Alle inzendingen over zwaarte

er vliegen woorden door de lucht waar de wind geen vat op heeft die hun betekenis op schrift pas kenbaar maken als lichtgewicht of explosief je kent de lading niet in vonnisrood en op papier wegen rechters de zwaarte van hun vlucht maar de wind erkent geen grenzen voor een handjevol gebakken lucht…

ik heb vandaag de zon gevoeld hij scheen op mijn gezicht zorgde dat ik vrolijk werd en al mijn zwaarte licht ik zag wat dames dartelen en opgewonden heren optimisten zonder jas jong grut in zomerkleren ik dacht hoe wonderlijk het was wat een handvol zonnestralen en een onbewolkte lucht bij de mens kan bovenhalen…

dwars door het duister ligt een steen ter hoogte van de afdruk in destijds deze ruimte bespaart geen zwaarte- kracht, deze vogel vangt geen kat zo gaat er een steen aan elke dag voorbij, die ingesneeuwd en vergeten daar al lag voor het ochtendgloren en zal blijven liggen tot na de dood…

het is zwaarte die bootjes over zeeën stuwt een voetstap die een onbetreden landschap zoekt het is duisternis die de waarheid naar het licht zingt een luikje dat opengaat naar een verdrukt verleden het is de bitterheid die de omgekeerde weg aflegt jouw gezicht dat zich wendt naar de zon het is de schaduw die dan…

Een watertoren ten dode opgeschreven wordt een dodentoren Een steen des aanstoots een drooggevallen watervat dat kil de zwaarte Van stenen harten torst verzaagde levens in de toren van de dood Wie haalt dan de doden weg wie zal ze dragen naar de torens van stilte Zal iemand ze aan de hemel schenken…

deze kant op, zeg jij en ik volg je lijf in liefde voor later en slierten vol licht voortdurend openen handen en ik vind je adem voel je huid weet het antwoord meer dan zwijgend zonder zwaarte ook als de dag herbegint volg me, zeg ik en je streelt mijn ziel het dichtstbijzijnd…

de aangezegde dood in bootjes van papier aangespoeld wachten op zilte handen de zwaarte deinde stil en licht tussen hen in de tranen raakten bevriend met de verliezen ze weven nu de dagen losjes aan elkaar lopen door de avonden naar de nachten vandaag is niet meer wie zal vleugels geven?…

De zwaarte die ik altijd voelde vervliegt en maakt plaats voor een alles overtreffende lichtheid Ik voel me vrij…

de stilte van papier aangeraakt door zwaarte buigen zinnen in hun klank er is niets te horen, buitenom de woorden rond mijn oude oren tegen wil en dank het klimt in ogen, torenhoog gestapeld tot een vorm- en uitgedacht volgens de norm van wat er is geleerd elke letter kleurt verweerd en jong ook tegelijk…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

Je handen die krommen De beide ruggen zijn gericht naar de zwaarte Naar het gezicht van de Aarde Naar de grond en het felle licht Twee levende kommen onder de kin geplaatst Twee kuiltjes met tranen Evenredig veel namen, ogen en haken. Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……

Teder als een vlinderziel in het witgewaad van de langste nacht streek geruisloos neer haar lichte lot en verborg zich in de lijnen van zijn hand Nooit eerder voelde hij zozeer de zwaarte van een stil versterven Vrij zocht hij toen te staan en in de schaduw van Saturnus en maan boog hij het hoofd en kuste haar…

Wat is er in de lichtheid van mijn leven overdag dat het betaald moet worden met de zwaarte van de nacht? Dat uit het hijgen van mijn borst, uit dat moeras, uit van mijn dromen de benarde damp de kracht getrokken moet voor lachen?…

Licht dat geen zwaarte heeft, Licht aan het zwart ontzweefd, Licht dat mijn kennis wijdt Met zijn doorschijnendheid, 't Rijm en mijn maten draagt, Dat wie ze leest zich vraagt, 's Avonds bij lampenschijn: „Kan dit de dag al zijn?" 's Morgens bij zonnegloor: „Volg ik een leeuwrikspoor?…

