Alle inzendingen, jaar 2004, week 20

voel in het verdriet, de pijn van langzaam gebroken dromen de eenzaamheid van een hart gesluierd door de nacht waar de avondster ontwaakt haar gloed schenkt aan de doden dwaallichten vervagen in de eenzaamheid het ochtendgrijs haar wensen verhult in nevels nooit doorbroken…

Samen met jou door 't venster hangen, in 't midden van de nacht en aaiend jouw wangen warmen, tot je stilletjes lacht. Samen met jou, ademstil naar bomen luisteren, die als donkere spoken en geesten lispelend, fezelen en fluisteren van nachtelijke feesten. Samen met jou, plots een nachtegaal aanhoren, die eerst zacht, maar dan luid…

Je hebt me gevangen Opgevangen Ik verdronk in je ogen Maar jouw armen hielden me vast En lieten me de werkelijkheid Geloven Jouw stevige greep Fluisterde “Jij bent van mij” En ik dronk uit je ogen Tot deze me vingen En me hetzelfde vertelden…

Gekreukte lakens Kleren rondslingerend Aanzicht van vergane passie Wee geurend de nacht Smakend in voldaan Ochtend van afscheid Zwijgend vertellen ogen Kijkend vol teder genot Afscheid in een kus Nacht van eindeloos Smakend in zindering Voldaan in vergane passie...…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

Houvast snijdt mijn handen, bloedt mijn bloed, verliest mijn blaren. Rauw glijdt langs de wand mijn bast. Touw is strohalm, is mijn angst die beter past. Ik blijf dus hangen zeker van de afstand die ik nauwelijks durf te klaren want dat touw... hoe houd ik dat in godsnaam vast.…

'Ik zeg u in vertrouwen: Ik hou van allemaal, van mannen en van vrouwen,' zo sprak de kannibaal.…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

Het peil is stabiel en de geur en de dampen de dood verwekt lichte walging is eeuwig als wroeging die leven bewijst als een last zuur scheidt zich af uit vochtiger delen en etst teveel grijs in dit drama diep en te breed als een gang Broekland bewijst zich zompig als spijt als deuren knarsend vallen in sloten.…

De bloemen werden naar believen genomen, net als moeder. Veertien dagen wachten op een verzetje en het dan bekopen. Haar geborstelde haar ligt op de trap, in de kelder haar trouwring, op zolder een eierstok. Het raam kruist de deur, mijn kaars brandt haar haar, de tocht doet me stikken. Weer een gedroomde wandeling achter de rug, zicht…

Ik vertel het steeds weer Tegen de tranen van het verleden Die door mijn hart snijden Als ijs druppels op een zonnige dag De pijn is er nog echt De pijn van het verlaten De pijn van alleen, alleen te moeten zijn Waarom draag ik je al jaren mee Zelfs al weet ik dat we niet samen horen Zelf als je tegen me roept Houdt mijn hart je nog…

Kunnen we niet opnieuw beginnen, bij nog niet weten hoe ze klinkt, haar stem als ze me vraagt hoe ‘t ging haar lief geaarzel voor haar zinnen En laat me morgen dan vergeten wat ik te gretig nu al weet verbazing, geen herinnering maar met de maat van morgen meten Ik wil morgen naar samen terug terug naar een ‘voor ons begin’ naar een niet…

roosje in de knop omringd door lentebloemen bedwelmende geur…

prachtige ochtend dauwdruppels op het gras verdampende zon…

ze zaten op een bankje in het park oud grijs en getekend door het leven zij keek naar links hij naar rechts toen hun blikken elkaar kruisten was het liefde voor de eeuwigheid…

-twijfel- danst rond mijn hart weggebroken een vlucht over huid geschoren -een tinteling- parelzoet druipt het zweet een kus angstig lief -een streling- vluchtig…

Nooit gedacht dat lange verlangen stukgemaakt Een oneerlijke strijd vecht zich uit tussen jong en oud Wanneer dan de zwaarden woorden zijn, is alles weg en blijft sneeuwwitte as over Koppigheid versus vrijheid…

