn is niet zijn zijn, niet zwart zijn, niet wit zijn, maar niet zijn. Geen grijs, geen wit, geen zwart, geen zijn, slechts pijn.…

schittering spiegelt kriebelt m'n zintuigen ondanks de lengte kan ik haar niet kussen langzaam kabbelt het water onder me door hoor hoe eenden snateren alsof het al Lente is…

de spiegeling van haar ziel reflecteert niet in haar ogen een waas van ontoegankelijkheid verhindert een klare kijk op wie ze is ze ziet het niet totdat ze plotseling ontwaakt en weet dat het de ander is die zichzelf spiegelt in haar…

als ze schrijlings over me knielt en mijn einder laat verdwijnen in de flamboyante pracht van haar rosse schaamdos ga ik gloeien als een bergmeer dat zich bloedgeil spiegelt in het tintenpalet van de ondergaande zon…

de aardappelen groeien in lagen zand en klei fruitbomen rijkelijk bloeien als een bloemensprei in mei een glimlach een wuivende hand het water spiegelt hier, in jouw land * Opgedragen aan S.J…

als strak gespannen snaren reiken reuzen hemelwaarts begrensd slijten schimmen - in de massa grijze - geroutineerd hun dagen regen spiegelt strepen vage vegen tegen glas…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

Het aantal is allang niet meer te tellen Want dag en nacht gutst hier reclame door En spiegelt ons de valste leugens voor Versterkt door slogans, filmpjes, decibellen Maar wat het kwalijkst is bij dit vertoon: Hoe irriterend ook, het LIJKT gewoon…