Alle inzendingen over zovelen

Tussen zovelen genoodzaakt te leven, omrasterd door dit luidruchtig bedrijf, en horig het oorverdovend gekijf, hun listen en meest hun armzalig streven - is dit alles wat ons werd toebedacht en waarom monden zwijgen, ogen breken? Laat af, keer in de stalen winternacht tot de onaanrandbaarheid der hemelstreken.…

Er zijn zoveel religies op deze wereld. Er zijn zoveel verschillende Goden, die de aarde schiepen op welk het leven soms geleefd wordt binnen de context van een ongeloof- waardige hel. Dat ik me soms afvraag om welke reden het bij zoveel Goden toch maar slechts die ene aarde is die ik tel.…

harde woorden als kiezels in stromend water een bleek gezicht in aarzelend ochtendlicht straatrumoer dat naar binnen waait gefilterd licht onder oude bomen metalige lucht uit de bergen wit licht van de hemel daarboven moddergeuren in regentijd slapen in de schaduw van de bomen voorzichtige stappen op het steile pad verhalen…

Ga nu lekker rustig meedrijven met de wolken, maar ga niet voor altijd bij me weg. Zwem als een bevrijde vis door de hoogste golven, maar hoor nog wel de lieve woorden die ik tegen je foto zeg. Laat mij je nog voelen, als de wind blaast door mijn haren. Laat mijn gezicht verkoelen, door jouw regendruppels gemengd met mijn tranen. Alleen…

Zoveel lopen malen Zoveel laten gaan Zoveel willen doen Te weinig gedaan Zoveel angst gekend Zoveel tranen gelaten Zoveel willen zeggen Niet kunnen praten Zoveel broos verdriet Zoveel uren slapeloos Zoveel concrete issues En toch besluiteloos Zoveel willen bereiken Zoveel daden voor ogen Zoveel twijfels gevoeld Niet in mezelf geloven…

…Je bent wat vergeten, je had nog zoveel te doen nog zoveel te vragen, nog zoveel willen weten zoveel liefde te geven, zoveel wijsheden te spreken zoveel te genieten, nog zoveel te houden van zoveel te lachen, zoveel te huilen, zoveel te zien zoveel troost te geven, zoveel leed te verzachten zoveel natuur te beleven, zoveel tochten te maken zoveel…

de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden als vanouds met zweep op weg en stoep knikkerden in de hoek waar de pot steeds voller raakte tot de beste hem met een gave worp uitmaakte blossen op de wangen gedachten nog gevangen door herinneringen aan het spel waarvan zoveel…

in doorleven heeft gehad waar ze elkaar raakten kwamen bijna vergeten zaken bovendrijven om in emoties hedendaags plezier te laten beklijven wij hebben weer fantastische puzzels gelegd met de stukjes leven die op zichzelf ons toen nooit zoveel hebben gezegd als nu…

Dragen mijn ogen me naar jou dan zal ik blijven waar jij wilt gaan met jouw ogen als de sterren fluisteren en kijken met onze ogen waar we eindeloos met onze schaduwen dansen en de liefde en de maan onze eenzaamheid wensen…

Dat mijn lijf heel even spreekt Als ik je stem hoor Daar doe ik het voor Dat mijn pupillen groeien Als ik in de jouwe kijk Het voelt zo rijk Dat mijn adem even stopt Als je me aanraakt Dat is wat me zwak maakt Zwak maakt voor jou Maar ik kan het je niet vertellen Je bent nu vrij Rust zacht mijn engel En wacht op mij…

Zoveel pijn, intens verdriet, en niemand die het ziet. Ik huil tranen met tuiten, maar vaak komen ze niet naar buiten. Van smart schreeuw ik het uit, terwijl ik dapper een liedje fluit. Ondertussen gaat mijn hartje naar de knoppen, is er dan niets dat mijn pijn kan stoppen?…

vrede wordt gevochten waar ogen van kinderen tranen ze schuilen, om kogels ondergedoken zoveel moois.....…

Zovelen zijn gegaan en keerden nimmer, het slagveld is bezaaid met hartenbloed; wat maken wij ons druk om kleine dingen en zoveel wat er toch wel niet toe doet. Maar wat ten diepste ons echt wil bewegen, het mens-zijn in zijn rijkste zin en doel, dat komen wij op 't slagveld zelden tegen, dat is het minnen, eerbied en gevoel.…

vandaag dat ik gister heb gegeten van je lievelingsgerecht de buurvrouw van hiernaast weer iets stupides heeft gezegd of dat Vitesse heeft gewonnen met wel 3 - 0 van Den Haag En ik ben nu bij een ander echt een hele leuke meid ze staat voor de klas waar jij ooit zelf leraar was en weet je dat ze schaakt alleen win jij geheid Ik heb je zoveel…

er wonen zoveel werelden in mij in elke vezel van mijn lijf schuilt leven van miljarden jaren en weten van millenia bevroren in de tijd naar verre vreemde oorden voeren mijn dromen mij waar lang vervlogen levens bij het blaffen van de maan ontwaken uit hun eeuwigheid…

