Alle inzendingen, jaar 2004, week 1

Leeg - de brede lege stilte van het strand. Kriskras ontspoorde vogeltred verspoelt in golfslag de zilte zandloper dicteert opnieuw, opnieuw en eindeloos tot plotseling als laatste ademtocht een vogel opwiekt naar het land terwijl het tij zich keert.…

Te wachten op de trein, uiterst moeizaam over de grijze brug, een gele bloem springt open, helder in een draai, en valt niet om. De bloei is een begin, de trein loopt prachtig binnen, is een engel, strijkt langs de perrons. Om niet te verdwalen stappen we in, jij, bedachtzaam, tilt je koffers, probeert opnieuw een brede lach. En staart…

heb ik gedroomd natuurlijk van jou fantastisch maar telkens opnieuw een illusie als de zon met gouden stralen mij wakker schudt zoveel prachtig licht ik knijp mijn ogen dicht roep mijn ziel ter verantwoording voor de dwaaltocht in het nachtelijk duister al wat ze zegt is: "luister, spiegel de zon in de nacht die je zelf bent.…

wanneer twee rivieren één worden en later weer zelfstandig verder gaan blijft er altijd een beetje water van de een in de ander staan…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien of de zon jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf ik wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

regen op ramen explosie van veel water rollende tranen…

Zoals een pluizige prikharige rode franjesjaal die te strak zit rond je hals, Zoals de wilde waterbaan waarvan je gaat tollen totdat je niet meer weet wat hemel of aarde is, Zoals de lift die plots niet meer van grond wil, Zo voel ik me zonder jou...…

We vinden die berichten heel gewoon: Een kwart van alle soorten gaat eraan. Ons hele leefmilieu gaat naar de maan, Als we zo doorgaan met ons leefpatroon. De soort die van die ramp de oorzaak is Loopt ook uiteindelijk die ramp niet mis.…

In het koele gouden bad Van het fijne winterlicht Rijst de grote mensenstad Tot een droomvervlucht gezicht: - Al de gangen, al de zalen - Waar de ziel in droom mag dwalen. Boven glansgewassen pleinen Waar de stille mensen lopen, Juichen klokken uit haar open Torens zuiver door de reine - Luchten naar verrukte dromer - Al de hartstocht van…

De ego's van nu gevuld doorregen en opgediend als warme happen in een slechte snackbar eenvoudig weg te doen in plastic bakjes en te overgieten met kleffe bende hun thuisfront hun ideaal hun passie om gevreten te worden zonder ooit te aanschouwen wie hen verorbert of wie hen uitkotst…

laat de winter schijnen en mijn hart verwarmen want niets gaat boven jou als de noorderzon onder gaat…

De stilte was ondragelijk geweest; het was alsof een beul het vonnis velde. De arts, die haar het trieste nieuws vertelde, was openlijk en recht door zee geweest. Toch was zij het, die weer als eerste sprak, met woorden die ik nooit meer zal vergeten. "Dokter, ik wil nog één ding van u weten, zullen de narcissen voor mij nog bloeien straks…

Een dorstige man in de tropen Is in een groot biervat gekropen Hij heeft zich verslikt En is toen gestikt Zoiets dat is toch bezopen?…

als gefluister van een stem harten laat dansen het schijnsel van een ster verlangen onthult ontwaakt een droom de hunkering naar liefde bereikt de nacht oneindigheid waar niets verglijdt in hartverlangen sterren dansen in gefluister…

Hoe kan ik jou vertellen Dat je in mijn gedachten bent Sinds de dag dat je voor me stond De tijd leek even stil te staan De wereld hield haar adem in En het werd donker om ons heen Alleen jij stond nog in het licht Ik zag je ogen en je lach Ik voelde je aanwezigheid Niets wat ik dacht kon ik zeggen Want woorden schoten mij tekort Het dromen…

