Alle inzendingen over zoutpilaar

Platte zoutpilaar, mijn zilten beeld van mama -- Dierbare foto.…

Kijk niet om, Sta niet stil Word niet als Die van Lot Een zoutpilaar In opdracht van Je eigen god.…

in de straten rond Pigalle geen zoutpilaren geen brand wel gelaarsde benen en een ladder naar de hemel…

ach wat zijn wij niet verloren humor liefde delen en geluk alles wat wij ooit bezworen ligt al jaren in ons stuk van alle gevoelens die er waren kwam het haten uit de strijd hier staan wij dan twee zoutpilaren wat wij hadden zijn wij kwijt jij mag het servies en het bestek de meubels alles wat ons samen bond ik wil er niets van en vertrek…

Op een eiland zonder treinen volg ik het spoor van zon en zee de bielzen in mijn hoofd verdwijnen maar de machinist rijdt mee met kokkels, zaagjes, slakkenhuizen en alle schelpen die ik vind probeer ik jouw dood weg te sluizen maar ze voelen als bruin grind als een jutter langs de kustlijn sprokkel ik mijn laatste deel liever een zoutpilaar…

Ik heb iets tegen snelportretten de kiekjes van een zoutpilaar genomen met een direct-klaar. Te vaak, te vlug, te korte metten wordt zicht in korrels afgebroken om te vergelen, eindloos stranden uit aangedane snuisterlanden te pasfoto, -getrouwd, -ontloken.…

Diepe groeven sloegen dieper nee, dat hield je niet meer tegen je gezicht was droef verzild en oeverloos je vergezicht je stond gevangen in wit licht nog als een pop in stille regen klom de nacht in als een vogel die verbaasd had omgekeken Omgedraaid nog als een kat die zonder staart door donker ging en zilverzout nam van de hemel die met…

Zonder goede gronden bij het omzien reeds de treurigen tot zoutpilaren doen vergaan. Zulke morgens vragen om matineuze wonderen. Die wat kleur teruggeven op menig ochtendgezicht. Nu te spreken over wat deze kunnen verbijzonderen; is één ochtendsessie met de blik op een betere toekomst gericht.…

ik barstte uit het keurslijf van sonnetten de lettergrepen waren eensklaps vrij en dansten vrolijk in een woordenbrij verlost van alle regeltjes en wetten geen veertien zoutpilaren op een rij geen metrum dat mij ooit nog zou beletten mijn woorden en mijn zinnen te verzetten ik voelde mij een veulen in de wei de volta ging verloren in de…

Tegenwind waait woeste vlagen dikke spetters spatten uit elkaar miljoenen druppels, vochtig, klaar proberen mij naar zee te dragen Striemkracht wakkert regenslagen gesmolten kristallen, ijzig zwaar ze doorweken vlot, ik, zoutpilaar die niet in staat is, heeft te klagen Het lijkt of ik me expres laat plagen door de kille storm waarin ik…

hun geluid zetten zij een elektrische maaltijd voor en voeren het beginsels met de kleine lepel van hun stem in hun rauw maar licht gestegen hoofd breken warme eieren hun ogen sluiten in genot en openen zich geel en lauw dan bijten zij in zoete inborst zure levens, zoutpilaren tot de gave meeuwen die de kust bevolken niet langer…

alsof lucht ledig is door mij heen blaast daadwerkelijk in onzichtbaarheid zoals, titelloos het gelaat in een gedicht dat onder metaforen van de zee kruipt en het zwijgen wordt opgelegd zonder onderhandelen over woordwaarde of het aandeel tot berusting, het gegeven dat aanbreekt wanneer een zoutpilaar wordt bekleed met verte…

Tussen de zoutpilaren op het veld van ooit staat star en stom de tweede vrouw van Lot…

jij moest mij er zonodig mee naartoe nemen Het geschreeuw van kinderen De stank van zonnebrand Dikke ingevette lijven Walvissen op het land Dikke mannen in te kleine broeken Halen ijsjes bij de ijscokraam Hun kinderen komen aanrennen Moeders schreeuwen hard hun naam Het zout van de zee plakt aan mijn lijf Ik voel me als een verloren zoutpilaar…

'k had twee tantes Vogelientje en Marie met elkaar getrouwd en woonden samen in mijn kinderogen hadden altijd oudevrijstersjurken aan van treurig kerkhofgrijs over de knie afstotend zwartehoedjes met van achteren een kaalgeplukte veer van voren doorzichtige valletjes gordijnen liepen zoutpilarig tussen de berlijnen sleepend met zondagschoudertassen…

dan de fossiele eigenwaarde, tot op het magma van het beoogde doel houden we een proces in stand,wat verder reikt dan een kritisch gevoel het overvolle glas gevuld tot aan de rand, wat in wezen het diepste kwelt en overvloeit en verdampt in tranen, in alles overdrijft en ons vergezeld wordt ziel door wind en zand geslepen tot gemodelleerde zoutpilaren…

staat alles stil en beweeg ik voort op het huilen van soldaten steeds weer die schepen, de Bismarck, Armada, boten met roze mannen de VOC, de Sint, allen boegbeeld met een verloren strijd die de horizon vervuilt waar ik mijn hoop in had verschanst en nu, Anno 2015, stad en land vergeten in de droogte en als ik omzie voel ik me als een zoutpilaar…

Dat is nooit goed en was voor haar het einde, in een zoutpilaar. *** Door Hem geïnspireerd en opgeschreven door Jiooda.…