Alle inzendingen over zwart

Toen jouw steel werd afgebroken En mij een kale plek nog bood Trachtte ik vergeefs opnieuw te bloeien Maar die plek bleef alsmaar dood Nog steeds probeer ik te ontluiken op die plek Maar het blijft een zwarte vlek Die ik op mijn steel zal voelen Tot je mij weer ontdekt…

nooit ruikt de grond zo vers als omgeruld in lente dat wil ik met mijn handen doen met zwarte nagelranden kom mij nu niet aan met een paar tuinhandschoenen hoe zou ik aarde voelen of wroeten in een perk achter mij, in huis zie ik opeens moddersporen nu ik uitgeraasd ben kijk ik naar een bed violen…

De daken en de toren ze schuilen achter een buik die bol van bescherming het zwarte teer keer op keer meegeeft aan de ganzen aan het tij aan mij aan u om 't jongste van Wierum te behoeden voor het oudste water terwijl het hek nimmer opent maar toch niets tegenhoudt.…

Lichtpuntjes in het zwart, zoals de sterren bij nacht. Doorbreken het donker, het donker waarop ik wacht. Een geruisloze wind, door bladeren te horen. Ik wacht op de rust, die zij nu nog verstoren. Maar iedereen wacht op die duistere rust, want ieder mens is zich van de dood bewust!…

het mooiste van de dag de avond de nacht is voor jou je adem die ik voel met mijn ogen open in het donker met mijn ogen dicht in het licht van een zwarte maan luister ik voel de lucht je adem botsen op mijn kussen en veilig landen in mijn dromen als ik slaap…

ogen blonken donker je hand streelde het zwart fluweel in licht onbehagen wist de vleug aandacht te vragen het arrogante trekje rond je mond krulde weerspannig om geen afwijzen en vertragen je vroeg vriendelijk of ik het niet meer wilde dragen…

Kinderstem Als vage gestalte in de vuurgloed van groen duister schemer het noodlot slaat hard toe door de donk're werkplaats zwart in zijn gloed waart de demonische godheid in het vuur van het lijden d'eenzame stem van het kind treft mij diep…

En barbecue uw steaks bij voorkeur zwart. Rij voortaan op de snelweg extra hard (en wissel onverwacht tussen de stroken). Steek vuurwerk af en vul met drank uw dagen. Het zal de aandeelhouders zeer behagen.…

als je blik mijn ziel splijt de tranen in mijn ogen die jou zien niet te stoppen zijn het einde van de horizon de sterren zwart zijn heb ik spijt spijt als je in je dapperheid rode wangen krijgt en je de tranen in je ogen verbergt ach lief je bent zo mooi…

De najaarslucht is vol gerucht en bijna zwart! Een laatste beraad op 'n hoge draad en dan: de start! Gewoon te gek die vogeltrek! Wat niemand ziet is het verdriet van die ene. Die is niet weg maar achter 'n heg verdwenen. Met zijn gebrek: hij heeft geen trek.…

heb kleuren gemengd met muziek uit de hemel door zwart wit in schokkend effect schaduw en licht gecreëerd vormen gestolen in magisch realisme uit het diepst van mijn ziel maar de flessen zijn leeg zij hebben hun geest al gegeven ik droom wel de rest van mijn leven…

Breng in een bakpan olie aan de kook, En laat je nieuwe iPhone erin zakken, Vervolgens laat je het een poosje bakken, Totdat je vlammen ziet en zwarte rook. Je hebt rabbijnen die hartgrondig menen, Dat dan het kwaad der wereld is verdwenen.…

Terwijl de maan schijnt voelt zij zich verdrietig en nietig onder het zwart hemelrijk. Maar kijk in de morgenstond als het al weer licht wordt en de zon opkomt is zij reeds in de wolken. En haar vreugde is dan met geen woorden te vertolken.…

