Alle inzendingen, jaar 2006, week 17

het is zeker de wereld is rond het middelpunt is nu gevonden gister eerst rechts links gekeken daarna achter voor het loopt aan alle kanten af…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

ik die dacht dat ik dichten kon mij viel de parelmoeren schelp uit de handen en op de grond lag maatwerkglas.…

nooit schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer…

Kom mij maar halen goede dood. Ik wil met mijn leven betalen, mijn lijden is te groot. Je rol veranderde op slag van vijand werd je vriend. Ik was blij dat ik je contouren zag een goede dood heb ik best verdiend.…

Nu pas,weet ik ,waarom 't nooit meer Lente wordt Bomen bloesemen niet, Vogels zwijgen, Zelfs de wolken houden halt, Zwijg mij van hart en zon en maan; Nu Gij der Eeuwigheid bent ingegaan...…

de zon op je gezicht liegt een gezonde kleur het buisje in je neus ademt de leugen mee een scherm volgt impulsief jouw journaal en terwijl jij je vasthoudt aan draden van zijde geven wij steeds weer de gladiolen water…

Uit angst voor plannen om ons in te lijven Stierven we duizend doden voor de Russen Straks komen ze alsnog, daar er intussen Reële kansen zijn bij gasbedrijven Wat helder was wordt weer een beetje troebel Wordt gas dan voortaan ‘rA3’ en euro roebel? ----------------------------------------- ...het Russisch staatsgasbedrijf Gazprom heeft…

door stille straten dool ik rond jagend achter een blind verlangen op zoek naar wat ik nimmer vond in mijn prille kindergezangen: dansen naar morgen lachen naar vogels slechts hemelse zorgen ik hoefde alleen maar mooie dromen te vangen deuren ga ik voorbij tel ze allen één voor één daarachter zie ik gezichten rondom een tafel gezeten…

Ieder jaar is anders. Nu ben ik zelfs het voorjaar vóór. Ha! Had je maar eerder moeten beginnen! Brandnetels beheers ik, zelfs bomen kan ik voorkomen, paarse hemabollen rollebollen tussen lieve vrouwe - Zal ik voortaan wat meer in de pas, wacht even, straks smeed ik nog sonnetten, nee het moet niet gekker…

O minnespel en zoete beuzelpraat, O sleutel waar het hart mee opengaat. Wat maalt de liefde om kennis en om geld. Zij wil de gloed van handen en gelaat.…

ik houd me vast aan duinen voeten stevig in het zand zoek voorbij het grijze einde vloed rolt golven op het strand de zee is wit opdringerig het water somber koud branding laat het donker zingen de melodie is stervensoud ze belooft het zachte wiegen rust en stilte in de dood verlossing van het vele liegen een ontsnapping uit de…

de grond bezaaid met sierlijk groen en overal gezoem gefladder en gefluit ik luister en verstil vermoed een glimp van hoger hand…

De zon is eindelijk terug van weggeweest, wel een beetje bedeesd kijkt ze naar de zaden op de grond, ze voedt ze met haar stralende mond. Ze neemt hen, in haar warme armen ze bloost en zoent hun knopjes, die worden bloemenkopjes strijdvaardig als ze is gaat ze de aarde verwarmen.…

Ik kijk je aan en lees de zinnen die dieper dan je woorden gaan en zie verstand strijdende staan om het gevoel te overwinnen maar terwijl de tijd versnelt verdiepen wij ons andermaal letter voor letter in het verhaal waar liefde nimmer grenzen stelt doch bij het dagelijkse schijnen slaan we het boek zuchtende toe begerig maar niet wetend…

zo breekbaar als je schoonheid was zo teer het ogenblik het is niet de tijd van rozen tracht ik in je ogen zonder woorden wat mededogen een beetje troost te strooien al was het maar een vleugje hoop.…

de geur van afwezigheid in stilte bekranst dooft geen sterren in de zomer noch in de herfst er zijn soms geen woorden in gedachten die lichtslierten laten stijgen in de dag of in het avondzwijgen nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom beeft zacht en in zichzelf verloren een tengere vogel nog diep gebogen met angst om haar…

ik hoor het lied van knoppen die nu openbarsten vogels die snel uit hun ei verkassen om kleur en geur te voelen van de lente in het land geef mij de hand en dans een nieuw begin van leven winter is voorbij en zomerwarmte hangt op plaatsen die al veel te lang zijn stil gebleven bloesem spruit de bomen uit het groen dolt…

