Alle inzendingen, jaar 2015, week 26

weet je nog hoe wij stenen verschikkend buitenkamers zijn geraakt op zoek gingen naar de kleuren van geurende bloemen dat stukje blauw welke wij vanuit het dakvenster beleefden ergens verder dan de horizon met alles wat goed voor ons was dag morgen hebben gezongen…

Met iedere geschreven zin ontbloot ik een deel mijn leven ik ben een mens die eens diep viel en nu op zoek is naar zijn ziel ik voer op de wildste oceanen in iedere uithoek van de aardbol heb ik gezocht In iedere bergspelonk, de diepste krocht ik heb mij dus naar het schrijven gekeerd daarin vind ik haar zeker alleen wat verweerd.…

Dacht die is gek, eenling, geniaal – misschien ook niet - van een andere planeet. Dacht kanniewaarzijn! Die sporen niet; buitenstaanders uit een andere wereld. Dacht, hoe is het mogelijk? Duplicatie van het kwaad, uitgebannen emotie en individualiteit, buitenaards. Dacht, pas op! – kijk uit! - Ze grijpen de macht. Ze dupliceren…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet het weerschijn tekent de wand met dagen in jaren schemer en morgen…

Jullie medeleven doet me zo ontzettend veel goed opknappen doe 'k nog bij lange na niet Echter geven mails en reacties me nieuwe moed, blijf gewoon schrijven, zoals je ziet. Omgaan met kanker is moeilijk zeker als blijkt dat men er telkens weer met oplossingen naast grijpt! Vergissen is menselijk dat weet 'k ook wel, maar misschien zegt…

Alle geloven op één kussen daar slaapt de vrede tussen neen de vrede doet geen oog meer dicht!…

een baaierd aan zinnen dwaalt door het rusteloze hoofd meanderend zwerf ik voorbij mensen en straten ik schooier de kruimels bij elkaar alles is nog mogelijk! slaap en verbeelding vechten verbeten om de eerste plaats ik hoef nog niet te kiezen een vergeefse gedachte uit bed dan maar de strijd is voorbij aan tafel gezeten niets…

er is een hittedag voorspeld dus passen wij ons aan om toch nog koel te lopen zijn wij op tijd op pad gegaan wij lopen tussen lommer tussen het frisse groen daarna een groot glas water met een schijf citroen gordijnen dicht, deuren dicht buiten schijnt het felle licht…

In het uitgestorven bos een bankje door schaduw bezet geen stap te veel voor hem vandaag zijn gedachten verliezend naar niets dat ooit was rust, eindelijk rust hij stond er nooit bij stil er loopt wat haast in wandelschoenen zijn verlopen dag voorbij…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

verliefdheid is een een hongerig beest met knagende gedachten & hartverscheurende gevoelens verslind ik jou van kop tot teen, smakkend & grommend op zoek naar de sappigste delen van je geest…

De bijen overleven het haast niet ook vogels steken straks massaal de moord, dat is vanwege ~imidacolprid~ een landbouwgif dat de natuur verstoort. Als u het onkruid spuit in plaats van wiedt in tuin, gazon of zomaar in de poort dan werkt u vast met ~imidacolprid~ de vuiligheid die al wat vliegt vermoordt. Voor luizen in de roos het zelfde…

Ik was vijftien jaar toen ik via de radio hoorde, dat John Lennon was doodgeschoten door een psychotische gek. Er ging een koude rilling door mijn lijf en er was verwarring bij ieder mens aan dek. John werd maar veertig jaar, terwijl hij enkel de liefde wilde vergroten en maling had aan elk zinloos gekijf. Daar op die wrede plek ontstond…

Ik vroeg mijn vader om mijn bed op een andere plek in de slaapkamer te zetten. Zodat ik de ochtend na het verplaatsen, nog niet aan de verplaatsing gewend, het even niet zou snappen, even in de war zou zijn, omdat er geen muur rechts naast me was, omdat het licht ergens anders vandaan kwam. -------------------------------------- uit: 'Voor…

de golven zijn verdwenen het water spiegelglad doorzichtig tot de bodem die in vroeger tijden nooit echt aanwezig was de wind is langzaam afgenomen in het eerder schuimend kielzog drijven nog de laatste dromen toch ben je hele dagen bovendeks en checkt omstandigheden de toekomst lijkt helaas steeds meer op het verleden…