Zoveel moet losgelaten worden van wat ik hier wel denk te zijn: herinneringen, dromen, plannen, soms iets van vreugde of van pijn, om nieuw te vinden in de morgen van wat die dag ook brengen zal: ontmoetingen, verhalen, vragen en ook weer kansen zonder tal; want leven is steeds herbeginnen, is nooit voorgoed het antwoord zien, maar daardoor…

de woorden van de schrijver vlijen zich voorzichtig in mij neer er moet eerst plaatsgemaakt proef maar: de tonen van de smaak van goede wijn ontstaan pas in je mond en voel: de klanken die je toe wilt laten zijn toon voor toon te toetsen er is zo veel en toch zo één de geuren van een veld met zomerbloemen wij zaten onder eeuwenoude…

Hij stuurt de rechter deze brief: 'Meneer, u bent ontzettend lief! Ik schrijf u met enorm plezier. omdat ik mijn ontsnapping vier. Gelukkig kreeg m'n vrouw een kind. Ik mocht erheen, verdween gezwind en houd geheim, waar ik vertoef. U vindt me vast een slimme boef! Ik ben u veel te schielijk af. Ontlopen doe ik zo m'n straf. Doe maar een…

alsof ik zingend naast je loop je moeiteloos in mijn verbeelding naar me toe kan halen zo waan ik je bij mij en laat je dan weer gaan bij ieder woord dat ik verschrijf bestem ik je in het verleden maar kom je ook weer dichterbij beelden en zin wisselen op rij maar ik voel mij vrouw en vrij in mijn gedachten…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

Verlangen naar iets dat blijft hangen maar niets blijft hangen ja, de was mits opgehangen.…

Jij bent begripvol,bij jou is mijn leven hoopvol daarom dat ik zoveel van je hou…

Verdwaasd en futloos leeg tot op de ziel verbleekt en boos verslagen…labiel Ik had dit niet verwacht daar was de donderslag ik huil nu elke nacht en speel toneel overdag Mijn angst die ontdooit ik weet dat ik dit niet verdien maar ik heb echt nog nooit zoveel tranen gezien……

ik geef om je, meer dan als een vriend. maar geef jij ook om mij, heb ik jou verdiend? ik hou van jou met heel mijn hart, ik wil je nooit meer kwijt. ik wacht op jou met heel veel smart, dat is de waarheid. jij zal me steunen in goede en slechte tijden, dat weet ik zeker want ik doe dat ook bij jou. als ik met jou trouw, wil ik nooit meer…

eigenlijk altijd al geweest op een dag sprak mijn lichaam zijn eigen taal ik danste, niet in het minst verlegen voor andere ogen Eindelijk had ik mijn talent gevonden mijn lichaam gaf me alles wat ik zocht … luister naar de muziek, zoek en vind haar kracht dansen is voor mij vrijheid, èèn die ik kan delen kijk gerust, ik vind het fijn want zoveel…

Maar ach, wat maakt het uit, ik heb een hart, warm aan mijn zij; en er is nog zoveel tijd, zoveel tijd...…

Als ik draai en tol in bed slapeloos word je wakker, totaal niet boos. Kun je niet slapen, wil je warme melk, heb je het koud, kom maar bij me liggen. Als ik draai en tol in bed jou uit je slaap hou, tot en met, zijn we beiden slapeloos, is dat nou liefde? Want je wordt niet eens boos?…

zodat ik rood, wit en blauw er uitgehangen had, halve gare fanatiek zo goedgeluimd mij ten deel gevallen was en valt mijn werk niets te verwijten was het waardeloos geweest dan had ik het uit raam doen smijten zonder oor voor krijsen want wat moest ik nog met mijn gehoor het rood doorbloede mijne, stuur mijzelf wel naar de duivels gele hel, zoveel…

Natuurschoon waarvan ik altijd geniet er ligt zoveel moois nog in 't verschiet. Ween maar niet.…

op een dag is het onbespreekbare in letters geborgen het weke, het naamloze het bestorvene, nog donker voor het licht alle spinsels zonder gezicht, in een zucht terwijl de dag vol uren loopt, de nacht zich toenemend verlaat zich wakker schudt in vergeten nog warm van gedempte toon schielijk langs onaangeroerd waken ik ga weer zwijgen…