Het mooiste, diepste Verloren dat ik had, Kind uit mijn eigen Lichaam voortgekomen Ten prooi gevallen Aan zinloos verkeersgeweld Geeft zwaarte aan mijn Leven, ondraaglijk soms, Laat mij voortdurend Achterover hellen, Het verleden dat Mij zwaar naar achter Trekt, met mijn gezicht Naar haar toe, met mijn Rug naar de toekomst…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

in de stilte van de morgen als de zwaarte nog aan bomen hangt het zwart van nacht zich lichtend keert in weer verwachten van een zonnedag voel ik de spanning die het onweer bracht beladen dragen bladeren nog hun regenlast pas als een lichte wind de takken suizelt breekt toch de betovering lost magie in nieuw beginnen op…

als waarheid gelogen is, het leven zich tot stikkens toe verdicht te erg om te gedogen, keer ik mij tot mijn eigen kern, trachtend de zwaarte te verlichten en zo de waarheid te belichten van de omgekeerde leugens, mijn blik gericht op een eindeloze kim zoekend in een queeste om mij voltooid te voelen en bestand wens ik het allermeest…

Doods het erf Het licht vergeeld Vogels die moeizaam De dag bezingen En hakk'lend slechts Hun woorden zingen Om in 't donk're avondrood Zwanger van zwaarte Ongerust slapen te gaan Een lome nazomerdag In september Thema: zonsverduistering, september 1961 Bron: I. van der Wal, docent geografie…

Strijdig met steen en straat, lichtvoetig als kaalheid van tong en tederheid van wijs te maken vreugde, voortijdig en flinterdun Gapend over kloven, onttrokken aan oog en zwaarte, zich gewaar van wenselijk dieptezicht. Of onwaarneembaar, tenslotte…

In mijn binnenst stampen beesten Samen met het ontluisterd licht Ik heb mezelf van nog geen ding bevrijd Ik zie het verre water blinken Het gras gloeit op dooft uit is donker Er is geen einde en geen begin aan deze nacht O hand schrijf door totdat de vingers zijn verbrand Ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer Ik wou zo rustig zijn en…

Als ik verdrink in jou en opgeblazen bovendrijf laat mij dan schommelen bewogen door het water Lekgepikt door de vogels opnieuw van zwaarte vervuld zink ik voor bodem en aal word ik fossiel voor later Jij maakt de tonen los in mij zoemt laag en hoog en rond jij wierp het anker uit ik legde aan in jouw schoot…

letters brieven woordenwisseling kennismaking gezichten glimlachend aarzelend doorbraak overgave goed gevoel veilig gevoel wegkruipen tevoorschijn komen zonder maskers façades met openheid-klaarte weg zwaarte jij ik wij zij aan zij vrij…

er stond een vogel op een paal één vogel maar en verder was er niets; ik telde overkanten langs de lijn- geen één hetzelfde slechts het zijn der bloemen kleurde vaag mijn tas verdroeg gestaag de zwaarte van een lome dag: haar buitenkant verstoft van binnen lag een oud gebaar zwaar ademend benam ik haar gewichtig wat er lag…

Lichtkind, dat met zwaarte spot, Wilt ge als mijn schildknaap naast mij rijden, Vreugdwaarts, tot het eind der tijden, Naar de burcht van God?…

Hoe het ene woord spreekt met het andere zich verzet tegen de zwaarte van het schrijfpapier hoe de zin spreekt tot het punt of net erover in het niet gezegde zo willen mijn gedachten vloeien van mijn pen op het blad en terug in mijn ogen waar ik ze als mijn eigen jong liefkoos en verorber soms terug uitbraak. © Rudi J.P.…

Och zwaarte van ver-ge-leden tijd, pak maar je biezen want het kind staat op om wervelend te dansen in haar volwassenheid!…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…

op de heenweg lijk ik te verdrinken in neerwaartse stromen ik daal in weemoed af om diep te zinken en weer boven te komen de laatste druppel valt met onbedaarde zwaarte in een lentebries bij vlagen de tijd achterna, fris herboren als voorbije dagen ik doorwaad poreuze aarde tot innig hemelgloren wat wilde ik je ook alweer vragen…