Alle inzendingen, jaar 2006, week 7

Maak mij een beeldhouwwerk een herinnering gelaten gevormd in brons zoals het was niet als het is mijn hoofd ontoonbaar zonder bedekking nee, ik wil geen hoofd laat maar mijn armen zo broos als breekbaar zijn kan gelijk de benen niet meer van mij maak mij een beeldhouwwerk een buste van brons met borsten als zijn ze echt gebleven…

En zo zongen zij van lang zullen ze leven en dronken zij door toeters met feestmutsjes schuin op beschonken koppen een enkeling wist bellen te blazen door spiralen rietjes met een bruidspluim de taart feestelijk onaangeroerd kon hen niet bekoren gefeest moest er worden en hulde aan het paar dat verdwaasd bleef zitten bij de zoveelste polonaise…

Praat me niet van chromosomen aangeboren afwijking of zelfs het is beter zo het nachtlampje verdoezelt geen blauwe plekken de marteling die jij moest ondergaan je warme bedje koud gemaakt op twee handen gedragen is je witte kist te klein voor woorden een kind hoort niet op ijs…

Als adem hem beneemt in stilte van gedachten tekent hij een groot hart op het beslagen raam een pijl met een naam slechts één hij voelt alleen onzichtbaar verdwenen in de wereld om hem heen hij weet niet dat zij hem ziet in het noorderlicht van de bevroren dagen…

het jaar door op de mient terras koffiehuis wordt gesmikkeld van de bonbonnetrie speciaal in trek zijn de masculines chocolade eitjes vulsel geklutste struif der nachtegalen waalsdorpervlakte verpakt in vloei men gaat er van zingen april mei vóór dag en dauw allemachtig mooi hoor er komt nu verordening verplichte ringing als…

Ik belde eens, na een wanhoopsnacht vol angst en liefdespijn, mijn beste vriend: waar of die dacht dat mijn Jeanette kon zijn. Ach! ik had me weer eens op hol gebracht om niks. Om mijn ziek brein. Want dáár klonk, slaperig, héél zacht, Jeanette over de lijn. ---------------------------------- uit: 'Van harte beterschap', 1982.…

Het cadeau van d'r snaakse vriend Tom, dat ze kreeg, vond ze tamelijk stom, want hij kwam en zei: 'Ík heb voor jou een glas prik' en hij gaf 'r een vis in een kom. Het geschenk kwam 'r geenszins gelegen: als dierenvriendin was ze tegen het vangen van vis. Ze zei: 'Tom, dit is mis: 'k heb een steek onder water gekregen.' De vriend zei:…

als zwarte stippen op witte landerijen verzwijgen kraaien een zomers verlangen nog een poosje gevangen in een winters vergezicht…

zoals van buiten naar binnen kijken vergapen aan wat je niet hebt raden naar waar ze over praten hier vallen sneeuwvlokken om me heen vullen de gaten in mijn versleten jas de kou is dikwijls te verdragen als brandende lampen bij dag in een vrijwel verlaten warenhuis er is zoveel dat je eens hebt gehad waaraan je geen eind aan kunt…

ik voel je vingers op mijn huid in het passeren van oneffenheden ze masseren die er uit in lange lome halen je ontlokt me de verhalen die verborgen zijn opent zo de lijn tot spreken omdat ze onderhuids mijn harmonie verbreken ik wilde ze vergeten niets meer van hun pijnen weten om vandaag te kunnen leven zonder die herinnering…

Keer op keer, net gieren plezieren wij het materiële als droge sponsen, die krachtig zeggen, absorberen, consumeren Vol!…

Jouw ogen raken in mijn hart een snaar gevoelig en teer, de melodie smaakt naar liefde en bezingt de noten van mijn gevoel. Ik zie twinkelende diamanten in pigmenten der boog met kleurenspel zij laten mij meer voelen dan de zoetste woorden. Vol overgave verdrink ik in die blik, die mij verstenen doet ik staar en tril, uit mijn lood geslagen…

Eerst leest u kalm uw krant op het toilet (daarvoor bestaan geschikte WC-brillen) en daarna veegt u achteloos uw billen aan Volkskrant, Trouw of Antwerpse Gazet. Maar wie daar de Privé heeft doorgespit heeft pech: ‘n week blad, en al vol met shit.…