Ik heb u niet genoeg bemind, Mijn jonge jaren. Ik speelde met u, als een kind Met groene blaren. Ik wist niet dat in u bestond Wat ik steeds wachtte En immer zocht en nimmer vond, In u verachtte. Nu ben ik als een die verkreeg Zonder te weten Het liefste waar zijn hart toe neeg, En 't was vergeten. U die ik niet begrijpen…

't Is voor speciale scholen óók loodzwaar Er zitten allerlei probleemgevallen Haast onverenigbaar, maar met z'n allen In veel te grote groepen bij elkaar 't Is in het onderwijs van alle tijden Hoe kinderen er steeds weer onder lijden…

Ze drijven in de Middellandse Zee En spoelen aan op de toeristenstranden Dat doet vakantiegangers knarsetanden: 'Je zit niet lekker meer aan je diner, Wie toch al weken dobbert op de baren Kan ook wel naar een volgend eiland varen.'…

Ben je wijs, Volg dan deeltijd beroepsonderwijs. Dan kun je werken en leren Hoe je kunt presteren, En ook nog spelenderwijs. Jong geleerd is oud gedaan, Nu nog wachten op een baan.…

Heel wat kaarsje heb 'k gebrand, het mocht niet baten heel wat gebedjes opgezegd, ' k voel me in de steek gelaten. Hopend op een goed bericht, duimen draaiend tot en met rekenend op m'n eigen inzicht, zei de arts; borst moet afgezet. Heel wat kaarsjes heb 'k gebrand, het mocht niet baten want: ik ben voor de zoveelste keer…

Ik ben zo à technisch als de pest, het is nou eenmaal zo, en als de ventilator wordt aangezet, maakt ie een kabaal, wow! In een vrij moment een poosje terug, kreeg ie een sopbeurt, jawel heel vlug. 'k schoof wat heen en weer, jawel, het ding ging open, supersnel! Na het reinigen weer gesloten zoals het hoort en nergens…

zolang we maar kunnen schuilen onder de bomen een warme steen vinden om op te soezen of een bamboebos om in te verdwijnen zolang de nacht maar wacht tot het licht zich ontvouwen zal…

De hittegolf is nog niet begonnen, of het zweet breekt me al uit. O wacht, het is een opvlieger. Ja, wrijf het er maar in. In de herfst van het leven vallen de bladeren alle seizoenen, laat de meedogenloze zwaartekracht de schoonheid genadeloos vallen, tot humus vergaan. Om in een volgend leven pas weer op te staan.…

Onbezorgd lijkt verder weg dan de weg naar zorgen De lange blik op gisteren vervaagt vandaag en morgen tot bijna onbeduidend terwijl de keuzes wachten weggeduwd als onbemind Kom toch met gisteren daar drinken we op om morgen te vergeten vandaag te overleven We draaien rond in cirkels stuiterend tegen de randen Maar ach, wie ziet het…

als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog…

Láten we hét hebben óver klemtónen óp hun fundáment staat óf valt het vérs óver hun hórdes springén hardlopérs: pás voor pas úitgekiendé danspatrónen tégenwicht vóor onmuzíkale gnómen máken zij, déze klemtónen, de vóor áls op het ákkerland plóegen een spóor (nóu, nou, he, hé, eindelijk éven bijkómen) kúnnen we nú alsjeblíeft weer gewóon…

raakte ooit midden je bloei verslingerd driftte mee deelde verhalen geheimen tijden van liefde verlies en verandering tot ik verweerd maar nog steeds een glimlach rimpelend in de holte van je stam stil slapend ging bedenken dat als dit het einde was ik er ons heel graag in verdroom met evenwel een nieuw begin…

Dezelfde taal, het stoppelveld herinneringen, de bodemloze vracht van wat je meedraagt op je tocht, de beelden die doorheen je dromen zingen en die vervormd toch weer rechtop gaan staan. Hoe is de taal bij machte te roepen, te duiden, te wekken zonder te noemen, enkel maar te wroeten in dat reservoir dat nooit voorgoed gevuld is, ook niet…

Jouw nacht gekleurd Mijn hart verkleurd De nacht gekleed Jouw lach dat deed Het gif wat vloeide door de beet in mijn hals (mijn hals) de hartstocht groeide als de sfeer van festivals Jij kon verleiden als de fee van de nacht (de nacht) het was jouw passie die jij deelde op eigenwijze Jouw wijze die mij verstijfde jouw aanpak, in en…

‘t ruisen van jouw moeders bloed zal je nooit meer horen haar pijn & levensgroot verdriet zijn jouw besef voorbij…