Nu barst er in Egypte weer een bom Omtrent het aantal doden en gewonden Zijn heel wat speculaties rond gezonden Maar daar gaat het uiteindelijk niet om In plaats en aantal is wel vaak verschil Maar altijd maakt het mij weer even stil…

als ik in het donker van de nacht in de diepte van mijn hart in het duister van mijn denken mijn dromen kwijtraak heb ik niets meer dan het donker van de nacht de diepte van mijn hart en het duister van mijn denken heb ik niets meer dat ik kwijtraak…

druk maar niet meer op mijn deurbel vul mijn fles maar niet meer vanuit mijn doorgezakte stoel stap ik uit de kringloop van leven breekbaar als glas ben ik een mens in de volle maan neem ik afscheid misschien niet doodnormaal maar mijn leven op dood spoor voor mij hoeft het niet meer wil niet langer leven in een schaduw…

Dichten is nieuwe namen geven, is roepen, vechten met de taal en erin zwemmen als in helder water, is onverwacht een nieuw verhaal. Dichten is woorden vinden voor het altijd eendere heimwee, voor de liefde, het vertrouwen en de haat, voor geloof, hartstocht en wat zich niet zeggen laat. Dichten is de lente zien en ruiken, voelen en horen…

ik herken de zachte melodie in elke zin die je in inkt gedrenkt tot pastel laat verzachten alsof je de letters in minne doopt voor ze met voelsprietende precisie elegant bevallen op mijn netvlies ik proef de innerlijke klankkleur van een vibrerende intonatie die mijn sluimering aanwakkert hunkering voert de boventoon naar de volledige…

een langgerekte vijver plooit zich minzaam in het park te midden van oeroude bomen trots op hun massieve kracht een houten brugje spant zich ingetogen door het heimwee en wat oude dromen tot rust en milde troost gekomen vindt in de spiegeling wat mededogen wat eenden glijden schadeloos onderdoor geen vogel vliegt nog op daarvoor twee eksters…

een schreeuw wenkte mij hartverscheurend dichtbij verdriet stapte opzij vallende tranen langs mij ik verdween rust scheen te blijven en wenkte wenkte terug de stilte schreeuw ik…

de hagen om de tuinen ontnemen bijna elk gezicht de poort gaat automatisch dicht buitenshuis is het gras gazon het oogt kunstmatig groener zonder onkruid selectiever de struiken omsluiten meer privaat de bloemen bloeien exclusiever de hoge wilgen hangen dieper binnenshuis brandt het licht een opvallend trapje hoger de lampekap schijnt…

een groene gloed grijpt om zich heen zonlicht schenkt een nieuw tapijt takken, schuchter gras en drassig veen hebben de geboorte opnieuw te leen ook mij raakt het voorjaar de huid telkens denk ik vooraf schenkt de natuur mij opnieuw haar bruid als de winter voortgaat in koude draf vandaag slingeren mijn wegen langs omploegde, gestreepte…

Bovenaan de dijk zit het leven rustig wachtend op wat komen gaat de groene bank geeft geen krimp biedt plaats aan herinneringen maar wijkt niet meer voor gewicht over zijn schouder kijk ik mee en door jarenogen ziet alles er schielijk heel anders uit rimpels tekenen hoofdstuk na hoofdstuk mijn hoofd stuk was ik adem ik zou schreeuwen…

Als zij toch plotseling eens anders zou besluiten dan donderde en stormde het dan ging zij echt door roeien en door ruiten was geen ijs haar nog te glad geen aal te glibberig Beleid en niks van iets als bibberig geen olifant was haar te sterk zij stelde paal en perk De luie donders in het veld zij zou ze krijgen: in het bijzonder die Kalou…