De sneeuw dekt de hardheid der lijnen toe naar 't blauw van de luchten. Onhoorbaar in lichtheid zeskantig verzuchten. Bij middagzon brekend, tot water vervloeien, de boomwortels lavend, de kruinen doen groeien. De droom van de stilte in daden verwevend - de mens: man en vrouw zijn - als sneeuw in de bergen heel schitterend leven.…

de gondel der liefde voortgeduwd door een gondelier trotseert hij smalle grachten schittert het water als een zilveren rivier luister hoe de violen klinken als geen ander bespelen zij de liefde hier rozenblaadjes drijven op het water tekenen van geluk zo heeft ieder zijn manier de avond kleurt scharlaken rood veroverd door…

ut was diep in du poldur waar sij furscheen nei, ut was geen koldur un mait tur been gehil bloot en fel ovur beein iederu somur as du son saktu kwam sai tu vorschain alwaor sij du avont paktu int dorrup nabaigelegu groeidu un grottu freeis sou sij du mannu verlaiju en du klainu kinderu un sortement van weeis? du waiven settu un…

ik koester je hoofd zonder gezicht je lichaam aan mijn handen we branden voor elkaar het vuur wierook als intiem gebaar je woorden schrijven mij in vloeiend schrift de schrijfhoek is mijn tegenwicht ik krul je letters en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld…

later wil hij een kamer ze hoeft niet groot te zijn maar wel van hem alleen waar hij zichzelf kan zijn een eigen plekje knus, zoals dat heet, met een zeteltje een ijskastje een teevee en ach een radiootje om niet alleen te zijn en dan neemt hij vrij de chaos gewoon erbij maar dat is dus later vandaag staat hij nog open voor wat opgeruimd…

Ik somber door de straat met een weerbarstig been. Ik weet niet meer waarheen geen kompas geeft mij raad. Donker dwalen mijn gedachten over verloren paden van de tijd. Ik ben al vroeg een simpel feit val buiten ieders verwachten. Al het geluk vervalt tot pech zoals van blad gestroopte bomen geen zon meer kunnen romen; levenskrachten vloeien…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

als ik een ster zie vallen dan wens ik mij jou weer dichtbij mijn hart je bent nu bij hem en messen boren gaten in de vervallen bloedvaten van mijn hart ik vecht tegen beelden die mij martelen en glassplinters dartelen in mijn hart hoewel ik niet meer slaap droom ik onophoudelijk van jou de allerliefste, mooiste vrouw maar met een…

Je bent een schim van de liefde zie de sponningen het hout breken ik dep jouw woorden met de was in hun oren met de kracht van plenzende spanen ooit waren wij samen nooit kan de wind in het zeil dat beamen…

regels te kort maak ze langer! worden ze niet gevoeld; stort tranen over ze uit zoals de meesters het hebben bedoeld veel te lang bevonden; ik kort ze ijlings in; worden opnieuw ingebonden een woord te vaak gedicht dan verzacht ik de pijn; het wordt er uitgelicht immers men wil voldoen aan de elitairen, aan hun strikte lijn…

je lacht en ik zie de ongestelde vraag in ogen die niet meelachen je wendt je blik te laat af de twijfeling was zichtbaar ik zucht en wil niet zien het weten is voor later…

Vroeg op de dijk en het water nog hoog Breekt de grijze lucht boven de kwelder Geduld nog, dan vallen de platen droog De zon lichtstippelt, het wordt snel helder Gaatjes van vogels in natte plekken Schapewolken boven en op de dijk De ganzen strekken hun slanke nekken Gras en water, aarde, basalt en slijk Verder en verder strekt het land zich…

Ik kan je wel op- vreten! Je vraagt me welk deel? En ik denk; Dan moet je eerst dood, voordat ik je slacht- -offer van mijn hart- En mijn mes snijdt zacht, Door je witte keel. Je bloed stroomt langzaam, de dood komt nu snel. Verlaten lichaam. Levenloos bungel je daar heen en weer, als ik mijn mes in je steek, je fileer. Achteloos…

Zoals gisteren, herinner ik mij de dag Dat ik jou voor het eerst ontmoette Want na mijn eerstvolgende hartslag Wist ik dat ik mijn enige echte liefde begroette Toen ik verdronk in jouw prachtige ogen Wist ik precies te zeggen, wat ik voelde Ik overwon mijn stamelend onvermogen Over wat ik met echte liefde bedoelde Je reageerde zoals dromen…

Als je een landschap was waar ik doorheen kon lopen, stil staan en kijken met mijn ogen open en languit op de harde grond gaan liggen, er mijn gezicht op drukken en niets zeggen. Maar 't meeste lijk je op de grote lucht erboven, waar ruimte is voor buien licht en donkre wolken en op de vrije wind daartussen, die in mijn haren woelt en mijn gezicht…

Ademnood Als lood in mijn borst Ik dorst naar lucht Diepe zucht…

Voor wie geen Valentijn kan vieren door rouw, verdriet of eenzaamheid, een woord, een roos om je te sieren en dat er iets je vreugd bereidt! Voor wie 't geen mooie dag zal heten door misverstand, door ruzie, pijn, dat jij toch ook heel diep mag weten dat iemand er voor jou wil zijn! Voor wie vandaag heel erg moet treuren omdat de liefste…