Onze hartstocht kreeg last van onweer en daarom moet ik nu helaas gaan lieverd, we lezen elkaar niet meer en we voelen elkaar niet meer aan Ik kan niet langer bij jou blijven als mijn gevoel mij in de steek laat ik wil niet op labiele hoop drijven daar zijn wij beiden niet bij gebaat Met pijn in mijn hart verlaat ik jouw land het vuur…

Mijn plekje aan de Dommel bankje tussen wuivend riet heerlijk om bij weg te dromen terwijl ik van de natuur geniet waar ik alles op een rijtje zet om de juiste balans te creëren voor als het leven weer druk is kan ik hier de rust combineren iedere week is alles anders voorjaar schildert alle kleuren de natuur maakt kinderlijk blij ik…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

ik neem je in de onweersluchten je cumulust zo torenhoog laat zelfs de snelle zwaluw vluchten angst scheert langs de regenboog je dondert stemmig lage tonen bliksemt de problemen weg de lentebui zal niets verschonen en hagel hoort niet wat ik zeg in het tikken op je vinger krijgt mijn zon de goede kleur je bent nog maar een beginner…

Zij zag zijn radeloos gezicht zijn ogen, zoekend in de rijen. Hij zag wanhopige vrouwen schreien, Verbijsterd door het wreed gericht. Vaak had zij hem op straat zien lopen: het was geen grote, sterke vent, maar wel een die de wet erkent; zijn tred en blik, die waren open. Wat moet ik doen? Straks is ’t voorbij, Voorbij zijn kans en ook…

Love is in the air Het ruikt zoet om mij heen Ik voel het kriebelen in mijn buik Ik schreeuw het uit, tegen iedereen Love is in the air Ik zie de lente geel bloeien Ik zie de diepe, erotische blikken van de heren Ik wil een nieuwe liefde laten groeien Love is in the air Ik heb hem nog niet gezien Ik wil hem zoeken, overal Of is het die…

Het mooiste heeft ze voor het laatst bewaard De vedette van 't toneel, de grand old lady De grote koningin van de komedie: De première van haar stuk 'De Hemelvaart' Bestaand uit één oneindig lange claus Begeleid door oorverdovend warm applaus…

op zondag in het dwangbuis van de kerk twee jeugdigen als vissen op het droge verketterd door verblinde demagogen en angstig voor de zwaarte van het zwerk de leraar met die lange monologen verbood ze om te lezen in een werk met op het kaft twee blije vinkenogen ze moesten naar de burcht van Bloem en Perk ze droegen stil hun last, ze waren…

Geen nevelig duister Bedekt meer het veld; Geen blinkende kluister, die 't beekje meer knelt; Het stormen is over; De buien zijn heen; Wat ritselt in 't lover Is zefir alleen. Vol bloeisel van boven, Vol bloemen omlaag, Staan velden en hoven, En telgen en haag! De Vrolijkheid dartelt In klaverrijk Gras, Zij wemelt, zij spartelt, In…

Aan de hemel hangt een schilderij geschilderd zonder streken van penselen, ik wil dat je er even naar kijkt om het samen met mij te delen. Dan zie je daar hoog in de lucht een schouwspel, oneindig mooi de sterren en de maan in een schitterende, nachtelijke tooi. Heel hoog daar aan het firmament staat het voor ons te stralen, knijp…

Er wordt niet meer gepraat, gekletst, geklept, gesproken, ja, dat allemaal wel... Maar praten en naar elkaar luisteren, is er practisch niet meer bij.... Er wordt niet meer gepraat, dus gooien we de knuppel in het hoenderhok... Liever scheiden van, dan praten met mekaar... Wat zit de mens toch raar in elkaar... Er wordt niet…

Ik heb een muzikale kat je weet niet wat je ziet zoals die bij de radio van muziek geniet. Hij wiegt dan met zijn heupen lekker in de maat en als hij op zijn kont zit doet hij dat met zijn staart. Hij heeft niet zoveel voorkeur voor hetgeen hij hoort maar je ziet als er reclame komt dat hem dit heftig stoort -----------------------…

Een wit gekalkte lijn scheiding tussen juichen en een uitgesproken vloek tussen waarmaken van een droom en een stukgelezen jongensboek tussen het opveren van de menigte en honend surround boe geroep Een wit gekalkte lijn schepper van de overwinning of van het onzichtbaar verliezer zijn…