Het zwarte gat in mijn herinnering getrokken als een sluier om de rode bal. Het vuurtje steek de sluier aan ontloken door één enkel woord geslopen uit een krachtige zin Het monster! is nu ontwaakt sluimerend had het in mij gezeten naar buiten zal het komen mijn ziel is opengereten…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

Liefde soms niet te peilen vanuit de krochten van mijn herstelde hart Jij weet dat ik van jóu hou Omgekeerd is dit net zo Niemand is perfect en ik ben dat zeker niet 'k Weet echter wel dat TROUW zonder T heel erg zwart wordt...!…

Verstoring van het openbare leven Gevolg van voordrachtskunst uit prachtig boek Blijkt driekwart eeuw nadien na onderzoek In omvang en niveau sterk overdreven Ligt zo’n conclusie ook in het verschiet Voor de virulente rel rond Zwarte Piet?…

onder een korst van aangepastheid wemelen de wanen ongehoorde stemmen geven tegenstrijdige bevelen in een onderhuidse hel van onbenoemde angsten heerst de zwarte chaos uit de krater van de hersenpan erupteert de gloeiend hete woordenbrij gestolde hersenspinsels: het gedicht…

We denken graag dat wij de waarheid weten Maar zelden is de keuze rechts of links Beslissingen zijn achterbaks of slinks En soep wordt zelden kokend heet gegeten Op straat is zwart en wit een vast gegeven Want zonder wordt het rennen voor je leven…

Terwijl de zon Met gouden vingers Bij haar opgang De aarde streelde En de lucht Van zwart naar grijs naar blauw Het gras naar groen En het water glinster Kleurde Dacht de man Terwijl dit dagelijks wonder Zich voltrok 'Waar heb ik toch mijn lief verlaten?'…

hij schiep een handvol wolken in de lucht gevat door wind ontplooiden zij in wit onderkanten zwart gevlakt met schaduwen nog nat van tranen raakten zij het droge land ik ben geen regenmaker zei de zon maar warm slechts lucht tot aan het koud plafond…

Het schorem dat de dood heeft afgeschoten Stampt met zijn botte laarzen door het kwaad Een zwarte hel waarvoor geen woord bestaat En plundert met zijn grauwe grove poten Bezoedelt tere koffers lieve tassen En zal die klauwen straks in onschuld wassen.…

Hij mag geen knecht meer heten ook niet zwart De Sint krijgt in zijn allernieuwste liedjes Een hele boot vol bont gekleurde Pietjes Gestyled, ontkroesd en zonder roe of gard Benieuwd of men hier ook nog iets op vindt; 'Hij komt, hij komt, die goede lieve Sint.'…

Boven me op de glanzend geschuurde plaat wist ik de waterketel en de zwarte strijkijzers. Me nooit nog zo geborgen gevoeld.…

Het is zwart geworden, door gebrek aan toevoer van liefde, die normaal door mijn aderen stroomt. Afgesnoerd zoals bij een amputatie. Nu zal ik het aan niemand meer kunnen geven. Het is dood, het heeft het begeven. Ik kan niet meer, heb geen verweer. Ik zie wat er nog komt, Ik ben nu de mond gesnoerd mijn liefde is verwond.…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

Ik denk corona weg en ook zwart-wit. Natuur heeft elke kleur toch in bezit? De bonte bloemen zijn niet te bedwingen, mijn tuin bewijst dat weer. Daar springt intussen een kikker op de vlonder! Die ga 'k kussen!…

er hangen gedichten als fleurige linten in mijn poëzieboom zwarte draden zie ik die droevig zwaaien in mist van melancholie tinkelende klanken hoor ik met lichte humortonen zij sprankelen zo blij mijn poëzieboom ontvangt in stilte wat zich aandient vanuit geworteld zijn…

Over duin en wilde braam, Bos en paarse heidegronden Draven zwarte hellehonden Dwars door mijn gedachteraam. Zit ik midden in een waan? IJlend open ik mijn ogen. Word ik door mijn zicht bedrogen? Nee hoor, grijnst De Dood voldaan.…

zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…