Onvermijdelijke pijn, wordt door de wind verzacht, ongeremde gevoelens, neem ik stil in acht, tot mijn onbestemde hart, alsmaar in vrede wacht. Belevenissen nog te klein, doen me versteld staan, muziek vervult mijn droom, totdat ze 's nachts vergaan, zuchtend vestig ik mijn hoop, op de altijd schijnende maan... Op zoek naar wat nog…

eet eens iets anders dan ijsbergsla in de winter ga op vakantie…

De zeepbel van het dagelijks bestaan: de afwas als de pannen leeg zijn. Allé, een schort voor, dit is zo gedaan, de avond is alleen voor haar, da's fijn. Ze trekt haar slobbertrui en sokken aan reken maar dat het echt haar avond wordt. Hij heeft weer een vergadering op de zaak vanavond dus geen sex-gedoe of sport. Ze maakt een beker warme…

Na 't stoppen rookte hij niet meer Abrupt was zijn besluit. Hij stopte voor een laatste keer de pijp en ging hem uit.…

Een warme adem wriemelt door ’t koren En aait met zachte zuchten De golvende dijen Van ’t graan. Grasgroene lippen Groeien open tot Een fluwelen mond Van vuur. Uit roze wolken Dauwt een warme honing Van likkende bijen Die gonzen. De klaproos ontboezemt Haar bloedrode huid. En dan volgen Weer de golven Van warme, dansende winden…

Soms is die drang zo aanwezig, Om poëtisch aan de slag de gaan. Maar dan lijkt mijn inspiratie afwezig. Alleen motivatie lijkt nog te bestaan. Met dat beetje motivatie En de nodige concentratie Vorm ik een nietszeggend gedicht Dan ook aan niemand gericht. Dat het dus toch mogelijk is, terwijl ik inspiratie mis, toch een gedicht te beginnen…

mag ik u mijn inkt aansmeren hele luxe bovendien het gaat gelukkig nooit uit de kleren en je kunt er de mooiste patronen in zien het spettert, vlekt en druipt waar ze je maar raken kan met als bonus: je verzuipt! ’t vreet papier en kraakt de hersenpan ik gebruik het zelf al jaren mijn verslaving is niet meer te stoppen smeer het dagelijks…

Zoveel mensen, en toch zo alleen Druk,druk,druk waar rent iedereen toch heen? Niemand ziet de ander staan iedereen is alleen met zichzelf begaan Mensen sterven eenzaam en alleen onrechtvaardig, onmenselijk gemeen In deze wereld worden mijn kinderen groot daar waar mensen zinloos worden gedood Maar de wereld hoeft niet ten onder te gaan Zolang…

Jij beweert van niet maar toch zijn die kleine rode adertjes definitief geworden op mijn been - jaarringen na het derde lot - en ook de groefjes in mijn buik, als ik er wat zonnecrème op wrijf denk ik wel eens terug aan mijn benen en mijn buik van toen en aan mijn klein overbodig behaatje dat er toen eigenlijk alleen maar was om door jou losgeknipt…

de naakte waarheid bedekt in termen van liefde…

jouw smaak is stilte het bittere verzout in leegte die nu is onstaan ik zonde te dicht bij je huid verblindde met schijn, licht ging voor heel even uit brandde je trots ontnam je de kans zelfstandig te kiezen mijn aardig werd jouw minder waardig je vecht voor je vrijheid in tijd en in plaats hebt recht op de ruimte die…

24 liedjes zijn er (zalig!) Daar gaan ze mee de competitie in Over liefde, of een held, of een heldin Met 3 x in totaal Nederlandstalig Zo hopen ze dit jaar weer op een treffer Maar hoe rijm je op Jaap, of de Hoop Scheffer?…

Leven in wording Wonderbaarlijke schepping Natuurlijke kunst…

Mijn vingers beroeren de aarde. Witgekleurd drinkt mijn huid van het zuivere water, zoals het verdorde blad, verdwaald op haar levenspad. Mijn handen wiegen de zon. Verkleumd verwarmt mijn huid zich in het pure licht, zoals een gesloten roos, gevlekt en oh zo kleurloos. Mijn armen openen in de wind. Genietend verlangt mijn huid naar…